Δύσκολο άκουσμα από ένα περίεργο και πολύ ιδιαίτερο συγκρότημα. Αυτή θα μπορούσε να ήταν μία πολύ σύντομη περιγραφή για το νέο μουσικό εγχείρημα των Amenra. Οι Βέλγοι sludge/doomsters από το 1999 επιδίδονται σε ένα δικό τους θόρυβο και στη δισκογραφία τους υπάρχει ένας σκασμός από διαφορετικές κυκλοφορίες. Μπορεί το “De Doorn” να είναι μόλις η πέμπτη full-length δουλειά τους (και η πρώτη που δεν έχει τη λέξη “Mass” μπροστά) αλλά έχουν και μια σειρά από live albums, EPs, splits και συνεργασίες με άλλα σχήματα.
Το sludge/doom της μπάντας δεν είναι προφανώς για ήρεμες και ξέγνοιαστες στιγμές όπου θες να ακούσεις κάτι για να περάσεις καλά ή απλά να χτυπηθείς. Είναι βρώμικο, είναι μέσα στη μαυρίλα και την απόγνωση και φυσικά απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό. Μεγάλες διάρκειες, υπνωτικοί ρυθμοί, πένθιμες κιθάρες, ογκώδες μπάσο και μια ατμόσφαιρα που σε καταπίνει είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που υπάρχουν εδώ. Και όμως, θα μπορούσε να με κερδίσει με ευκολία αν δεν υπήρχε ένα χαρακτηριστικό που νομίζω ότι θα κάνει και άλλους ακροατές να μην ασχοληθούν περαιτέρω με τους Amenra.
Και αυτό είναι τα φωνητικά. Όταν ακούσεις τον Colin H. Van Eeckhout, δύο δρόμοι υπάρχουν: ή θα τον αγαπήσεις ή θα τον μισήσεις. Και μαντέψτε σε ποια κατηγορία ανήκω. Οι σπαρακτικές κραυγές του δεν είναι το πιο εύκολο άκουσμα. Ευτυχώς σε κάποια σημεία χρησιμοποιεί καθαρά αλλά και απαγγελίες που έκαναν την ακρόαση πολύ καλύτερη, όταν επέστρεφαν όμως τα ουρλιαχτά απλά περίμενα να τελειώσει. Από την άλλη, τα αιθέρια φωνητικά της guest Caro Tanghe των Oathbreaker είναι καταπληκτικά και δημιουργούν την αντίθεση που πιστεύω ότι επιδίωκε το συγκρότημα.
Όπως είπα λοιπόν και στην αρχή, δύσκολο άκουσμα κυρίως στον τομέα των φωνητικών αφού στο κομμάτι της μουσικής το συγκρότημα με κέρδισε και με το παραπάνω. Και ας έχει μόλις πέντε κομμάτια με συνολική διάρκεια 47 λεπτών. Τουλάχιστον με έβαλε στην περιέργεια να ακούσω κάποια παλιότερη δουλειά του συγκροτήματος, μήπως και υπάρχει κάποια διαφορετική προσέγγιση του Eeckhout. Για εμένα, είναι κρίμα μια τόσο δυνατή (συναισθηματικά) μουσική να μην έχει την αντίστοιχη φωνή που μπορεί να την ανεβάσει ακόμα ψηλότερα.
