Οι Σοηδοί είναι για μένα μια από τις εκπλήξεις της δεκαετίας που κοντεύει να περάσει. Έχουν καταφέρει να αναδείξουν τον απόλυτα προσωπικό τους ήχο και σε κάθε κυκλοφορία τους να παρουσιάζονται όλο και πιο ώριμοι.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με το πέμπτο album των Amaranthe, το Helix. Εδώ, ξεδιπλώνονται όλες οι αρετές του συγκροτήματος. Γκάζια στον ήχο, απίστευτη ενέργεια, εξαιρετικά κομμάτια με μπόλικο air play τα περισσότερα αν όχι όλα, άριστος συνδυασμός των τριών φωνών με την Elize να δείχνει ότι ανεβαίνει ολοένα επίπεδο και το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που δε θέλεις να τελειώσει. Ακούγεται σαν μια ανελέητη επίθεση electr-o-industrial pop/metal ήχων, αυτοί βασικά είναι οι Amaranthe, απλά στο Helix είναι τόσο καλά μοιρασμένα τα στοιχεία της μουσικής τους που το κάνουν να φαντάζει σαν μια δουλειά που θα τους καθιερώσει ακόμα περισσότερο στις προτιμήσεις του κόσμου. Στις δικές μου, ήδη καθιερώθηκε και το θεωρώ μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες του 2018 και ουσιαστικά, αποτελεί μια συνέχεια – άλμα του Maximalism δυο χρόνια πριν.

Θεωρώ δεδομένο ότι το Helix θα συμβάλει ακόμα περισσότερο από τα προηγούμενα album στην άνοδο των Amaranthe. Είναι μια μπάντα που ολοένα και πλησιάζει στην κορυφή, η επιτυχία της οποίας οφείλεται ακριβώς στο ότι πήραν αξ’ αρχής το μεγάλο ρίσκο να επιμείνουν σ’ αυτό το μοναδικό ήχο που επέλεξαν και σε καμία στιγμή της δεκαετούς πορείας τους δεν επηρεάστηκαν από τάσεις και σημεία των καιρών.

Γράφω παραπάνω για ενέργεια…Ναι, αυτή είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που ακούω το Helix!