Για περίπου 35 δεύτερα αισθάνθηκα ότι «Ναι, εντάξει, έτσι λειτουργεί ο Edu Falaschi και η μπάντα του, μελωδικά και Maidenικά»… Ναι, καλά… Σκάει μια ριφάρα Παντερική και μου παίρνει τα αυτιά από τη ρίζα. Εκεί που προσπαθώ να καταλάβω τι παίζει, τσεκάροντας παράλληλα το εξώφυλλο για να σιγουρευτώ ότι δεν έκανα λάθος, μπαίνει η φωνή… Όλος ο τσαμπουκάς της ΒΑΡΙΑΣ μουσικής, ένα γρέζι θανατάτο και ένα βιομηχανόμπασο αποδίπλα… Πω-ρε-μάγκα μου! Ο Edu είναι τρομερός τραγουδισταράς, ακούγεται μαύρος και αρρωστημένος και στο ρεφρέν ξεσαλώνει. Σηκώνεται η φωνή, “I’m screamiiiiiin” και είμαι σίγουρος πως πολλές καινούργιες μπάντες θα σκότωναν για ένα τέτοιο κομμάτι σαν το “Hypnotized”. “Living and drifting” και τσαμπουκά συνέχεια, αυτή τη φορά όμως οι γνωστές μελωδίες επιστρέφουν. Το κουπλέ είναι Dickinsonικο, ο Βραζιλιάνος βοκαλίστας κλέβει την παράσταση… Το τρίτο άλμπουμ των Almah είναι πραγματικότητα, η πεντάδα παίζει τρομερή μουσική και ακόμα είμαστε στην αρχή!
Οι Soulbender συναντούν τους Nickelback στο κουπλέ του “Days of the new”, για να τα πάρει όλα σβάρνα το ρεφρέν που δείχνει περίτρανα τις ικανότητες του Edu. Πρώτα και δεύτερα φωνητικά είναι για βραβείο και το υπερίφ συνεχίζει… Θα σωθούμε από αυτή την πλημμύρα οίστρου και εξαιρετικών συνθέσεων; Όχι! Γιατί απλά ζεν σέλουμε! Κρυστάλλινο αρχίνημα στο “Bullets of the altar”, η γέφυρα μαγευτική και το ρεφρέν θα το ακούει ο Crube και δεν θα θέλει να το αφήσει από την αγκαλιά του! “Zombies dictator” και οι Brainstorm κοπανιούνται με τους Annihilator! Στριγκλιές και κακόχολα και τρέξιμο στο ρεφρέν και η φωνή ανεβαίνει τις σκάλες επικά. Power Growl; Μέσα! Ένα λεπτό… Περιγράφω κομμάτι προς κομμάτι; Μέσα! Έτσι κι αλλιώς είχα καταντήσει κοινότυπος στις προηγούμενες κριτικές μου… Ο συναγερμός βαράει στο “Trace of trait” (το πρώτο video). Μπάσο, πλήκτρα πλάτες και δικασίδι και η φωνή του δολοφόνου. Έτσι όπως μπασάρει είναι τέλειος… Ανεβαίνει και σοκάρει. Διπλές φωνές στο ρεφρέν και έχουμε ξεσκιστεί στο air guitaring. Πήγε να μου την κάνει το “Soul alight”, δεν μου άρεσε καθόλου η εισαγωγή, έσκασε όμως το θέμα με την επική πόζα και τέλος! Για το “Late night in ‘85” έχει γυριστεί το δεύτερο video. Η φωνή και η καθαρότητα στη διάθεσή σας. Δίπλα στον Dickinson κάθεται τώρα ο Coverdale και νομίζω ότι μασουλάει κομμάτι από το μανίκι του ολόλευκου πουκαμίσου του… Περαστικά, Dave! Σφαιράτο το “Daydream lucidity”, με αλλαγή μέτρου στην πρώτη γέφυρα και progressive στήσιμο και το “When and why”… Το αγοράσαμε ΤΩΡΑ!
