Θυμάστε μια εποχή στα τέλη της δεκαετίας του ’90 που κυκλοφορούσαν συνέχεια tribute albums (με τη συμμετοχή του Bruce Kulick στα περισσότερα- άσχετο); Πριν από 2-3 χρόνια που άρχισαν να εμφανίζονται ξανά τα λεγόμενα super groups (όχι o Bruce Kulick δεν συμμετείχε σε κάποιο, νωρίς είναι ακόμα!); Ε λοιπόν, η καινούρια μόδα είναι τα EP διασκευών! Δεν χρειάζεται να γράψεις καινούριο υλικό, δεν χρειάζεται να γράψεις πολλά κομμάτια, δεν χρειάζεται να μάθεις να παίζεις καινούρια κομμάτια… μαζεύεις την μπάντα για μπύρες, πετάτε όλοι μαζί ιδέες για αγαπημένα τραγούδια κλπ και μέσα σε ένα απόγευμα έχεις έτοιμο το tracklist. Από εκεί και πέρα για να κάνεις μια διασκευή υπάρχουν δυο βασικοί τρόποι, να παίξεις το κομμάτι όπως το έγραψε και το έπαιξε ο αρχικός καλλιτέχνης, ή να του αλλάξεις τα φώτα. Οι Adrenaline Mob, αν και δεν υπολείπονται σε ταλέντο, ούτε φυσικά ικανότητες βρίσκονται με… ενάμιση πόδι στην πρώτη επιλογή!

Αφού τους αποδώσουμε τα εύσημα για το “High Wire” των Badlands, που σίγουρα είναι μια εντελώς ανέλπιστη επιλογή, έχουμε το “Stand Up And Shout” που είναι τόσο ίδιο με το original που στην αρχή νομίζεις ότι ακούς το “Last In Line”. Στη συνέχεια το “Break On Through” ξεφεύγει κάπως από την εκτέλεση των Doors, όντας πιο heavy, το “Romeo’s Delight” κρατάει τα γκάζια, βαραίνει και αυτό, αλλά ο Russel Allen, ένας εξαιρετικός τραγουδιστής, δεν τα καταφέρνει στα τσαλιμάκια του Diamond Dave. Γιατί, φυσικά είναι καλύτερος από τον Dave, αλλά το τραγούδι ήταν χαρακτηριστικό του τραγουδιστή των van Halen. Ευπρόσδεκτη η «τσόντα» του “Whole Lotta Love” και οι αναφορές στο “Top Jimmy” αποδεικνύοντας περίτρανα ότι όταν υπάρχει όρεξη και φαντασία κάτι καλό βγαίνει. Όπως και το “Barracuda” που δεν έχει κάτι διαφορετικό από το αυθεντικό, αλλά έχει τον κο. Allen να δίνει ρέστα! Και τι να πούμε για το “Kill The King” με τον Orlando στις κιθάρες να Blackmore-ίζει και πάλι χωρίς να αλλάζουν κάτι, αλλά τι να αλλάξεις από αυτό το αριστούργημα. Ενδιαφέρον και το “Lemon Song” που δείχνει άλλη μια πτυχή της φωνάρας του Allen σε πιο blues κλίμα. Τέλος, foul το “Mob Rules”, το οποίο υπήρχε και στο πρώτο EP του συγκροτήματος και μπήκε και εδώ…
 
Συμπέρασμα; Εκτός του ότι τα παιδιά στους Adrenaline Mob λατρεύουν τον Dio, με τρία τραγούδια του μεγάλου στο EP, σίγουρα πέρασαν καλά ηχογραφώντας το και χωρίς πολύ κόπο. Το “Covertá” είναι διασκεδαστικό, δεν πρόκειται να κουράσει, αλλά ούτε και να εντυπωσιάσει, καθώς οι δυνατότητες των μελών της μπάντας είναι δεδομένες. Αυτό που περιμένουμε να ακούσουμε είναι ένα άλμπουμ που να ανταποκρίνεται απολύτως στις δυνατότητες αυτές, γιατί το ντεμπούτο κατά την άποψή μου δεν το έκανε.