Υπάρχουν πολλά συγκροτήματα που αντιμετωπίζουν κάθε είδους δυσκολία στην πορεία τους. Κάποια χάνονται, κάποια δεν το βάζουν κάτω και συνεχίζουν να προσπαθούν. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι Αθηναίοι Absense, με μία ιστορία να κρατάει από το 2008, αν και μέχρι το 2015 είχαν το όνομα Infernal Deception.
Μοναδικό ιδρυτικό μέλος ο κιθαρίστας Ηλίας Κρασάς, γύρω από τον οποίο έχουμε άλλα τέσσερα μέλη μετά από πολλές αλλαγές στη σύνθεση. Έτερος κιθαρίστας ο Δημήτρης Σακελλάρης, φωνητικά η Νεφέλη Πίσχου, μπάσο ο Ευθύμης Μάλλιος και drums ο Νώντας Χατζόπουλος. Το “XV” είναι η πρώτη τους κυκλοφορία, ένα EP έξι τραγουδιών.
Η μισή ώρα που διαρκεί το κάνει αρκετά χορταστικό. Οι επιρροές των μουσικών και οι αλλαγές που έχουν στα κομμάτια τους, του δίνουν μεγάλη ποικιλία κι ενδιαφέρον. Δεν μπορείς να τους βάλεις σίγουρα κάτω από κάποια ταμπέλα, κάτι που δεν είναι πάντα καλό, εδώ όμως λειτουργεί μια χαρά. Ένα βασικό συστατικό της μουσικής τους είναι το death/thrash αλλά δεν μένουν σε καμία περίπτωση εκεί.
Υπάρχουν ακουστικά/ατμοσφαιρικά σημεία, εξαιρετικά μελωδικά refrains, metalcore breakdowns, groovy riffs, ακόμα και doom περάσματα και μια ιδέα από progressive δομές. Φυσικά, δεν τα βάζουν όλα αυτά σε κάθε τραγούδι, αφού και τα έξι έχουν την δική τους ξεχωριστή ταυτότητα. Σε σημεία μου θύμισαν Machine Head και Jinjer.
Τα φωνητικά επίσης δεν είναι μονοδιάστατα, αφού η Νεφέλη χειρίζεται άψογα τόσο τα καθαρά όσο και τα άκρως απολαυστικά growls. Η αλήθεια είναι ότι δύσκολα πλέον βρίσκεις τραγουδιστές που να τα πηγαίνουν εξίσου καλά και στους δύο τομείς και αυτό είναι άλλο ένα μεγάλο ατού της μπάντας. Η παραγωγή επίσης είναι πάρα πολύ καλή για αυτοχρηματοδοτούμενη δουλειά, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας έχει επιμεληθεί από τους κιθαρίστες και βοηθάει όλα τα όργανα να ακούγονται στην εντέλεια.
Το ξέρω ότι ίσως αυτή η περιγραφή να ακούγεται σαν μία σαλάτα αλλά ευτυχώς οι Absense δεν είναι έτσι. Το, ας πούμε, modern extreme metal που παίζουν το έχουν προσπαθήσει πολλοί και το έχουν καταφέρει ελάχιστοι. Κυρίως επειδή θέλοντας να χωρέσουν όσα περισσότερα πράγματα μπορούν, το κάνουν να ακούγεται αχταρμάς.
Το αθηναϊκό κουϊντέτο όμως δεν πέφτει σε αυτήν την παγίδα και καταφέρνει μέσα από την ποικιλία και τις διαφορετικές επιρροές του “XV” να του δώσει μία πολύ σωστή ροή, η οποία στο τέλος σε κάνει να ζητάς κι άλλη ακρόαση. Πολύ ενδιαφέρουσα η πρώτη δουλειά τους λοιπόν, σε αναμονή για τα επόμενα βήματα.
