Δεν υπάρχουν και πολλά να πει κανείς για να περιγράψει την μουσική των AC/DC. Με δυο – τρεις κουβέντες η μουσική ενός από τα πιο επιτυχημένα rock σχήματα όλων των εποχών, έχει ως κύριο συστατικό τον σταθερό boogie ρυθμό που παίζει η rhythm guitar (των 3-4 ακόρντων). Επίσης έχουμε στακάτο μπάσο των 2 – 3 ακόρντων, ντραμς για αρχάριους (του-πα, του-πα, του-πα) που όμως δεν μπορούν να παιχτούν από τον καθένα, δαιμονισμένα μικρά αλλά περιεκτικά σόλο από την lead guitar, και αλήτικα τσαμπουκαλεμένα φωνητικά!
Οι 42 Decibel (από Αργεντινή παρακαλώ) πληρούν όλες τις προδιαγραφές , παίζουν AC/DC μουσική , και ειδικότερα της Bon Scott – era. Και το κάνουν με τον 70’s ήχο που αρμόζει στην περίσταση , βαρβάτα βρώμικα riff και κάποιες (λίγες) slide guitar πινελιές. O τραγουδιστής τους θυμίζει έντονα τον αδικοχαμένο Αυστραλό, που φέτος θα γινόταν 71 εάν δεν τον νικούσε το ποτό, και έτσι το αποτέλεσμα είναι άκρως εθιστικό για τους fan αυτού του ήχου. Το παραπλανητικό “Whiskey Joint” – φόρος τιμής στον Lemmy που ανοίγει τον δίσκο, είναι το μόνο που δεν ροκάρει στο ύφος των AC/DC αλλά των Motorhead. “Dangerous Mess”, “Hot shot”, “Road killer”, δεν θα ξεκολλήσουν εύκολα από το μυαλό σας, ενώ υπάρχει και η σχετική “μπαλάντα” (ή μάλλον ““““μπαλάντα”””””), ακριβώς όπως το έκαναν οι πνευματικοί τους πατέρες. To “Double Itch Blues” μετράει άσχημα!
Με τους ACDC στα τελειώματα (α ρε Malcolm τι μας έκανες…), οι 42 Decibel είναι μια άριστη λύση για τους οπαδούς και πολύ κοντινότερη στην εκρηκτική πρώτη τους περίοδο (No Axl thank you).
