Τη θέση του πρώτου supportείχαν αρχικά οι Scar The Martyr, η νέα μπάντα του Joey Jordison από τους Slipknot. Στις αρχές Οκτωβρίου όμως αποφάσισαν να μην συμμετάσχουν τελικά στην περιοδεία, και τη θέση τους πήραν οι Walking Papers. Το όνομα μπορεί να μην σας λέει πολλά, με το που βγήκαν στη σκηνή όμως όλα τα βλέμματα έπεσαν πάνω στον ψηλόλιγνο μπασίστα τους. Μιλάμε βλέπετε για το νέο projectτου Duff McKagan – δεν χρειάζονται συστάσεις – ενώ drumsπαίζει ο Barrett Martin (Screaming Trees, MadSeason). Seattle reunionμε τα όλα του. Το lineup συμπληρώνουν ο frontman Jeff Angell και ο Benjamin Anderson στα πλήκτρα. Δυστυχώς παρά τα υποσχόμενα βιογραφικά το συγκρότημα δεν λέει κάτι, έχει ένα ποιοτικό rhythmsection αλλά οι συνθέσεις είναι κοινότυπεςκαι ο Angellπροσπαθεί πολύ μα πείθει ελάχιστα.
Setlist: Red Envelopes, Climber, Capital T, Two Tickets and a Room, In the Park, King Hooker, Red and White

Ο κόσμος στο ManchesterAcademy άρχιζε σιγά σιγά να πυκνώνει και διάφοροι …ακόλουθοι του Σατανά κυκλοφορούσαν μέσα στο κοινό. Ο λόγος φυσικά ήταν οι Ghost. Το θέαμα όταν οι Σουηδοί βγαίνουν στη σκηνή είναι πραγματικά εντυπωσιακό, με τους οργανοπαίχτες Nameless Ghouls να εμφανίζονται πρώτοι και τον Papa Emeritus να ακολουθεί. Μουσικά μιλώντας πάντως, ο ήχος ήταν μέτριος με ‘λεπτές’ κιθάρες και τα φωνητικά του εκκεντρικού καρδινάλιου να είναι και αυτά πολύ χαμηλά. Η επιλογή των τραγουδιών ήταν μοιρασμένη ισομερώς ανάμεσα στο ‘OpusEponymous’ και το ‘Infestissumam’, με το ‘YearZero’ από το τελευταίο να είναι το κομμάτι που μου έμεινε περισσότερο.
Setlist: Infestissumam, Per AsperaadInferi, Con Clavi Con Dio, Stand by Him, Prime Mover, If You Have Ghosts (Rocky Erickson cover), Year Zero, Ritual, Monstrance Clock
 
                                                                           
   
Λίγο μετά τις εννιά και τέταρτο τα φώτα έσβησαν και οι κύριοι Cantrell, Kinney, Inez και Du Vall ξεκίνησαν να παίζουν το ‘Again’. Στα επόμενα εκατό περίπου λεπτά βιώσαμε έναν καταιγισμό από κομματάρες, άψογα δοσμένες από ένα κορυφαίο συγκρότημα. Οι AliceinChainsτίμησαν όλους τους δίσκους τους και χωρίς οτιδήποτε το περιττό, είτε όσον αφορά το παίξιμο είτε ως προς την σκηνική παρουσία, άφησαν την μουσική τους να μιλήσει και τον κόσμο να τραγουδήσει τον κάθε στίχο. Ο τρόπος που αλληλοσυμπληρώνονται Cantrellκαι DuVallσε κιθάρες και φωνητικά είναι για σεμινάριο, ενώ Kinneyκαι Inezδημιουργούν την ραχοκοκκαλιά του τόσο χαρακτηριστικού ήχου της μπάντας. Τι ακούσαμε; Έχουμε και λέμε λοιπόν: Κλασικά και αγαπημένα ‘Them Bones’, ‘ManintheBox’, ‘Would?’, πρόσφατη/DuVall περίοδο με ‘Hollow’, ‘Stone’, ‘Last of my Kind’ αλλά και εκπλήξεις τύπου ‘Got me Wrong’και ‘Sludge Factory’(!). Η εκτέλεση του ‘Nutshell’ήταν καταπληκτική και το τελείωμα ονειρεμένο με ‘Downina Hole’, ‘It Ain’t Like That’ και φυσικά ‘Rooster’. Παρ’ όλα αυτά έλειπαν ένα σωρό έπη, δείγμα του βάθους που έχει ο κατάλογος της μπάντας.
Με λίγα λόγια: Γκρουπάρα, Συναυλιάρα.

Υ.Γ.: Καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισης των Alice In Chains η ματιά έπεφτε στο drum kit του Sean Kinney και τα αρχικά LSMS…

Setlist: Again, Check my Brain, Them Bones, Hollow, Voices, Man in the Box, Last of My Kind, We Die Young, Grind, Got Me Wrong, Stone, Sludge Factory, Nutshell, Would?
Encore: Down in a Hole, It Ain’t Like That, Rooster

Ρωμανός Τερζής
Φωτογραφίες: Φαίδων Μουδόπουλος