Σε αυτή τη μουσική υπάρχουν κάποιες μπάντες που μπορούν να χαρακτηριστούν ιδιαίτερες. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Αδιαμφισβήτητα, μία από αυτή είναι οι Ιρλανδοί Primordial. Έχοντας ένα ύφος απόλυτα μοναδικό και προσωπικό, από το 1992 που ξεκίνησαν την διαδρομή τους έχουν να δείξουν μόνο αριστουργήματα. Με την ένατη full-length κυκλοφορία τους στις αποσκευές τους, μας επισκέπτονται για πολλοστή φορά, αφού είναι ένα αγαπημένο σχήμα του ελληνικού κοινού.
Εδώ να πω ότι σχεδόν ποτέ στο παρελθόν (με δυο-τρεις νομίζω εξαιρέσεις) δεν έχω κοιτάξει setlist συγκροτήματος. Το θεωρώ ότι αφαιρεί όλη τη μαγεία. Αυτό που ξαφνικά παίζουν ένα κομμάτι που δεν το περιμένεις και τρελαίνεσαι είναι ανεκτίμητη συναυλιακή εμπειρία. Αν λοιπόν μπορούσα να επιλέξω τουλάχιστον ένα τραγούδι από τα εννιά albums που έχουν βγάλει για να τα ακούσω ζωντανά (και μετά να πάθω αμνησία ώστε να μη θυμάμαι τι επέλεξα), η λίστα θα ήταν η εξής:
Let The Sun Set On Life Forever (Imrama, 1995): Από το πρώτο και μάλλον ξεχασμένο album του συγκροτήματος. Κρίμα, επειδή όπως είπα και πιο πάνω, έχουν βγάλει μόνο αριστουργήματα. Ένα φοβερό black metal κομμάτι, το οποίο μετά ηχογραφήθηκε ξανά για το EP “The Burning Season” (1999) με τίτλο “And The Sun Set On Life Forever”, doom προσέγγιση και διπλάσια διάρκεια. Υπέροχες και οι δύο εκτελέσεις.
Journey’s End (A Journey’s End, 1998): Κλασσική εισαγωγή με ακουστική κιθάρα, επικές μελωδίες και παθιασμένα φωνητικά από τον Alan “Nemtheanga” Averill. Υποτιμημένος δίσκος και αυτός, αλλά αν είσαι οπαδός τους δεν γίνεται να μη σου αρέσει.
Gods To The Godless (Spirit The Earth Aflame, 2000): Από τα πλέον γνωστά κομμάτια τους και προσωπικά το δικό μου αγαπημένο. Το πρώτο που άκουσα, το πρώτο που λάτρεψα από αυτή την αιώνια δισκάρα. Μαγική εισαγωγή, μουσική από άλλο πλανήτη και φωνητικά που καθηλώνουν. Αριστούργημα.
Sons Of The Morrigan (Storm Before Calm, 2002): Ένα πολύ ξεχωριστό τραγούδι με πολλές εναλλαγές. Περίεργος ρυθμός στην αρχή, πιο στρωτός μετά το τρίτο λεπτό, εμβατηριακός στη συνέχεια, ενώ δύο λεπτά πριν το τέλος πραγματικά απογειώνεται με μία μαγική μελωδία κάνοντάς το ένα από τα πιο σπουδαία που έχουν ηχογραφήσει ποτέ. Ξεχωρίζει το μπάσο που έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.
The Coffin Ships (The Gathering Wilderness, 2005): Ο όρος «συναυλιακό must» σε όλη του την έννοια. Πρέπει να το ακούσεις ζωντανά αυτό το κομμάτι. Πρέπει να δεις τον Nemtheanga να πέφτει στο πάτωμα και να σπαράζει ενώ τραγουδάει. Οι στίχοι μιλάνε για τον λιμό που έπληξε την Ιρλανδία την περίοδο 1845-1849 με αποτέλεσμα να χαθούν πάνω από τρία εκατομμύρια κόσμου από την πείνα και τη μετανάστευση. Ένας φόρος τιμής στους προγόνους τους για τη μεγαλύτερη τραγωδία που έζησε ποτέ αυτή η χώρα. Ανατριχιαστικό κάθε φορά.
Traitors Gate (To The Nameless Dead, 2007): Οι Primordial εδώ θυμούνται τις ρίζες τους αφού και blast beats έχουμε και γρήγορο tempo καθ’ όλη τη διάρκεια. Εδώ αποδεικνύουν για μία ακόμη φορά ότι δεν χρειάζεται να ουρλιάζεις για να παίξεις black metal. Αρκεί να έχεις τέτοια αριστουργηματική μουσικάρα με τρομερά riffs.
Bloodied Yet Unbowed (Redemption At The Puritans Hand, 2011): Δεν έχει σημασία σε ποιο tempo παίζουν, οι Ιρλανδοί είναι εξίσου καθηλωτικοί. Ένας doom metal ύμνος (με μία δόση από blast beats) που κρατάει σχεδόν εννιά λεπτά και θες τουλάχιστον άλλα τόσα. Και αυτή η μελωδία προς το τέλος…
Babel’s Tower (Where Greater Men Have Fallen, 2014): Αν δεν κάνω λάθος, το πρώτο κομμάτι που έβγαλαν σε video clip. Άργησαν πολύ, το αποτέλεσμα όμως τους δικαίωσε. Το σκηνοθέτησε ο Gareth Averill, πρώτος ξάδερφος του Nemtheanga. Άλλη μία επική doom metal κορυφή στην ιστορία τους, ίσως από τα καλύτερα που έχουν γράψει ποτέ.
Nail Their Tongues (Exile Amongst The Ruins, 2018): Το εναρκτήριο από την τελευταία τους κυκλοφορία, η οποία θέλει και αρκετά ακούσματα για να σου μείνει. Πιο πειραματική και διαφορετική από τις προηγούμενες, αλλά αν της αφιερώσεις χρόνο θα σε ανταμείψει. Όπως και το συγκεκριμένο κομμάτι, το οποίο είναι ίσως και το καλύτερο εκεί μέσα.
Bonus: To Enter Pagan (Dark Romanticism…Sorrow’s Bitter Harvest…, Demo, 1993): Για να συμπληρώσουμε τη δεκάδα, αφού δεν υπάρχει άλλο full-length, ένα κομμάτι που πρωτοεμφανίστηκε στο πρώτο demo της μπάντας και μετά επανακυκλοφόρησε σε συλλογή αλλά και σε ειδικές εκδόσεις των πρώτων τους albums. Εξαιρετική black metal στιγμή, πριν αρχίσουν να υιοθετούν το γνωστό τους ύφος, αν και φαίνονται ήδη οι επικές καταβολές τους. Αν το παίξουν, με βλέπω να πετάγομαι στη σκηνή.
Πρέπει να τους έχω δει τρεις φορές μέχρι τώρα. Και δεκατρείς να ήταν, δεν θα έφταναν. Κάθε ζωντανή εμφάνιση των Ιρλανδών είναι μία ξεχωριστή εμπειρία. Τα λέμε στο Temple.
Γιώργος Τερζάκης
