Ο νέος δίσκος των ACID MAMMOTH έρχεται μόλις δυο και κάτι χρόνια μετά το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Οι Αθηναίοι είναι έτοιμοι για το μεγάλο βήμα αφού, ο δεύτερος δίσκος τους “Under Acid Hoof”, κυκλοφορεί μέσω της ιταλικής Heavy Psych Sounds, μεγάλη υπόθεση αυτό μιας και είναι μια εταιρεία του χώρου που, μπορεί να τους δώσει την ευκαιρία για το βήμα που λέγαμε, ειδικά αν πάει καλά και το επερχόμενο ευρωπαϊκό τουρ.
Στα του δίσκου όμως. Το πρώτο που κερδίζει την προσοχή είναι το εξώφυλλο (ειδικά στην έκδοση βινυλίου), εντυπωσιακό logo, διχρωμία (κόκκινο-μαύρο), και το Mammoth να κινείται αργά και επιβλητικά, όπως αρμόζει σε έναν stoner doom δίσκο. Η μεγάλη των Sabbath μήτρα συνεχίζει να βγάζει διαδόχους και οι φίλοι του χώρου γνωρίζουν καλά πως δεν είναι η πρωτοτυπία στο ιδίωμα που θα κερδίσει τον οπαδό αλλά, η αφοσίωση στο σωστό, βαρύ ριφ και την αργή ρυθμολογία που σε κρατάει κοντά ακόμα και σε μεγάλης διάρκειας κομμάτια. Επί τη ευκαιρία, η διάρκεια είναι το δεύτερο πράγμα που μου τράβηξε την προσοχή. 35 λεπτά στο σύνολο και όλα τα κομμάτια κάτω του δεκάλεπτου όταν η προηγούμενη δουλειά άγγιζε την ώρα (και το “black rites” που ξεπέρναγε τα 18’ μόνο του).
Φαίνεται πως συνθετικά δεν απλώθηκαν πολύ και έτσι, έχουν ένα πιο στιβαρό τελικό αποτέλεσμα που δεν κουράζει. Το doom metal των Acid Mammoth είναι ειλικρινές, έχει τον απαραίτητο όγκο και μια βρώμικη παραγωγή τόσο-όσο ώστε να μην κρύβει απλά αδυναμίες στο συνθετικό κομμάτι. Ο Χρήστος Μπάμπαλης Jr. (φωνητικά, κιθάρα) κινείται στα χνάρια του Ozzy (αυτή την φορά τον χάρηκα περισσότερο σε σχέση με τη live παρουσίαση του άλμπουμ το Γενάρη στο Ilion Plus) ενώ εξαιρετικός στην κιθάρα είναι ο έτερος Χρήστος Μπάμπαλης (πολλοί θα μπερδευτούν με το όνομα αφού πρόκειται για τον πατέρα του άλλου Χρήστου).
Έξυπνη επιλογή να ξεκινήσουν με το “Them!” (για το οποίο γύρισαν και βίντεο) αλλά, είναι το “Tree Of Woe” στη συνέχεια που αναπτύσσεται ωραία μέσα σε εννιά λεπτά. Σίγουρα το κομμάτι στο οποίο γυρίζω ξανά και ξανά. Το κλείσιμο της πρώτης πλευράς θα γίνει με το μάλλον αδιάφορο “Tusks of Doom” αλλά ευτυχώς η δεύτερη πλευρά ανεβάζει το επίπεδο του άλμπουμ και πάλι. Γενικά, πέρα από τις Electric Wizard-like κιθάρες, όπως πχ στο “Jack The Riffer”, υπάρχει και μία συμπαγή ομάδα στο ρυθμικό τομέα από τον Μάριο Λούβαρη (τύμπανα) και τον Δημοσθένη Βαρίκο (μπάσο) οι οποίοι συμβάλλουν στη δημιουργία της απαραίτητης υπνωτιστικής γκρούβας…
