15 χρόνια – υπήρξε και σχετικό reissue – συμπληρώνονται από την κυκλοφορία του album που άλλαξε επίπεδο τους Lamb of God, διαδεχόμενο τις πρώτες, πιο underground κυκλοφορίες τους και προτού η επιτυχία του «Redneck» και του «Sacrament» συνολικά ανοίξει ακόμη περισσότερες πόρτες στους Αμερικανούς.
Τα 47 λεπτά του «Ashes of the Wake» είναι πραγματικά ανελέητα. Ένας ήχος συγκεκριμένος, δουλεμένος, προσωπικός, από μια μπάντα με τελειομανείς μουσικούς. Από πλευράς παιξίματος θεωρώ πως ξεχωρίζει ο Chris Adler αλλά στην πραγματικότητα όλο το συγκρότημα είναι πολεμική μηχανή. Ο δίσκος ρέει εξαιρετικά, με τα τραγούδια και τα riffs να διαδέχονται αρμονικά το ένα το άλλο, και στο τέλος μένουν ορισμένες στιγμές βαρβαρότητας και ανατριχίλας: Τα τελευταία δευτερόλεπτα του «Now You’ve Got Something to Die for», η εισαγωγή του «Omerta», το middle section του «Remorse is for the Dead».
Στιχουργικά, όπως και ένα άλλο σπουδαίο metal album της δεκαετίας, το «Blackening», το «Ashes of the Wake» είναι εμπνευσμένο από τον πόλεμο στο Ιράκ, σε κομμάτια όπως το ομώνυμο, που περιλαμβάνει πρωτοπρόσωπη αφήγηση πεζοναύτη, το «One Gun» και το «The Faded Line», καταγγέλλοντας συνολικά την πολιτική των λεγόμενων regime change wars που εφάρμοσαν/εφαρμόζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Το «Ashes of the Wake», παρότι οι Lamb of God εξακολουθούν να βγάζουν σταθερά καλούς δίσκους μέχρι και σήμερα, με ζηλευτή, τύπου Pantera στα 90s συνέπεια, θα έχει πάντα ξεχωριστή θέση στην κληρονομιά τους.
Ρωμανός Τερζής
