Σχεδόν αμέσως μετά την άφιξη μας, οι Naxatras έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή του “Academy”. Ακόμα και αν κάθε ένας από τους -μέχρι εκείνη τη στιγμή- θεατές είχε διαμορφώσει διαφορετικές προσδοκίες, δε θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι η μπάντα από τη Θεσσαλονίκη τις ξεπέρασε. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα, οι τρεις μουσικοί φάνηκαν να «αποσυνδέονται» από το χώρο, δίνοντας την εντύπωση ότι τζαμάρουν μονοί τους, χωρίς όμως να σταματήσουν ποτέ να εκπέμπουν μια άνεση με το κοινό, γεγονός που φάνηκε στον τρόπο με τον οποίο μας χάρισαν απλόχερα κομμάτια από όλο το φάσμα της μέχρι τώρα δισκογραφίας τους. Το ομολογουμένως σύντομο setlist τους, σιγουρά μας έβαλε για τα καλά στο κλίμα, για την ώρα που μια από τις κορωνίδες της ελληνικής μουσικής σκηνής θα ανέβαινε στο stage.
Και πράγματι, περίπου κατά τις 21:50, οι πρώτες νότες του “Claws”, βάψανε κόκκινο το πέπλο που πριν λίγο είχε υψωθεί μπροστά από τη σκηνή με 4 γνώριμες σκιές να διαγράφονται πίσω του, ενώ η πτώση του, έκανε περίπου 2700 ανθρώπους να εκστασιασθούν στην (ανεμπόδιστη πλέον) θεά των 1000mods, να μας καλωσορίζουν με το δικό τους τρόπο. Και αν το φαντασμαγορικό εφέ του πέπλου, ακολουθήσε μια βλάβη στο μικρόφωνο που «φίμωσε» για λίγο τον Dani, δεν εμπόδισε σε καμία περίπτωση το κουαρτέτο, να μας δώσει το “Loose”, και να αρχίσει να μας δείχνει επιτέλους, πως ακούγεται ζωντανά το “Repeated Exposure To”. Και δεν φάνηκε ποτέ να είναι κάτι λιγότερο από χαοτικά υπέροχο. Η συνέχεια με “Road to Burn” και “Electric Carve”, -που αφιερώθηκε από τον Dani σε όσους καβαλάνε σανίδες-, φανέρωσε και τον τρόπο με τον οποίο το άλμπουμ θα διαχεόταν στην ατμόσφαιρα του venue.
Με βήματα από το παλιό, στο καινούργιο μονοπάτι, και αντίστροφα, κάτι που ίσως τελικά να είναι ο καλύτερος τρόπος, για να μετατραπούν τα καινούργια κομμάτια σε αγαπημένα . Ακολουθήσε μια τέτοια τρίλεπτα αγαπημένων (Για τα κορίτσια που τους αρέσει να πληγώνουν-“El Rollito”- “Vidage”), για να σβήσουν τα φωτά, σχεδόν όσο γρηγορά ξανάνοιξαν, και να έρθει το χαλυβδινότατο “Into the Spell”, για να κλείσει το σύνολο των τραγουδιών που ακούσαμε από το “Repeated”. Τέλος, η θεά ενός τεράστιου μεν, γεμάτου δε συναυλιακού χώρου, με ανθρώπους παρασυρμένους από την τρελά του -ιδανικότατου για φινάλε- “Super van vacation», δε μπορεί πάρα να επιβεβαιώσει πως το ελληνικό rock(και όχι πλέον ροκ), αγαπάει και αγαπιέται. Ένα sold out, που ακολουθήθηκε από μια συναυλία, οπού κοινό και μπάντες αντάλλασσαν αδιάκοπα, ενέργεια, χαρά, απόλαυση και αμέριστο ενθουσιασμό, είναι οι καρποί της αμφίδρομης αυτής αγάπης.
Το μόνο που μένει να κάνουμε, είναι να ευχηθούμε η οντότητα που λέγεται Ελληνική μουσική σκηνή, να γιγαντωθεί ακόμα πιο πολύ, και να συνεχίσει την πορεία της, γιατί ακόμα και αν μας έχει δώσει περισσότερα από όσα ποτέ περιμέναμε, τα όρια της σιγουρά δε φαίνονται ακόμα στον ορίζοντα.
Κωσταντίνος Σπηλιώτης
{galleryLiveReports/2017/1000Mods}{/gallery}
