Η προσφορά και η αξία του Ritchie Blackmore είναι πράγματα γνωστά έστω και για κάποιον που ασχολείται επιδερμικά με το χώρο. Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι τα τελευταία 20 και πλέον χρόνια έχει αφοσιωθεί στη μεγάλη του αγάπη, δηλαδή τη μεσαιωνική/αναγεννησιακή μουσική με αποτέλεσμα μία ολόκληρη γενιά εκεί έξω να αγνοεί το βαρυσήμαντο παρελθόν του αλλά και οι παλιότεροι να μειώνουν εν μέρει την όλη συνεισφορά του. Παρακάτω θα αναφέρουμε 10 μονάχα λόγους –πιστέψτε με, είναι περισσότεροι- για τους οποίους ο…Man in Black θα πρέπει να θεωρείται ο σπουδαιότερος κιθαρίστας που πέρασε ποτέ από το classic rock. Πάμε να τους δούμε…
1. Ξεκινάμε από τα βασικά: υπήρξε ο ιδρυτής των DEEP PURPLE. Δηλαδή ενός συγκροτήματος που θεμελίωσε το οικοδόμημα του classic rock με αξεπέραστους δίσκους και κλασικά τραγούδια.
2. Οι μουσικές του αναζητήσεις τον οδήγησαν στην ίδρυση των RAINBOW προσφέροντας ξανά διαχρονικά κομμάτια που όχι μόνο έχουν αντέξει στο πέρασμα του χρόνου αλλά επηρέασαν αναπόδραστα πλήθος μουσικών και συγκροτημάτων.
3. Το μοναδικό του στυλ με τις έντονες αναφορές του στην κλασική μουσική, έκανε αμέσως αναγνωρίσμο τον ήχο του ενώ θεωρήθηκε και ο πατέρας του λεγόμενου νεοκλασικού ήχου.
4. Είναι από τους ελάχιστους μουσικούς εκεί έξω που έχει συνδέσει το όνομά του με τόσους πολλούς κλασικούς δίσκους. “In rock”, “Machine head”, “Burn”, “Rising”, “Long live rock n’ roll”, “Perfect strangers” κτλ. Αυτοί είναι μονάχα μερικοί από τους πιο κλασικούς δίσκους που έχουν σημαδέψει ανεξίτηλα το classic rock και φυσικά δεν λείπουν (ή δεν πρέπει να λείπουν) από καμία δισκοθήκη.
5. Από τον Blackmore τρώνε ψωμί πολλοί καλλιτέχνες οι οποίοι συνεχίζουν και περιοδεύουν παίζοντας και ερμηνεύοντας δικές του –ως επί το πλείστον- συνθέσεις. Glenn Hughes, David Coverdale, Graham Bonnet, Joe Lynn Turner, Doogie White, Nick Simper κ.α.
6. Η επιρροή του Blackmore σε πολλούς κιθαρίστες –ειδικά τη δεκαετία του 80- είναι δεδομένη και αναμφισβήτητη. Οι Yngwie Malmsteen, Axel Rudi Pell, Chris Impellitteri είναι μονάχα τρεις εξ αυτών.
7. Η αλληλεπίδραση του πάνω στη σκηνή τόσο με τον Jon Lord (κυρίως) όσο και με τον Ian Gillan έκαναν τις συναυλίες των DEEP PURPLE ένα μοναδικό θέαμα ενώ οι όροι «αυτοσχεδιασμός» και «τζαμάρισμα» απέκτησαν άλλο νόημα ή για να ακριβολογούμε βρήκαν τον απόλυτο ορισμό τους.
8. Ο εκκεντρικός του χαρακτήρας και η απρόβλεπτη συμπεριφορά του πάνω στη σκηνή προσέδιδαν μία «εκρηκτική» ατμόσφαιρα στα live των PURPLE και των RAINBOW αφού κυριολεκτικά ο θεατής δεν ήξερε τι να περιμένει από αυτόν ανά πάσα στιγμή. Είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά ενός rock n’ roll show που τόσο λείπει εδώ και χρόνια από τις…κλινικά τέλειες συναυλίες της σύγχρονης εποχής.
9. Ναι, ξέρω…οι BLACKMORE’S NIGHT είναι ένα όνομα απαγορευμένο στους κύκλους των φανατικών οπαδών του rock αλλά η αλήθεια είναι ότι για μία πενταετία κυκλοφόρησαν μερικούς πολύ καλούς δίσκους έστω και αν ψάχναμε με το μικροσκόπιο την ηλεκτρική κιθάρα του Ritchie. Και μη γελιέστε, το “Shadow of the moon” είναι ένα κλασικό άλμπουμ όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.
10. “Smoke on the water”…το πιο κλασικό και διαχρονικό riff όλων των εποχών. Κάθε πιτσιρικάς που πιάνει την εξάχορδη θεά ξεκινάει από αυτό το riff. Θέλετε κάτι παραπάνω;
Σάκης Νίκας
