Λίγες ώρες πριν την εμφάνιση του Alice Cooper στο θέατρο Πέτρας, ανηφορήσαμε στο ξενοδοχείο που είχε καταλύσει ο Prince of Darkness και αφού καταφέραμε να μην λιποθυμήσουμε τα πρώτα δευτερόλεπτα – δεν είναι και λίγο να βλέπεις από κοντά τον Alice – η συνέντευξη άρχισε κανονικά και τελείωσε… με το ξυπνητήρι του προσωπικού βοηθού του Alice Cooper. Όταν φύγαμε, κανένας μας δεν ήταν σίγουρος αν αυτό που ζήσαμε ήταν αληθινό ή απλώς ένα όνειρο.
Συνέντευξη: Γιώργος Ανασοντζής, Σάκης Νίκας, Χρήστος Σταμέλος
Ανεβαίναμε στον ανελκυστήρα του ξενοδοχείου και μαζί μεγάλωνε και η αγωνία μας. Μπήκαμε στην προεδρική σουίτα και με θέα την Ακρόπολη συναντάμε τον Alice Cooper και ένα από τα όνειρα μας μόλις είχε πραγματοποιηθεί. Τον χαιρετάμε και μας καλωσορίζει εγκάρδια. Μας προτείνει να καθίσουμε και, ενώ φορούσε δύο μεγάλους σταυρούς στο λαιμό, πετάει την πρώτη ατάκα και ο πάγος σπάει: “Δεν περιμένω πολλούς βρυκόλακες… κάποιος μου έδωσε όλους αυτούς τους σταυρούς σήμερα”… Καθίσαμε, και όντας ψύχραιμοι πια, παλεύαμε πλέον με το χρόνο…
Rockpages.gr: Κατ’ αρχήν είναι τιμή μας!
Alice Cooper: Σας ευχαριστώ, παιδιά! Είναι φανταστικά εδώ. Κοιτάξτε τη θέα (δείχνοντας το παράθυρο). Έχω τον Παρθενώνα ακριβώς μπροστά μου. Συνήθως δίνω συνεντεύξεις σε κάτι σκοτεινά δωμάτια ξενοδοχείου. Όμως τώρα…
Rockpages.gr: Πρέπει να έρχεσαι πιο συχνά.
Alice Cooper: Ναι! (γέλια). Θα θέλαμε να ερχόμαστε συχνότερα και επρόκειτο να έρθουμε 4 με 5 φορές στο παρελθόν μετά την πρώτη μας επίσκεψη εδώ το 1991. Όμως δεν μπορούσαμε να φέρουμε τον εξοπλισμό μας. Τώρα που λύθηκαν όλα αυτά τα τεχνικά προβλήματα θα ερχόμαστε κάθε φορά που θα βρισκόμαστε σε ευρωπαϊκή περιοδεία. Εύχομαι λοιπόν, να γίνει η Ελλάδα δεύτερο σπίτι μου. Και αυτή η θέα δεν θα ήταν άσκημη (δείχνοντας τον Παρθενώνα).
Rockpages.gr: Στην Ελλάδα συνηθίζουμε να λέμε πως τα μάτια είναι ο καθρέπτης της ψυχής. Τα “μάτια του Alice Cooper” είναι το πορτρέτο της δικής σου ψυχής;
Alice Cooper: Σίγουρα. Από τη σκοπιά όμως του συνθέτη/ στιχουργού. Πρέπει να πω ότι η μεγαλύτερη έμπνευσή μου είναι ο κόσμος. Καθόμουν σήμερα σε ένα εστιατόριο και καθώς περνούσαν οι άνθρωποι δίπλα μου, σκεφτόμουν ότι ο καθένας από αυτούς έχει μια διαφορετική ιστορία να πει. Ερωτικές, αστείες, τρόμου, οτιδήποτε. Κάθε άνθρωπος κρύβει και ένα δράμα μέσα του που αξίζει να γίνει τραγούδι. Έτσι, αυτά τα 12 τραγούδια είναι το μικρό πορτραίτο διαφορετικών ανθρώπων. Όπως για παράδειγμα το “What Do You Want From Me” είναι ένα “Trailer Trashes Romeo”. Συνήθως, όταν ένας άνδρας θέλει να εντυπωσιάσει μια κοπέλα της αγοράζει ένα δαχτυλίδι. Αυτός ο τύπος στο “What Do You Want From Me” αναρωτιέται τι άλλο να κάνει. Έκαψα όλα τα πορνοπεριοδικά μου! (γέλια). Παράτησα όλες τις κοπέλες μου! Αυτή η νοοτροπία, για μένα, είναι μια καλή ιστορία. Το “Man Of The Year” είναι ένα άλλο παράδειγμα κάποιου που τα κάνει όλα στην εντέλεια και στο τέλος του τραγουδιού έχει ένα πιστόλι στο στόμα του! Κάτι λείπει μέσα του. Έτσι, κάθε ιστορία κρύβει και ένα δράμα. Το “Eyes Of Alice Cooper” μας διηγείται αυτές τις μικρές ιστορίες. Αν καθίσω μαζί σας για δυο μέρες παιδιά θα μπορούσα να γράψω και διαφορετικό τραγούδι για τον καθένα σας. Θα έβρισκα πράγματα που είναι ξεχωριστά στον καθένα σας…
Rockpages.gr: Ίσως πρέπει να το κάνουμε! (γέλια)…
Alice Cooper: Ναι! (γέλια). Ο καθένας αξίζει ένα τραγούδι. Αυτή είναι η γνώμη μου. Πάρτε για παράδειγμα το “Poison”. Όλοι μας είχαμε μια γυναίκα στη ζωή μας, ήταν σημαντικό οποία ήταν δηλητήριο. Δεν μπορούσαμε να ζήσουμε μαζί ή μακριά της. Ήταν σαν ένα δηλητήριο στο σώμα μας και δεν μας πείραζε. Γι αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι άγγιξε τόσους ανθρώπους.
Rockpages.gr: Αυτό το τελευταίο μας οδηγεί στην επόμενη ερώτησή μας…το “Trash” έφερε τον Alice Cooper στην κορυφή των charts όλου του κόσμου. Ο Desmond Child ήταν σημαντικό κομμάτι αυτού του άλμπουμ. Πως γνωριστήκατε;
Alice Cooper: Έχεις δίκιο. Οι παραγωγοί δίσκων δεν αναγνωρίζονται από τον κόσμο όσο θα έπρεπε. Για παράδειγμα αν δεν υπήρχε ο Bob Ezrin δεν θα είχαν βγει τα “Love It To Death”, “Killer”, “School’s Out”, “Billion Dollar Babies” και τόσα άλλα άλμπουμ. Δούλεψε ακόμα με τους Pink Floyd, τους Aerosmith, τους Kiss. Είναι φαινόμενο. Για μένα ήταν ότι ήταν και ο George Martin για τους Beatles. Ερχόταν και οργάνωνε τα πάντα. Έπαιρνε τα καλύτερα μέρη και τα έκανε να δουλεύουν. Το ίδιο έκανε και ο Desmond Child. Έγραφα τραγούδια, τα πήγαινα στον Desmond και εκείνος έκοβε ότι δεν ήθελε και έλεγε τι χρειαζόταν. Έλεγε για παράδειγμα ότι το 80% του τραγουδιού ήταν τέλειο, αλλά χρειαζόμαστε ένα 20% ακόμη. Είχε μαγικό αυτί. Είχα γράψει το “Poison” και αυτός είχε ήδη στο μυαλό του όλα τα δεύτερα φωνητικά, τα οποία ποτέ δεν θα τα σκεφτόμουν. Κάθε τραγούδι του “Trash” θα το έκανα πιο σκληρό. Ήταν η εποχή όμως τέτοια όπου αυτός ο ήχος ήταν δημοφιλής. Οι Aerosmith, οι Motley Crue, οι Bon Jovi. Ήταν ο ήχος του Desmond! Του έδινα τα τραγούδια μου και του έλεγα να τα κάνει ό,τι θέλει. Του είχα πλήρη εμπιστοσύνη και λειτούργησε. Το αστείο είναι ότι απ’ όλα μας τα άλμπουμ το “Trash” ξεχωρίζει κάπως. Δεν έχει αυτό το “βρώμικο” Alice Cooper ήχο. Αλλά, τα τραγούδια του ήταν φανταστικά και ακούγονταν καταπληκτικά στο ραδιόφωνο. Ήταν εκείνη η εποχή…αν αυτό το άλμπουμ έβγαινε μετά από 10 χρόνια δεν θα είχε την ίδια επιτυχία.
Rockpages.gr: Μετά το “The Last Temptation” , το 1994 δεν κυκλοφόρησες κάποιο στούντιο άλμπουμ για 6 χρόνια. Πως κι έτσι; Τι μεσολάβησε ανάμεσα στο “Last Temptation” και το “Brutal Planet”(2000);
Alice Cooper: Απλώς, δεν είχα κάποια ιστορία. Όπως και ο Steven King με τα βιβλία του. Δεν ήθελα να κυκλοφορήσω ένα άλμπουμ με 12 απλώς Ο.Κ. τραγούδια. Τότε κυκλοφορούσαν πολλά απλώς Ο.Κ. άλμπουμ. Δεν ήθελα να κάνω το ίδιο. Περίμενα ώσπου μου ήρθε η ιδέα για το “Brutal Planet”, το οποίο γέννησε το “Dragontown” το οποίο ήταν στην ουσία το δεύτερο μέρος του “Brutal Planet”. Μόλις τελείωσα μα αυτά τα άλμπουμ, συνειδητοποίησα ότι είχα κάνει 3 συνεχόμενα concept άλμπουμ. Έτσι, αποφάσισα ότι ήθελα να κάνω ένα δίσκο σαν τους παλιούς Αlice Cooper δίσκους. Ήθελα να μπω στο στούντιο, να γράψω 12 τραγούδια, χωρίς να ασχοληθώ καθόλου με την παραγωγή. Ήθελα να κάνω 12 τραγούδια σε 12 μέρες, χωρίς διορθώσεις, μόνο εγώ, η μπάντα και τα τραγούδια. Τους έδειχνα τα τραγούδια, τα έπαιζαν, τα τραγουδούσα και αυτό ήταν! Γελούσα όταν τελειώναμε το τραγούδι και μου έλεγαν τα παιδιά: “Ωραίο βγήκε, ας αλλάξουμε λίγο κάποια σημεία”. Τότε τους έλεγα, “Όχι, αυτό ήταν”. Ήθελα να κάνουμε το πιο αγνό Alice Cooper άλμπουμ όλων των εποχών!
Rockpages.gr: Γι αυτό το τραγούδι δεν είχε ρίμα…(“The Song That Didn’t Rhyme”)
Alice Cooper: Ναι (γέλια). Όταν ακούσεις το cd και μας δεις ζωντανούς στη σκηνή είναι το ίδιο πράγμα. Δεν υπάρχουν τα κόλπα του στούντιο (π.χ. πρόσθεση εγχόρδων). Ήταν η διακήρυξή μου ενάντια στην τεχνολογία. Βαρέθηκα όλα αυτά τα τεχνολογικά επεξεργασμένα άλμπουμ.
Rockpages.gr: Τη δεκαετία του ’70 ήταν διάσημη η φράση “Sex, Drugs, and Rock’n’ Roll”, πώς αντιλαμβανόσουν αυτή τη φράση τότε και πως τη βλέπεις τώρα;
Alice Cooper: Όπως κάθε μεγάλη μπάντα τη δεκαετία του ’70, τότε κολυμπούσαμε στο “Sex, Drugs, and Rock’n’ Roll” στη δική μας περίπτωση το ναρκωτικό μας ήταν το αλκοόλ. Ο Jimmi Hendrix, ο Alice Cooper, οι Led Zeppelin, οι Deep Purple ζούσαν πολύ έντονα. Πολλοί από αυτούς πέθαναν, γιατί δεν ήξεραν πότε να αποτραβηχτούν, πότε να σταματήσουν. Συνήθιζα να πίνω μαζί τους. Ο Jimmi Hendrix, ο Jim Morrison, ο Keith Moon ήταν όλοι φίλοι μου. Προσπάθησαν να ζήσουν σύμφωνα με το image τους. Σηκώνονταν το πρωί και έλεγαν: “Είμαι ο Keith Moon, πρέπει να κάνω τρελά πράγματα”. Τελικά έμαθα ότι είμαι ο Alice Cooper…απόψε για 2 ώρες πάνω στη σκηνή και ανυπομονώ να είμαι ο Alice Cooper, όχι όμως αυτή τη στιγμή. Μπορώ να πάω για ψώνια, σινεμά, να παίξω γκολφ. Είμαι ο γιατρός και αυτός πάνω στη σκηνή είναι ο Frankenstein, συνέχεια. Θα με σκότωνε και άσε που θα ήταν και βαρετό. είναι καλύτερο να περιμένεις να γίνεις Frankenstein από το να είσαι ο Frankenstein όλη την ώρα.
Rockpages.gr: Ας πάμε τότε από τον Frankenstein, στον “Flash Fearless”. Τι θυμάσαι από τότε;
Alice Cooper: Ήταν τόσο παράξενο. Κάποιος μας πλησίασε και είπε ότι θα κάνουν το Flash Gordon. Τους είπα να ακούσω τα τραγούδια και τελικά τραγούδησα το “Flash” και “Space Pirates”. Ο Keith Moon έπαιξε τύμπανα.
Rockpages.gr: Υπάρχει σε cd;
Alice Cooper: Όχι μόνο σε βινύλιο;
Rockpages.gr: Αισθάνεσαι μέρος της Αμερικάνικης μουσικής κουλτούρας όπως είναι πχ οι Aerosmith, οι Kiss; Ποια είναι η γνώμη σου για αυτές τις μπάντες;
Alice Cooper: Είναι φίλοι μου! Είμαι πιο κοντά μουσικά με τους Aerosmith, παρά με τους Kiss. Όταν οι Aerosmith παίζουν το “Baby, Please Don’t Go”, λέω: “Για περίμενε, αυτό το παίζαμε και εμείς στο σχολείο. Είμαστε όλοι fans των Yardbirds. Αργότερα, τόσο εμείς, όσο και οι Aerosmith δημιουργήσαμε το δικό μας ήχο. Αυτές όμως ήταν οι ρίζες μας, σε αντίθεση με τους Kiss, των οποίων οι ρίζες είναι…ο Alice Cooper (γέλια!). Οι Kiss μεγάλωσαν με εμάς, τους Deep Purple, του Ozzy Osbourne. Άλλα και αυτοί έφτιαξαν το δικό τους στυλ. Άρα, αισθάνομαι πιο κοντά με τους Aerosmith, αν και εμφανίστηκαν αργότερα και πιθανόν να είχαν ακούσει πολύ Alice Cooper.
Rockpages.gr: Κανένα σχέδιο για μια περιοδεία μαζί τους;
Alice Cooper: Θα το ήθελα πολύ. Θα ήταν τέλεια. Η αλήθεια είναι ότι θα περιόδευα με οποιονδήποτε, καθώς δεν φοβάμαι κανέναν. Το σόου μας θα τους διέλυε!
Rockpages.gr: Ίσως οι άλλες μπάντες σε φοβούνται…(γέλια)
Alice Cooper: Ναι! (γέλια). Υπήρχε μια περίοδος που αρκετές μπάντες δεν ήθελαν να περιοδεύσουν μαζί μας. ΄Ήξεραν ότι δεν θα συναγωνίζονταν το σόου του Alice Cooper. Όμως πολλές μπάντες ήταν support σε μας και έγιναν διάσημα αστέρια αργότερα: οι AC/DC, οι Guns’n’ Roses, οι ZZ Top, οι Blondie κ.α.
Rockpages.gr: Όπως είπες, εκτός από τη μουσική είσαι γνωστός και για το ακραίο σόου. Όταν αποφασίσεις να αποσυρθείς, πως θα ήθελες να σε θυμάται ο κόσμος;
Alice Cooper: Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι θα μείνω στην ιστορία ως ο εμπνευστής του θεατρικού shock rock. Ήμασταν οι πρώτοι που βάλαμε make up και κάναμε κόλπα στη σκηνή. Επίσης, ήμασταν οι πρώτοι που παίζαμε σε στάδια και γυρίσαμε το πρώτο βίντεο σε μια εποχή όπου κανένας δεν γύριζε βίντεο. Ήταν το βίντεο για μια συναυλία του “Welcome To My Nightmare” . Είχαμε λοιπόν το υλικό και πουθενά δεν μπορούσαμε να το προβάλουμε! (γέλια). Το όλο εγχείρημα κόστισε 10,000$ γιατί κανένας δεν ήξερε πόσα να χρεώσει. Αναρωτιόνταν τι θα κάναμε με το βίντεο και εμείς απαντούσαμε “Δεν ξέρουμε”(γέλια)…
Rockpages.gr: Πώς ήταν η εμπειρία να δουλέψεις με το Vincent Price;
Alice Cooper: Ήταν κλασικός! Το μόνο που είπα ήταν ότι είχαμε ένα τραγούδι το “Black Widow” και τον θέλαμε ομιλητή σε ένα σημείο. Δεν περίμενα ότι θα δεχτεί, αλλά αυτός είπε: “Ανυπομονώ να το κάνω”. Ήταν ενθουσιασμένος όταν ήρθε στο στούντιο. Όλη μου τη ζωή ασχολούμαι με τα θρίλερ. Πάντα πίστευα ότι τα θρίλερ, η κωμωδία και το rock είναι εφάμιλλα. Αν τα ενώσεις έχει πλάκα. Δεν πιστεύω ότι έχω κάνει τίποτα “τρομακτικό” στη σκηνή χωρίς να μην έχει κάτι αστείο πάνω του. Ο Rob Zombie είναι έτσι. Αν δεις το “House Of A 1000 Corpses” και δεν γελάσεις, έχεις κάποιο πρόβλημα γιατί είναι αστείο.
Rockpages.gr: Γι αυτό συμμετείχες στο Muppet Show;
Alice Cooper: Τα Muppets ήταν τέλεια. Αν ο Vincent Price και ο Peter Sellers συμμετείχαν στο Muppet Show γιατί όχι και ο Alice Cooper.
Rockpages.gr: Είναι αλήθεια ότι έχεις αγοράσει στα 70’s το γράμμα “Ο” από την πινακίδα του Hollywood;
Alice Cooper: Πράγματι, ήταν η 75η επέτειος του Hollywood και η πινακίδα κατέρρεε χωρίς να ενδιαφέρεται κανένας, καθώς η επιδιόρθωσή της ήταν δαπανηρή. Έτσι, αποφάσισαν να αγοράσω το γράμμα “O” προς τιμή του Gaucho Marx. Ήταν φίλος μου και πλήρωσα γι αυτό 27,000$, αφού είχε ύψος 7ορόφων! Επισκεύασαν το “O” και μετά ο Hugh Heffner αγόρασε το “H” για εκείνον και αργότερα ο Steven Spielberg πήρε ένα γι αυτόν. Το κόψαμε, το υπογράψαμε και το μοιράσαμε σε κάποιους. Εκεί καπ[ου έξω λοιπόν υπάρχουν κομμάτια από την αυθεντική πινακίδα του Hollywood.
Rockpages.gr: Ευχαριστούμε Alice.
Alice Cooper: Χαρά μου παιδιά…
Όλες οι φωτογραφίες είναι από το www.alicecooper.com
