Ήταν Πεντηκοστή και η πόλη ήταν ακόμα σε διάθεση Σαββατοκύριακου. Έφτασα στο Kjøbenhavns Boldklubs Hall, πιο γνωστό ως K.B. Hallen, ο ανακατασκευασμένος από το 2018 χώρος εκδηλώσεων στο Frederiksberg της Κοπεγχάγης. Την τελευταία φορά που ήμουν εκεί, ήταν για την τρίτη δόση του εμβολίου και προφανώς ο χώρος ήταν τελείως μεταμορφωμένος… Ουσιαστικά στην αρχική του μορφή. Ούτε ουρές ή μάσκες, και τίποτα που να θυμίζει την πανδημία που είχε διαταράξει τις ζωές μας τα τελευταία δύο χρόνια.
Ο χώρος της εισόδου είχε λιγότερο κόσμο από ό,τι περίμενα, με τους περισσότερους μαζεμένους γύρω από το merchandise. Οθόνες διαφήμιζαν μελλοντικές συναυλίες στον ίδιο χώρο, Ian Anderson, Deep Purple, Gojira, ενώ μαυρόασπρα πόστερ πάνω από τις πορτες φανέρωναν την μεγάλη ιστορία του χώρου, ή για την ακρίβεια του προγενέστερου χώρου που υπήρχε στην ίδια θέση από το 1938, πριν καταστραφεί λίγα χρόνια πριν την ανακατασκευή: Black Sabbath, Jimmi Hendrix… Λίγη έρευνα φανέρωσε κι αλλους γίγαντες: Duke Ellington, Louis Armstrong, the Beatles, the Who, the Rolling Stones, Frank Zappa.
Αλλά εκείνη η ημέρα ανήκε σε έναν άλλο θρύλο, τον Alice Cooper, ο οποίος είχε πρωτοεμφανιστεί στο χώρο αυτό το 1972!
Στο σημέιο αυτό θα ήθελα να πω ότι ο Michael Monroe είναι από τους αγαπημένους μου μουσικούς, και θα ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένος να τον δω ζωντανά. Michael Monroe και Alice Cooper; Αυτό κι αν είναι live! Αλλά για κάποιους λόγους (που γνωρίζω αλλά δεν είναι του παρόντος), νόμιζα ότι τη συναυλία άνοιγε μια μπάντα από μια άλλη συναυλία. Όταν λοιπόν η διοργανώτρια με ρώτησε αν θέλω να πάρω και φωτογραφίες από το support, της λέω “Γιατί όχι; Αν είναι καλοί…”, στο οποίο μου απάντησε “Είναι πολύ καλοί”… Φανταστείτε τώρα την έκπληξή μου όταν είδα το γνωριμο λογότυπο στη σκηνή, που απλά αύξησε τη σύγχυσή μου.
Η αρένα δεν ήταν μακράν γεμάτη. Ίσως να ήταν 200 άτομα στο κέντρο της σκηνής, ενώ άλλοι ήδη κάθονταν στις κερκίδες. Είχε φτάσει η ώρα. Το support ήταν έτοιμο να ξεκινήσει. Κι νάτος, ο Φιλανδός frontman με την αστείρευτη ενέργεια, που μπορεί να σκαρφανώνει, να πηδάει, να τρέχει ή να προσπαθεί να βρει την ισορροπία του πάνω στα monitor, ενώ κρατάει το μικρόφωνο στο ένα χέρι, το stand στο άλλο, τραγουδάει, κι ετοιμάζεται να κάνει μια πιρουέτα. Παρά το ταλέντο του, χάρηκε που είδα τον Monroe λίγο πιο δομημένο, σε σύγκριση με την τελευταία του εμφάνιση στο Sweden Rock πριν μερικά χρόνια.
Ο Monroe ξεκίνησε στις 20:00 για να τελειώσει – λίγο πρόωρα κατά τη γνώμη μου – 45 λεπτά μετά. Αλλά αυτή δεν ήταν η τελευταία φορά που θα τον βλέπαμε εκείνο το βράδυ.
Γύρω στις 21:15, τα φώτα στο χώρο έσβησαν και η σκηνή φωτίστηκε για δεύτερη φορά. Στα ηχεία ακουγόταν το “Night on the Bald Mountain” του Mussorgsky ακολουθούμενο από το καλωσόρισμα στον εφιάλτη του Alice Cooper, υποθέτω από τον ίδιο. Αλλά θα ταίριαζε τόσο καλά με τη φωνή του Vincent Price.
Η αρένα ήταν ήδη γεμάτη με περίπου 1500 άτομα σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μου, που άργησαν να ζεσταθούν παρά το φοβερό ξεκίνημα και τη ενέργεια όλης της μπάντας, με τραγούδια σαν το “Feed my Frankenstein”, “Bed of nails” και “Hey stoopid”.
Η συναυλία είχε ό,τι περίμενα από ένα σόου του Alice Cooper. Ένα γιγάντιο μωρό στο “Billion Dollar Babies”, μια νύφη με ματωμένο φόρεμα, το τέρας του Φρανκεστάιν, ο Alice με ζουρλομανδία στο “Steven”, ένα δαιμόνιο στο “Go to hell”, “Dead babies” (με ό,τι λέει ο τίτλος), και ο θρυλικός απαγχωνισμός στο “I love the dead”. Η μπάντα, αποτελούμενη από βετεράνους του Alice Cooper, τον Chuck Garric, στο μπάσο, τους Ryan Roxie, Nita Strauss, και Tommy Henriksen στις κιθάρες, και τον Glen Sobel στα τύμπανα, ήταν ασταμάτητη.
Ενενήντα λεπτά μέσα στον εφιάλτη του Alice Cooper, η μπάντα αποσύρθηκε, για να ξαναεμφανιστεί μαζί με τον Michael Monroe, για το “School’s out”, με ένα πέρασμα από το “Another brick in the wall” των Pink Floyd – στο ρυθμό του “School’s out”. Και φτάνοντας στο φινάλε, ο Alice Cooper παρουσίασε πολύ ζεστά τη μπάντα, και έπειτα τη σύζυγό του, Sheryl Cooper, που συμμετέιχε σε διάφορους ρόλους, αλλά κυρίως αυτού της διαβολογυναίκας. “Είναι νόστιμη, και είναι δική μου”, είπε ο Alice, πριν παρουσιάσει τον εαυτό του.
Ένα φανταστικό σόου, που παραμένει μοντέρνο, τρομακτικό, και με πολύ πολύ χαβαλέ.
Γιώργος Ανασοντζής
Setlist Michael Monroe: One Man Gang, Last Train to Tokyo, Murder the Summer of Love, Trick of the Wrist, ’78, Ballad of the Lower East Side, Can’t Stop Falling Apart, Nothin’s Alright, Hammersmith Palais, Malibu Beach Nightmare, Up Around the Bend, Dead, Jail or Rock ‘n’ Roll
Setlist Alice Cooper: Feed My Frankenstein, No More Mr. Nice Guy, Bed of Nails, Hey Stoopid, Fallen in Love, Be My Lover, Go Man Go, Under My Wheels, He’s Back (The Man Behind the Mask), Go to Hell, I’m Eighteen, Poison, Billion Dollar Babies, Guitar Solo (Nita Strauss), Roses on White Lace, My Stars, Devil’s Food, Black Widow, Steven, Dead Babies, I Love the Dead, Escape, Teenage Frankenstein, School’s Out (encore with Michael Monroe and Steve Conte)
