Ζουν ανάμεσα μας…κάποιοι από εμάς έχουν αγγίξει ή έχουν ξεπεράσει το ψυχολογικό όριο των 40! Και τι έγινε…μικρό το κακό! Η ηλικία άλλωστε είναι συχνά κάτι καθαρά ψυχολογικό και όχι βιολογικό (πρώτον, με συμφέρει να το λέω και δεύτερον, ισχύει…trust me)! Κάποτε, κάποιος, κάπου (δεν θυμάμαι τίποτα πιο συγκεκριμένο παρά μόνο ότι όντως είχε συμβεί…βλέπετε, είναι και η ηλικία) είπε: “το rock n’ roll είναι μία νεανική –ηλικιακά- υπόθεση”.
Επειδή ξανά με βολεύει, θα πω ότι ναι μεν διαφωνώ αλλά ταυτόχρονα κατανοώ τι θέλει να πει ο ποιητής. Γιατί μπορεί να νιώθω περίσσιο πάθος κάθε φορά που π.χ. οι Def Leppard, Metallica, KISS, Maiden και δεν ξέρω εγώ ποιοι άλλοι κυκλοφορούν νέο δίσκο αλλά δυστυχώς ο περιορισμένος χρόνος δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια για να προσέξω διεξοδικά και ενδελεχώς τους στίχους, όπως έκανα πιτσιρικάς. Ξεφεύγω όμως από το θέμα…
Το πορτρέτο του Έλληνα σαραντάρη μεταλλά…όπως είπα, ζει ανάμεσα μας. Ουσιαστικά πρόκειται για δύο διαφορετικές εκδοχές του ίδιου ανθρώπου όπου η δαρβινική θεωρία είχε άλλα σχέδια για τον καθένα χωριστά. Από τη μία, έχουμε εκείνα τα «απολιθώματα», όλους εκείνους που αρνούνται να συμβιβαστούν, διατηρούν αναλλοίωτη τη στυλιστική τους προσέγγιση (ίσως το μπλουζάκι “Piece of Mind” έχει δώσει τη θέση του στο “Dance of Death”), το μαλλί είναι ίδιο…καλά, υπερβάλλω τώρα…έχει αραιώσει λίγο (ως πολύ) και το αγαπημένο του θέμα συζήτησης είναι το αν θα έρθουν οι Manowar στην Ελλάδα! Από την άλλη, έχουμε όλους αυτούς τους «ευνουχισμένους» όπου κάπου στην πορεία της ζωής τους εγκατέλειψαν τα αγνά ιδανικά του heavy metal –πολύ πιθανόν για τα μάτια μιας γυναίκας…όπερ συνεπάγεται εσχάτη προδοσία- και τώρα τους βλέπεις αραχτούς στο σπίτι, με παντοφλίτσα (κυριολεκτικά και μη), να διαβάζουν εφημεριδούλα και τα Σαββατοκύριακα να αραδιάζουν βαρύγδουπες εκφράσεις σε γυναίκες και άσχετους φίλους του στυλ: «εγώ στα νιάτα μου…μπλα μπλα» ή «υπάρχουν ακόμη οι Iron Maiden;».
Ωστόσο, εντοπίζουμε και ένα κοινό σημείο ανάμεσα σε αυτά τα δύο είδη σαραντάρηδων. Υπάρχει μία μόνιμη απορία στα χείλη τους σχεδόν κάθε εβδομάδα. Και αυτή είναι: τι ώρα παίζει η Πανάθα; Προσοχή: η Πανάθα και όχι ο Παναθηναικός ή για το αντίπαλο δέος: ο Θρύλος και όχι ο Ολυμπιακός. Και οι δυο τους παρακολουθούν ευλαβικά το μεταγραφικό παζάρι του καλοκαιριού (και ας μην έρχεται τελικά ο…Μέσι αλλά ο Τοτσέ) ενώ δεν χάνουν κανένα φιλικό παιχνίδι προετοιμασίας με τους επίλεκτους φαντάρους του Κατάρ ή με την Go Ahead Eagles. Συνήθως, πίνουν τον καφέ τους γλυκό με γάλα, καπνίζουν Marlboro ή στριφτό και τρελαίνονται όταν ο προπονητής αφήνει έξω τον Φορναρόλι για να βάλει τον Σισοκό! Εκείνοι ξέρουν καλύτερα. Ένα, επίσης, κοινό σημείο των δύο είναι ότι απέχουν και από…άλλα ευγενή σπορ. Άλλωστε, όπως είχε πει κάποτε ο Γιάννης Ιωαννίδης (αυτό το θυμάμαι) σε μία συνέντευξη Τύπου πριν από ένα Final Four με τον Άρη: «και ο νοών νοήτω»!
Σάκης Νίκας
