Ομολογώ ότι μια λατρεία προς οτιδήποτε (σχεδόν) κινείται γύρω από το σύμπαν των Immortal, την έχω. Ποτέ δε με απογοήτευσαν στην μεγάλη και εντυπωσιακή δισκογραφία τους. Το ίδιο ισχύει για το project του Demonaz που έβγαλε το φοβερό “March Of The Norse” καθώς και για τους  I του Abbath με το “Between Two Worlds”. Στην πρώτη ακρόαση αυτής της δουλειάς σκέφτηκα πως ήρθε αυτή η πρώτη φορά, αλλά σύντομα άλλαξα γνώμη.

Έχει περάσει μία τετραετία από τότε που ο Abbath έφυγε από τους Immortal λόγω εντάσεων που υπήρχαν στο εσωτερικό τους. Το πρώτο ομώνυμο album με αυτή τη μπάντα κυκλοφόρησε το 2016 και ήταν πάρα πολύ καλό. Πλέον, με ανανεωμένο και διεθνές line-up κυκλοφορεί τη δεύτερη δουλειά του. Ο Νορβηγός πλαισιώνεται από τον συμπατριώτη του Ole Andre Farstad στη δεύτερη κιθάρα, την Ιταλίδα Mia Wallace στο μπάσο και τον Φινλανδό Ukri Suvilehto πίσω από το drum-kit.

Για κάποιο λόγο λοιπόν, όταν ξεκίνησα να ακούω αυτό το album κάτι που πήγαινε στραβά. Δεν είχα ανεβάσει την ένταση όσο έπρεπε; Είχα το μυαλό μου αλλού; Ούτε εγώ ξέρω. Ακρόαση με την ακρόαση όμως, δεν χρειάστηκε πολύ για να συνειδητοποιήσω ότι πρόκειται για μία πολύ καλή κυκλοφορία. Τα χαρακτηριστικά του ήχου του έτσι κι αλλιώς δεν έχουν αλλάξει, οπότε όσοι είστε οπαδοί του ξέρετε πολύ καλά τι να κάνετε αν δεν τον έχετε ήδη ακούσει.

Riffs ξυραφιές, παγωμένη ατμόσφαιρα και τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Abbath συνθέτουν άλλο ένα δυνατό μαυρομεταλλικό δισκάκι που φέρνει την υπογραφή του. Το μόνο που με χάλασε ήταν κάποια solos τα οποία ακούγονται αρκετά παράταιρα σε σχέση με την υπόλοιπη μουσική. Κορυφαίες στιγμές, τα “Harvest Pyre”, “Scythewinder” και “Hecate”. Ή και όλα τα υπόλοιπα. Στο τέλος, υπάρχει και διασκευάρα στο “Pace ‘Till Death” των Bathory. Τώρα, όσο για την άτυπη κόντρα μεταξύ των Immortal των Demonaz/Horgh και αυτών εδώ, κερδισμένοι βγαίνουμε εμείς με την παραπάνω μουσική που μας δίνουν.