Μια τέτοια περίπτωση φάνταζε το Alcatraz Festival στο Kortrijk του Βελγίου. Δυστυχώς, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω μόνο την πρώτη μέρα κι αυτή όχι ολόκληρη για λόγους ανωτέρας βίας, αν και φρόντισα να υπάρξει πλήρης κάλυψη της.
Πάμε να δούμε λοιπόν τι…παίχτηκε στο Alcatraz, αφήνοντας για το τέλος τα θέματα οργάνωσης, λέξη άγνωστη για τα εδώ στην Ελλάδα τεκταινόμενα…
Μπαίνοντας στο χώρο του festival γύρω στις 11.30′ τελείωναν το set τους οι Wolf. Δεν έχω καλή εικόνα της εμφάνισης τους, μου είπαν πάντως ότι αυτή ήταν αρκετά καλή.
Το set list τους πάντως ήταν το ακόλουθο: Overture In C Shark, Shark Attack, The Bite, My Demon, Voodoo, Evil Star, Skull Crusher, Venom, Speed On.
Συνέχεια με Armored Saint, με το συγκρότημα να μη χάνεται στη μεγάλη γι αυτούς σκηνή του festival και να ξεσηκώνουν τον κόσμο με κλασσικά αλλά και κομμάτια από το νέο τους album. Μια εξαιρετική εμφάνιση με τους Bush και Vera να δίνουν ρέστα!
Setlist: Win Hands Down, March Of The Saint, Nervous Man, Mess, Raising Fear, Last Train Home, Left Hook From Right Field, Reign Of Fire, Can U Deliver, Mad House
Οι Death Angel που ακολούθησαν παράδωσαν μαθήματα thrash metal attitude μεταφέροντας το κοινό στην πάλαι ποτέ Bay Area του San Fransisco με την ένταση το πάθος που τους διέκρινε με μπροστάρη τον τραγουδιστή Mark Osegueda.
Setlist: Left From Dead, Son Of The Morning, Claws In So Deep, Buried Alive, Seemingly Endless Time, The Dream Calls For Blood, Caster Of Shame, Mistress Of Pain, Thrown To The Wolves.
Λένε για τους Moonspell ότι δε μπορούν να αποδώσουν καλά όταν παίζουν ντάλα μεσημέρι, αλλά θέλουν κλειστό χώρο προκειμένου να “βγει” σωστά το show τους. Αυτό μπορεί να ισχύει αλλού, στην εκπληκτική σκηνή του Alcatraz όμως και με τον ήλιο να βαράει ανελέητα, ο Fernando Ribeiro και η παρέα του ήταν απολαυστικοί. Εκπληκτικά τα σκηνικά των Πορτογάλων και άριστη εμφάνιση από μια μπάντα που φημίζεται για τις ζωντανές της εμφανίσεις κάτι που για άλλη μια φορά επιβεβαίωσε.
Setlist: Breathe (Until We Are No More), Extinct, Night Eternal, Opium, Awake!, The Last Of Us, Medusalem, Alma Mater, Full Moon Madness
Η συνέχεια ανήκει στους Queensrÿche, στην τελευταία εμφάνιση της Ευρωπαϊκής τους περιοδείας. Ό,τι και να πει κανείς για τη μπάντα από το Seattle είναι λίγο. Αναγεννημένη, ολόφρεσκη και με εξαιρετική παρουσία στη σκηνή, έδειχνε να ενθουσιάζει τον κόσμο με τα διαμάντια των πρώτων της album καθώς και με το ολοκαίνουργιο “Arrow Of Time” από το επερχόμενο album τους “Condition Human”. Μια πολύ μεγάλη εμφάνιση και σε μία σειρά του line up η οποία θεωρώ ότι τους αδικεί. Δεν κατάλαβα με ποια λογική εμφανίστηκαν κάτω από τους Overkill αλλά και τους W.A.S.P.
Setlist: Anarchy X, Nightrider, Breaking The Silence, The Whisper, En Force, The Needle Lies, NM 156, Arrow Of Time, Eyes Of A Stranger, Queen Of The Reich, Take Hold Of The Flame
Στη συνέχεια, ο Michael Schenker με το σχήμα του, είχε διάθεση, δε μπορώ να πω όμως ότι με ενθουσίασε. Θεωρώ ότι ο Doogie White ήταν σε κακή μέρα και η απόδοση κυρίως των κομματιών των Scorpions και των UFO δεν ήταν αυτή που έπρεπε.
Συνολικά, πιστεύω ότι ήταν μια μέτρια εμφάνιση, ίσως η κατώτερη του festival, όσο κι αν οι Schenker, Buccholz και Rarebell προσπάθησαν για κάτι καλό.
Setlist: Doctor Doctor, Live And Let Die, Lights Out, Vigilante Man, Natural Thing, Before The Devil Knows You’re Dead, Lovedrive, Lord Of The Lost And Lonely, Rock You Like A Hurricane, Rock Bottom
Δεν είχα παρακολουθήσει ιδιαίτερα την πορεία των Overkill τα τελευταία χρόνια. Αυτό όμως που είδα με κάλυψε απόλυτα. Μια πολύ δεμένη και έμπειρη μπάντα κατάφερε να αρέσει και να ξεσηκώσει πολύ κόσμο που τους θεωρούσε ξεχασμένους. Η δε εκτέλεση του “In Union We Stand” με μετέφερε πίσω στις αρχές των 90’s όπου περίμενα τα βράδια το Headbanger’s Ball του MTV με το τηλεκοντρόλ του βίντεο στο χέρι. Πραγματικά με συγκίνησαν.
Setlist: Armorist, Hammerhead, Electric Rattlesnake, In Union We Stand, Rotten To The Core, Bring Me The Night, End Of The Line, Hello From The Gutter, Ironbound, Elimination, Fuck You.
Οι φίλοι των W.A.S.P. Έχουν μαζευτεί μπροστά στη σκηνή προκειμένου να δουν από κοντά τον Blackie και…τους υπόλοιπους. Καλή εμφάνιση, με κομμάτια μόνο μέχρι το “The Crimson Idol” και με βάση τα δύο πρώτα. Έχω δει και χειρότερα τους W.A.S.P., πάλι όμως σκεφτόμουν τα ίδια με την προηγούμενη φορά που τους είδα. Γιατί για παράδειγμα ο Blackie κρατάει την κιθάρα; από συνήθεια θα μου πείτε ή για λόγους image. Ο κακομοίρης ο Doug Blair παίζει τα πάντα στο συγκρότημα, έχοντας να performάρει και με τον αντιπαθέστατο (σε μένα τουλάχιστον) Mike Duda.
Θα μπορούσαν σίγουρα να παίξουν και κάτι πιο πρόσφατο, τα τελευταία τους album είναι αρκετά καλά κι επίσης επίκειται και νέος δίσκος στο άμεσο μέλλον.
Setlist: Intro/ On Your Knees, The Torture Never Stops, The Real Me, L.O.V.E. Machine, Wild Child, The Idol, I Wanna Be Somebody, Chainsaw Charlie (Murders In The New Morgue), Blind In Texas.
Αμέσως μετά το τέλος της εμφάνισης των W.A.S.P., έπρεπε να αποχωρήσουμε από το festival λόγω υποχρεώσεων. Την κάλυψη για τη συνέχεια ανέλαβε ένας φίλος που παρέμεινε στο χώρο, ο οποίος ζήτησε να διατηρήσει την ανωνυμία του.
Οι Trivium δεν ήταν αυτό που περίμενε ο κόσμος, ο περισσότερος τουλάχιστον. Έδειχναν τρακαρισμένοι στο ξεκίνημα, χωρίς πάντως να είναι κακοί. Η σκηνή τους ήταν εκπληκτική όσο και η απόδοση τιυς από μουσικής πλευράς. Ίσως να μην είναι ακόμα έτοιμοι για μια τόσο καλή θέση στο line up ενός μεγάλου festival.
Setlist: Brave The Storm, Down From The Sky, Becoming The Dragon, Strife, Pull Harder On The Strings Of Your Martyr, Built To Fall, Throes Of Perdition, Anthem (We Are The Fire), Black, Blind Leading The Blind, Dying In Your Arms, In Waves
Η ώρα για τους headliners της πρώτης μέρας του festival είχε έρθει. Οι Nightwish με απίστευτα σκηνικά και τη Floor Jansen να γεμίζει τη σκηνή με την επιβλητική παρουσία της, ήταν όπως φάνηκε, αυτό που πε
ρίμεναν οι χιλιάδες οπαδοί τους να δουν. Φωτιές, εκρήξεις, αλλά και άριστες αποδόσεις, όλα αυτά δημιούργησαν μια πολύ καυτή ατμόσφαιρα και έκλεισαν με τον καλύτερο τρόπο την ημέρα έπειτα από μιάμιση ώρα παράστασης. Καλύτερη στιγμή της εμφάνισης των Φιλανδών ήταν σίγουρα το “Stargazers” ένα από τα πολύ αγαπημένα κομμάτια των φίλων των Nightwish.
Setlist: Intro/Roll Tide, Shudder Before The Beautiful, Yours Is An Empty Hope, Amaranth, She Is My Sin, My Walden, Elan, Weak Fantasy, Storytime, I Want My Tears Back, Stargazers, Sleeping Sun, The Greatest Show On Earth, Ghost Love Score, The Greatest Show On Earth IV (The Understanding), The Greatest Show On Earth V (Sea -Worn Driftwood).
Πέρα από τις άριστες συνθήκες διεξαγωγής του festival, τους χώρους εστιατορίων, υγιεινής, VIP, merchandise κλπ, αυτό που κράτησα περισσότερο ήταν η σκηνή. Κλειστή από πάνω, πίσω, δεξιά και αριστερά, με απίστευτο φωτιστικό και ηχητικό εξοπλισμό ανέβαζε από μόνη της την εμφάνιση όλων των σχημάτων κατά πολύ. Όλες οι μπάντες, από τη μεγαλύτερη μέχρι τη μικρότερη έχαιραν σεβασμού από την παραγωγή και είχαν ότι δικαιούται να έχει κατά την ώρα της δουλειάς του ένας αξιοπρεπής καλλιτέχνης.
Φθάνοντας στο Kortrijk, υπήρχε ένα τεράστιο parking για αυτοκίνητα (σε άσφαλτο, όχι σε χώματα, κλαδιά και λάσπες) και στη συνέχεια, πούλμαν μετέφεραν τον κόσμο έξω από το χώρο διεξαγωγής του festival εντελώς δωρεάν. Ότι δηλαδή δικαιούται να έχει ένας αξιοπρεπής ακροατής…
Δημήτρης Καζαντζής
