Ακόμη θυμάμαι το σοκ σε εκείνη την πρώτη ακρόαση του «Black Gives Way to Blue». Η σκέψη ότι αυτό το μοναδικό, άμεσα αναγνωρίσιμο αλλά και βαθιά λαβωμένο συγκρότημα, μπορεί να ανοίξει ένα δεύτερο κεφάλαιο στην καριέρα του, εξίσου ενδιαφέρον με το πρώτο, από κρυφή ελπίδα έγινε μονομιάς πραγματικότητα. Και, όχι μόνον αυτό, αλλά το προ πενταετίας «The Devil Put Dinosaurs Here» και τώρα το «Rainier Fog» είναι εξίσου καλοί δίσκοι, αν και πολύ διαφορετικοί.

Το album είναι ανεξίτηλα σημαδεμένο από την επιστροφή της μπάντας στο Seattle για την ηχογράφησή του. Μελαγχολία, βροχή, πάχνη, η σκιά του Mount Rainier που τελικά το «βάφτισε», οι επισκέψεις από τον Duff McKagan και τον Chris DeGarmo. Είναι επίσης σημαδεμένο από τους μεγάλους απόντες, κατάλογος στον οποίο ήρθε να προστεθεί η πραγματικά αχώνευτη απώλεια του Chris Cornell.

Από μεμονωμένα τραγούδια, είναι αδύνατον να μη σταθώ στο αρχοντικό «Red Giant», το οποίο «κουβαλάει» λίγο από το σκοτάδι ενός «Sludge Factory». Εκπληκτικές είναι και οι δύο πιο μελωδικές στιγμές, το «Maybe» και κυρίως το «All I Am», το οποίο υποτιμώ με τον χαρακτηρισμό «συγκινητικό». Γενικά, ο δίσκος έχει λιγότερα riffs από τους δύο προηγούμενους, το songwriting όμως είναι καταπληκτικό, και η ώσμωση των φωνών του Jerry Cantrell και του William DuVall μαγευτικότερη από ποτέ.

Ο Cantrell, ειδικά από τη στιγμή που οι Pearl Jam έχουν να βγάλουν σοβαρή κυκλοφορία μια 15ετία, είναι ο τελευταίος σημαιοφόρος της τελευταίας μεγάλης μουσικής επανάστασης.  Τον 21ο αιώνα, έχει βγάλει τρεις δισκάρες με τους Alice in Chains, συν το Layne-inspired αριστούργημα «Degradation Trip». Ποιος μπορεί να αντιπαρατάξει κάτι καλύτερο;