Δεν ξέρω πόσοι πιστεύουν πως δεν υπήρξαν ποτέ δεινόσαυροι και πως ο διάβολος έθαψε τα οστά τους στη γη για να αποπλανήσει τον θρησκευόμενο άνθρωπο, τους εύχομαι περαστικά πάντως. Αυτό που ξέρω είναι πως λίγοι πίστευαν πως το comeback των Alice in Chains μετά από δεκατέσσερα χρόνια θα ήταν τόσο καλό όσο το ‘Black Gives Way to Blue’ του 2009. Το νέο κεφάλαιο που ανοίγει το συγκρότημα με το ‘The Devil Put Dinosaurs Here’ είναι λιγότερο άμεσο, λιγότερο Sabbath-ικό και πιο ποικιλόμορφο.
Μετά το riff based ξεκίνημα με το ‘Hollow’ ο δίσκος αλλάζει πολλές φορές ύφος και εξερευνά διάφορα μουσικά μονοπάτια, από metal μέχρι country. Κάντε όμως στον εαυτό σας τη χάρη και ακούστε τον πολλές φορές, ώστε να εμπεδώσετε την ατμόσφαιρα του ‘Voices’, το ταξιδιάρικο solo του Jerry Cantrell στο ‘Low Ceiling’, τις φωνητικές μελωδίες του ‘Breath on a Window’, την κομματάρα ‘Phantom Limb’, το θεοσκότεινο ‘Hung on a Hook’ και το συγκινητικό ‘Choke’. Επίτηδες άφησα τελευταίο το μαγικό ομώνυμο, που μουσικά και στιχουργικά ανήκει ήδη στις κορυφαίες στιγμές της καριέρας της μπάντας. Ακόμη και τα κομμάτια που δεν ανέφερα έχουν όλα τους μια ιδιαιτερότητα, ενώ ταυτόχρονα χάρη στα απόκοσμα διπλά φωνητικά και το συναισθηματικό βάρος και βάθος που εκπέμπουν παραμένουν απολύτως αντιπροσωπευτικά Alice in Chains έργα.
Η μόνη μου παρατήρηση έχει να κάνει με την ισχνή παρουσία του William DuVall, ο οποίος αποκτά πρωταγωνιστικό ρόλο ελάχιστες φορές σε σχέση με τον Cantrell. Όποτε αυτό συμβαίνει πάντως , είναι πολύ καλός.
Είναι τρομερό επίτευγμα για τους σύγχρονους Alice in Chains η δημιουργία δύο σερί album που στέκονται επάξια δίπλα στον ουρανοξύστη που λέγεται ‘Dirt’. Τέλος, όσοι έχετε ακόμη ενστάσεις για το αν θα έπρεπε να υφίστανται σαν μπάντα, να είστε σίγουροι πως ο αξέχαστος Layne Staley, αλλά και ο Mike Starr, αισθάνονται υπερήφανοι με όσα ακούν και βλέπουν από ψηλά.
