Bon Jovi 2020

Ας πούμε μερικές αλήθειες για τους Bon Jovi…ξανά! Αν εξαιρέσουμε τους αρτηριοσκληρωτικούς οπαδούς της μπάντας, δεν πιστεύω ότι υπάρχει εκεί έξω έστω και ένας που να παίρνει στα σοβαρά τους δίσκους τους μετά το “Have A Nice Day”. Και άντε να δεχτώ το “Lost Highway” σαν μία εσωτερική ανάγκη του Jon να παίξει ένα (ψευδό)country στυλ. Όλα τα υπόλοιπα albums περιλαμβάνουν 1-2 καλές στιγμές και άπειρα fillers. Επίσης, η φωνή του Jon μας έχει αποχαιρετήσει προ πολλού ενώ και για να εντοπίσεις κανονικές, ηλεκτρικές κιθάρες –από αυτές που διαθέτει κάθε hard rock μπάντα που σέβεται τον εαυτό της- θα πρέπει να ανατρέξεις πίσω στο μακρινό 2005. Βέβαια, λείπει και ο Sambora τόσο στο εκτελεστικό κομμάτι αλλά κυρίως στον συνθετικό τομέα. Δεν θα μπω καν στη λογική της αυτονόητης επισήμανσης για κάποιον που έχει έστω και στοιχειώδη επαφή με τον rock χώρο ότι ο Jon κάνει ό,τι μπορεί για να μιμηθεί τον Springsteen αποτυγχάνοντας παταγωδώς καθώς: α) δεν μπορεί κανένας να πιάσει ή έστω να πλησιάσει το Αφεντικό και β) άλλο η επιρροή και άλλο η στυγνή απομίμηση.

Συγχωρέστε μου αυτή τη μεγάλη εισαγωγή αλλά με πνίγει το δίκιο. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί αισθάνονται το ίδιο. Έχω ταξιδέψει σε πολλά μέρη της Ευρώπης για να δω τους Bon Jovi και ένα ακόμη δισκογραφικό ατόπημα από μέρους τους δύσκολα μπορεί να γίνει (ξανά) αποδεκτό. Το “2020” είναι ένα ακόμη κακό album από τους Bon Jovi. Ένα album που θα ξεχαστεί γρήγορα και κανένας δεν θα ασχολείται μαζί του μετά το…2020. Αυτή είναι η αλήθεια. Αναιμικά κομμάτια επενδυμένα από μία πολύ κακή και επίπεδη παραγωγή του Shanks μετατρέπουν το οικοδόμημα των Bon Jovi σε μπάντα που γράφει τραγούδια για 50αρες Αμερικανίδες που θέλουν να πιστεύουν ότι ακούνε rock. Ειλικρινά δεν ξέρω τι σκέφτεται ο Jon όταν γράφει δύο κλασικά τραγούδια –έστω στην αισθητική τους- και τα χαντακώνει με έναν πλαστικό ήχο που τα μετατρέπει σε pop κομματάκια με ημερομηνία λήξης μικρότερη των Milko του περιπτέρου της γειτονιάς σας. Αναφέρομαι στα “Limitless” και “Do What You Can”.

Υπάρχουν, επίσης, 3-4 κομμάτια που φλερτάρουν ανερυθρίαστα (και ανεπιτυχώς) με την αισθητική του Springsteen και ευτυχώς που υπάρχει το “Blood in the Water” που θυμίζει κάτι από “Dry County” και σώζει κάπως τα προσχήματα.

Ο Jon είναι ένας ζωντανός θρύλος που έχει προσφέρει άπειρα πράγματα στο Αμερικάνικο hard rock και στη μουσική γενικότερα. Καταλαβαίνουμε ότι μεγαλώνει και οι καλλιτεχνικές του ανησυχίες είναι διαφορετικές. Σεβαστό. Αυτό που κάνει όμως (και αναφέρομαι σε όλο το πακέτο) δεν το κάνει πλέον καθόλου καλά. Ας γίνει γερουσιαστής, τουλάχιστον, αφού όλα δείχνουν πως για εκεί το πηγαίνει…

Highlight: Αν σας κάνει εντύπωση που δεν αναφέρομαι στον Tico, Dave, Hugh και τον αντικαταστάτη του Richie είναι γιατί πλέον ο Jon παίζει μπάλα μόνος του…απροκάλυπτα.