Μπορεί εμείς να καταναλώνουμε τέχνη αλλά δεν είναι λίγοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι (από τον Σπινόζα και τον Μοντεσκιέ μέχρι τον Νίτσε και τον Φρόιντ) οι οποίοι αναζήτησαν δια μέσου του λόγου και της τέχνης τη θέση του ανθρώπου στον κόσμο και κατ΄ επέκταση τη χρυσή ισορροπία καθώς και τη δυνατότητα του ανθρώπου όχι μόνο στο κακό αλλά και την ικανότητα να παράγει ευτυχία. Και τι άλλο μας προσφέρει ευτυχία από όμορφες μουσικές όπως αυτές στο νέο άλμπουμ των ADOLF PLAYS THE JAZZ.
Ο Kωνσταντίνος Mindcrimek Βλάχος άκουσε το “Low Life” και με χαρά το παρουσίασε στο SOUNDS OF DECAY RADIOSHOW στο darkwaveradio.net (Δευτέρες 21.00-22.30).
Ο λόγος στον υπεύθυνο για loopες και samples εντός και εκτός σκηνής…
Rockpages.gr: Καλησπέρα Ηρακλή! Αρχικά, πες μας λίγα λόγια γι’ αυτούς που δε γνωρίζουν καθόλου το συγκρότημα, βασικά πότε ξεκινήσατε και ποιοι αποτελούν τους ADOLF PLAYS THE JAZZ
Ηρακλής: Οι Adolf γενικότερα είναι πιο κοντά σε κολεκτίβα και υπάρχει από το 2002. Αρχικά έβγαιναν κάποιοι πιο home made δίσκοι, με συγκεκριμένα άτομα που πότε είχαν συμμετοχή και πότε όχι και γι’ αυτό και υπήρχαν στυλιστικές διαφορές. Κάποια στιγμή σχηματίστηκε και η live μπάντα όπου και πάλι υπήρχαν διάφορα άτομα, συνήθως είναι 8-9 άτομα για να παίξουμε live και πετύχουμε τα διαφορετικά layers.
Rockpages.gr: Που έγινε η ηχογράφηση του album; Και μιας και δεν είστε η τυπική αριθμητικά rock μπάντα πήρε χρόνο η διαδικασία;
Ηρακλής: Είτε σε σπίτια (πλήκτρα, κιθάρες) είτε στο στούντιο και όλα παραδόθηκαν στο Zero Gravity Studio για τη μίξη μαζί με κάποιες επιπλέον ηχογραφήσεις. Συνήθως έχουμε κάποιες ιδέες, κάποιες κιθάρες μέσω jamming στο σπίτι και γενικά συνήθως υπάρχει ένα demo και εκεί βρίσκουμε τα δομικά στοιχεία. Αυτή τη φορά είχαμε και φωνή οπότε μουσικά είναι λιγότερο τζαμάρισμα
Rockpages.gr: Τι ταμπέλα πιστεύεις πως ταιριάζει στη μουσική της μπάντας; Θα παραξενευόσουν αν ήσουν τόσο σε μια τζαζ γωνιά όσο και σε ένα indie μαγαζί; Tο χαρακτηριστικό σε σας είναι πως βάζετε στο καζάνι διαφορετικά υλικά αλλά το τελικό αποτέλεσμα αφήνει μια ωραία επίγευση.
Ηρακλής: Σίγουρα δεν παίζουμε jazz, ούτε καλά καλά έχουμε jazz επιρροές. Νομίζω ανέκαθεν υπήρχαν κάποιοι δίσκοι που εύκολα τοποθετούνται σε ένα post rock πλαίσιο αλλά έχουμε κάνει διάφορα και εν προκειμένου αυτός ο δίσκος είναι κάτι ανάμεσα σε post punk, post rock και λίγο shoegaze προς τo noise.
Rockpages.gr: Γενικά είμαστε σε μια εποχή που παίζει πολύ το crossover, όχι μόνο για τους δημιουργούς αλλά και για το πόσο δεκτικός είναι ο κόσμος
Ηρακλής: Το κάνει και η μουσική βιομηχανία γενικότερα, βέβαια και πάλι με όσα κάνει με τις πλατφόρμες γυρίζουμε λίγο σε προβληματικά και νοσηρά πράγματα που θυμίζουν τις 90ς τακτικές τους αλλά σε μεγάλο βαθμό με την κυριαρχία του internet ο καθένας παίζει διαφορετικά ακριβώς επειδή υπάρχει τόση διάσπαση και διαχωρισμός. Είναι ένα μεταμοντέρνο εφεύρημα όλο αυτό με το σπάσιμο των ορίων στα είδη και δημιουργούνται νέα κράματα.
Rockpages.gr: Υπάρχει κοινή γραμμή στα αγαπημένα συγκροτήματα για σας;
Ηρακλής: Το βασικό είναι πως ακούμε πολλή μουσική όλοι μας, ακούγεται σαν γενικότητα αλλά δεν είναι προφανές, έχω παίξει σε μπάντα με μέλη που είχαν περιορισμένα ακούσματα και είναι διαφορετικό. Σίγουρα υπάρχει αγάπη για post rock, για πειραματικά πράγματα, για περίεργα metal ακούσματα, για πιο noise, πιο hardcore, υπάρχουν ανοικτοί ορίζοντες από παντού
Rockpages.gr: Ποιος είναι υπεύθυνος για τους στίχους; Υπάρχει κάποια θεματική;
Ηρακλής: Γράφτηκαν από τη Νεφέλη και το Βασίλη αυτή τη φορά, βγήκε οργανικά αφού είχε φέρει κάποιους στίχους ο Βασίλης και η Νεφέλη πάτησε πάνω σ’ αυτή την αισθητική και έβγαλε και κάποιους δικούς της στίχους. Η θεματική είναι η γενικότερη κοινωνική, πολιτική και υπαρξιακή κατάσταση που βιώνουμε μέσα από ιστορίες που αφορούν είτε συγκεκριμένα πρόσωπα είτε γενικά, η όλη σημερινή δυσκολία του να υπάρχεις σε έναν τέτοιο κόσμο. Low Life με την έννοια ότι εξερευνούμε τους ανθρώπους οι οποίοι είναι περιθωριοποιημένοι, μειονότητες, ομάδες σε κίνδυνο, ατομικό ή συστημικό, είναι λιγάκι εξερεύνηση πόσο μας πατάει αυτή η γιγάντια πρέσα ενός αμείλικτου συστήματος. Υπάρχει μια μικρή νότα ελπίδας, πιο πολύ όμως το We cant lose / We Have Already Lost του υπότιτλου είναι το πως δεν έχεις πια τίποτα να χάσεις, υπάρχει ένα τέλμα και δε γνωρίζω αν αυτό το τέλμα μπορεί να μετασχηματιστεί σε κάτι καλό αλλά υπάρχει για πολλούς. Δε μιλάμε όμως μόνο για το ταξικό κομμάτι αλλά πιο διαθεματικά, για σεξισμό (τις γυναικοκτονίες), για τη νόσηση από καρκίνο στο “Sleep”, κάποια είναι πιο προσωπικά βιώματα, κάποια όχι, σε κάθε περίπτωση ο καπιταλισμός παίρνει και ανατροφοδοτεί οποιαδήποτε προβληματική και μεγεθύνει τη νοσηρότητα κάθε είδους
Rockpages.gr: Τα αδιέξοδα της καθημερινότητας βρίσκουν μια διαφυγή μέσω της τέχνης;
Ηρακλής: Δύσκολη συζήτηση, υπήρχε o Woody Guthrie, ο οποίος είχε πάνω στην κιθάρα το «This machine kills fascists», το οποίο δε ξέρω σε τι βαθμό ισχύει. Είναι μια ελπιδοφόρα άποψη πως η μουσική φέρνει αλλαγή και τη δύναμη για να δώσει λύσεις αλλά δεν είμαι σίγουρος. Νομίζω πως η μουσική είναι ένα εργαλείο που μπορεί όπως όλες οι τέχνες στην καλύτερη περίπτωση να εμψυχώσει και να σε συνδέσει με κάτι που είναι βαθιά ανθρώπινο, όχι ότι αυτό δεν είναι πολύτιμο ή πολύ μεγάλο. Απλά δεν είμαι σίγουρος αν η τέχνη μπορεί να μας σώσει.
Rockpages.gr: Ζούμε σε μια χώρα όπου ο πολιτισμός δεν είναι προτεραιότητα οπότε υπάρχει έστω και κάποια μικρή ελπίδα να επιβιώσει κάποιος κάνοντας μόνο αυτό;
Ηρακλής: Με αυτό που κάνουμε εμείς όχι. Είναι ξεκάθαρο πως δε γίνεται να επιβιώσει από αυτό. Έχω στο μυαλό μου τα Διάφανα Κρίνα, που έχουν ένα σημαντικό κοινό για εναλλακτική μπάντα και μου είχαν πει πως υπήρχαν μόνο 5-6 χρόνια στα 00ς που κατάφεραν να ζουν από αυτό αλλά πριν και μετά από αυτό όλοι είχαν και άλλες δουλειές
Rockpages.gr: Ο δίσκος κυκλοφορεί από τις Blackspin και Primitive Records, σε μια ιδιαίτερα καλαίσθητη έκδοση διάφανου βινυλίου όπου μέσα βρίσκουμε και πολύ ενδιαφέροντα εικαστικά, μάλιστα το κάθε ένα έχει κάτι διαφορετικό. Οπότε μιλάμε για μια δουλειά που δε χορταίνω να την ακούω αλλά και να τη χαζεύω
Ηρακλής: Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι που καταφέραμε να φέρουμε τόσους ανθρώπους εικαστικούς σε ένα τέτοιο project και να έχουμε αυτό το αποτέλεσμα. Υπάρχει και η deluxe έκδοση με το βιβλίο αλλά γενικά μου αρέσει πολύ, πάντα μου άρεσε όταν έπαιρνα μια κυκλοφορία και υπήρχε μέσα μια διαφοροποίηση στο εξώφυλλο ή κάτι άλλο. Υπάρχουν λοιπόν διαφορετικά εικαστικά στο κάθε ένα
Rockpages.gr: Tι διαλέγεις; Βινύλιο ή cd;
Ηρακλής: Και τα δύο είναι μια τελετουργική διαδικασία, το βινύλιο είναι ξεκάθαρα η βασική αλλά και το cd εμπεριέχει ευκολία ενώ εμένα μου θυμίζει και την εποχή που πήγαινα να πάρω ένα και στο λεωφορείο το άκουγα στο cd player
Rockpages.gr: Είπες πριν για τη μουσική βιομηχανία και τις πλατφόρμες. Εσείς πως χειρίζεστε όλη την ιστορία με τα social media και τις μουσικές πλατφόρμες;
Ηρακλής: Όχι ακριβώς προς το συμφέρον μας. Η φετινή δουλειά ήταν νομίζω η πρώτη μέσω δισκογραφικής, οι προηγούμενοι ήταν DIY και τους προωθούσαμε μόνοι μας. Πάντα χρησιμοποιούσαμε το bandcamp σαν βασικό εργαλείο, φέτος όμως το βάλαμε και στο spotify. Είναι λιγότερος από ποτέ ο χρόνος και δεν έχουμε να τον προωθήσουμε όσο θα θέλαμε, το αφήσαμε και λίγο στις δισκογραφικές. Ότι αφορά το streaming θεωρώ πως το bandcamp έχει τα θεματάκια αλλά σέβεται τους καλλιτέχνες που φιλοξενεί σε αντίθεση με τον τρόπο που λειτουργεί το spotify, o μεσάζοντας που βγάζει πολλά και σου δίνει ένα αστείο ποσό.
Rockpages.gr: Mία διαφοροποίηση στο άλμπουμ είναι και η χρήση ελληνικού στίχου στο threads. Πώς προέκυψε;
Ηρακλής: Δεν είναι ακριβώς διαφοροποίηση, στο “Where is our home?” από το “Form Follows Function” του 2012 είχαν ήδη υπάρξει ελληνικοί στίχοι με τη μορφή πρόζας περισσότερο, βέβαια και στο threads αυτό συμβαίνει, οπότε δεν είναι ακριβώς καινούριο. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που δεν υπάρχει συχνά ο ελληνικός στίχος, δεν τον έχουμε συνηθίσει, επίσης έχει άλλη ροή και δεν ταιριάζει τόσο σε rock κομμάτια.
Rockpages.gr: Μπορεί η γλώσσα σου να λειτουργήσει πιο δυνατά ως προς το impact που έχει το μήνυμα σου;
Ηρακλής: Υποθέτω ναι, αλλά εξαρτάται κάθε φορά από το ποια είναι η θεματική σου, με πιο τρόπο χρησιμοποιείς τη γλώσσα. Σαν ήχο; Για να δημιουργήσεις εικόνες; Απλά για να δημιουργήσεις συναισθήματα ή έχεις και κάποιο πολιτικό κομμάτι από πίσω; Διαφορετικά χρησιμοποιεί την ελληνική γλώσσα ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, διαφορετικά οι Too Late, διαφορετικά τα Διάφανα Κρίνα, οι Τρύπες, είναι διαφορετικές περιπτώσεις μεταξύ τους και τελικά live πως μεταφράζεται αυτό.
Rockpages.gr: Θα μπορούσατε να βγάλετε ένα άλμπουμ βασισμένο μόνο σε ελληνικό στίχο;
Ηρακλής: Δεν το θεωρώ πολύ πιθανό να συμβεί αλλά δε μπορώ να αποκλείσω τίποτα
Rockpages.gr: Προφανώς δε γίνεται να μη ρωτήσω για το όνομα του σχήματος, ποια είναι η σχέση του Αδόλφου με την τζαζ;
Ηρακλής: Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε πως στεκόμαστε ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή φασισμού. Το όνομα έχει βγει σε μια εποχή που υποθέτω ήταν πιο εύκολο να βγει. Παρόλα αυτά το concept είναι μια αντίφαση που υπάρχει ανάμεσα σε κάτι που σηματοδοτεί καταπίεση, φασισμό, μια πλήρως κλειστή αντιανθρώπινη σκέψη και η jazz που εμπεριέχει ελευθερία και σε κάποιες περιπτώσεις την πάλη πχ για τα δικαιώματα των μαύρων, είναι συνυφασμένη με μεγαλύτερη πειραματικότητα και θέληση για νέους ορίζοντες, για ελευθερία και ανοιχτότητα
Rockpages.gr: Οι ναζί κυνηγούσαν τη τζαζ ως μια τέχνη υποδεέστερη μόνο και μόνο επειδή είχε να κάνει με τους μαύρους καλλιτέχνες. Οπότε μάλλον είναι δύσκολο ο ίδιος ο Adolf να έπαιζε τζαζ σωστά;
Ηρακλής: Πέρα του φυλετικού ο φασισμός κυνηγάει και αποζητάει να γυρίσει σε αυτό που αντιλαμβάνεται ως παραδοσιακό και πατροπαράδοτο, στις σταθερές αξίες μιας κοινωνίας που στην ουσία είναι μια σταθερότητα μιας ανύπαρκτης εποχής και άρα οποιοδήποτε άνοιγμα νέου ορίζοντα θεωρείται υποδεέστερη, προβληματική και διεστραμμένη τέχνη.
Rockpages.gr: Τι ακριβώς παθαίνουν σχεδόν όλα τα post rock σχήματα και έχουν ιδιόμορφα ονόματα; Είναι μια προσπάθεια να δημιουργήσουν εικόνες επειδή τις περισσότερες φορές δεν υπάρχουν στίχοι;
Ηρακλής: 100% αλλά βγήκε και σαν αντίθεση στη λογική του arena rock, εμείς σπάμε τη φόρμα και χρησιμοποιούμε τα όργανα μας με άλλο τρόπο. Ήρθε έτσι οργανικά και το σπάσιμο της φόρμας στους τίτλους, εσύ μέχρι τώρα είχες μια λέξη πιασάρικη και έτσι στο άλλο άκρο οι Red Sparrows έβαλαν σχεδόν ποιήματα στους τίτλους, ήταν δηλαδή και λίγο αντιδραστικό και όχι μόνο για να καλύψουν το κενό των στίχων της ορχηστρικής μουσικής
Rockpages.gr: Ζωντανές εμφανίσεις, υπάρχει κάτι στα σκαριά?
Ηρακλής: Υπάρχουν κάποιες εμφανίσεις που θα ανακοινώσουμε σύντομα και μέσα από το site. Θα προσπαθήσουμε σίγουρα να κάνουμε δυο ίσως και τρεις εμφανίσεις μέχρι το τέλος της χρονιάς
Rockpages.gr: Τι είναι αυτό που περιμένεις από το σχήμα αλλά δεν το έχετε καταφέρει ακόμα;
Ηρακλής: Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο. Θα μου άρεσε να προσπαθήσουμε λίγο παραπάνω να βγουν και κάποια κομμάτια σε ένα πιο live jamming πλαίσιο, μια κατεύθυνση που δεν έχουμε εξερευνήσει ιδιαίτερα σαν μπάντα και νομίζω θα άξιζε
Ηρακλή σ’ ευχαριστώ πολύ!
