Την έναρξη έδωσαν οι Null ‘O’ Zero ακριβώς στις 8, όπως όριζε και το πρόγραμμα, το οποίο τηρήθηκε από την αρχή μέχρι το τέλος με απόλυτη ακρίβεια. Το μοντέρνο metal που παίζουν τα παιδιά ίσως δεν ταίριαζε και τόσο με το ύφος της συγκεκριμένης συναυλίας, αλλά ο κόσμος του χειροκρότησε και επιδοκίμασε την προσπάθεια τους, το πάθος, την ενέργεια και τον ιδρώτα με τον οποίο πότισαν το σανίδι του Gagarin. Ο ήχος δεν μπορώ να πω ότι τους βοήθησε, αλλά και αυτό είναι πολλές φορές αναμενόμενο για το πρώτο συγκρότημα που βγαίνει στη σκηνή. Τους έχουμε υπόψη μας και θα τους ξανατσεκάρουμε, καθώς αναμένεται και το ντεμπούτο άλμπουμ τους.
Null’O Zero:Warfare, Enemy Within, Insane, Unleashed By Fire, No More Wait
Επόμενοι στη σκηνή οι Fortress Under Siege, ένα ελληνικό συγκρότημα με πάνω από 20 χρόνια ζωής με τον Hannibal πλέον στα φωνητικά με το πιο progressive metal τους να απέχει και αυτό από τους Γερμανούς Τεύτονες. Ο ήχος ήταν κάπως καλύτερος από ότι προηγουμένως και η μπάντα ξεδίπλωσε το ταλέντο και την δεξιοτεχνία της σε νέα και παλιότερα τραγούδια. Ο Hannibal ήταν απόλυτα σταθερός στα φωνητικά, όπως μας έχει συνηθίσει άλλωστε, και οι υπόλοιποι απέδωσαν πολύ καλά το υλικό τους επί σκηνής με τον κόσμο πλέον να είναι εμφανώς περισσότερος από κάτω.
Fortress Under Siege: Robin Hood (Prince Of Thieves), Eyes Of The Snake, Blind Faith, Phoenix Rising, Last Temptation, Don’t Let Go, Hate What We Like, Blue Valley Shadow
Με τους AC/DC να παίζουν στα ηχεία του Gagarin και τον κόσμο να ανυπομονεί αλαλάζοντας οι Γερμανοί επέστρεψαν στο Gagarin για άλλη μια φορά με έντονες τις εκδηλώσεις λατρείας. Η…καταιγίδα ξεκίνησε με το “Stampede” από το πρόσφατο “Blind Rage” άλμπουμ τους και όπως αναμενόταν παρέσυραν τα πάντα μαζί τους σαν ανεμοστρόβιλος. Ο κόσμος τραγουδούσε μαζί με το συγκρότημα όλα τα τραγούδια σε όλη τη συναυλία, παρόλο που το υλικό ήταν μοιρασμένο σε καινούριο και παλιό. Από αυτό βέβαια φαίνεται και με γυμνό μάτι το πόσο καλά άλμπουμ είναι τα “Blood Of The Nations”, “Stalingrad” και “Blind Rage” και το πόσο άνετα στέκονται τα τραγούδια τους δίπλα στους κλασσικούς metal ύμνους των Accept. Επίσης, αποτελεί και μέγιστο παράσημο για τον Tornillo που είναι ο ιδανικός frontman των ξαναγεννημένων Accept. Είναι πολύ σπουδαίο να βλέπεις το κοινό να κοπανιέται το ίδιο στο “Pandemic” και το “Shadow Soldiers” όσο και στο “Metal Heart”.
Όσον αφορά την απόδοση εάν είχατε δει τις προηγούμενες δυο εμφανίσεις τους ξέρετε για τι μιλάμε. Ατελείωτη ενέργεια και δύναμη από μια μπάντα που φαίνεται ότι αντιμετωπίζει τη συναυλία όπως ο μεγαλύτερος οπαδός της. Δεν υπάρχει δευτερόλεπτο που να περνάει αναξιοποίητο χωρίς γκριμάτσες, ποζεριλίκια, high five με τον κόσμο, ενώ δεν θα μου έκανε εντύπωση αν μάθαινα ότι οι τύποι κάνουν πρόβα μπροστά σε καθρέφτη, αφού κάθε τους κίνηση μοιάζει με χορογραφία! Σε κάθε στιγμή του show δεν υπάρχει κάποιος που να μην ξέρει που να σταθεί. Σολάρει ο Hoffmann, οι άλλοι τρεις στέκονται στα τύμπανα και χτυπιούνται. Τραγουδάει ο Tornillo; Baltes και Hoffmann κολλάνε μαζί, ενώ ο Uwe Lullis ανεβαίνει στο drum riser κ.ο.κ.
Για το τέλος άφησαν κλασσικά τα “Metal Heart” και “Balls To The Wall” με εμβόλιμο το “Teutonic Terror” τον Tornillo χωρίς μπλούζα (φέτες) και τον κόσμο να δίνει τις τελευταίες δυνάμεις του με λίγο ξύλο, headbanging και πολύ ιδρώτα σε ένα Gagarin που θύμιζε συχνά σάουνα. Αυτό ήταν το μόνο αρνητικό της βραδιάς, η οποία ήταν μαγική με ένα 2ωρο metal ρεσιτάλ από τους Accept, δυο αξιόλογα ελληνικά γκρουπ και το πρόγραμμα να πηγαίνει ρολόι. Auf wiedersehen!!!
Accept: Stampede, Stalingrad, Hellfire, London Leatherboys, Losers And Winners, Starlight, Midnight Mover, Dying Breed, Final Journey, Shadow Soldiers, Bulletproof, Restless And Wild, Demon’s Night, No Shelter, Princess Of The Dawn, Dark Side Of My Heart, Pandemic, Fast As A Shark, Metal Heart, Teutonic Terror, Balls To The Wall
Γιάννης Δόλας
{galleryAccept}{/gallery}
