Από τότε που είδα αυτό το συγκρότημα σαν support στους Sodom (έστω και για λίγο) στην κλασική υπόγα του An το 2017, ήξερα ότι εδώ έχουμε κάτι ξεχωριστό. Το πρώτο τους full-length “Theater Of The Absurd” που βγήκε λίγους μήνες μετά μου επιβεβαίωσε αυτή τη σκέψη, αφού το ακούω μέχρι και σήμερα. Σύντομα οι thrashers από την Αθήνα σκαρφάλωσαν στην κορυφή των αγαπημένων μου ελληνικών συγκροτημάτων του συγκεκριμένου ήχου, μαζί με τους Bio-Cancer και τους Suicidal Angels.
Στο “Passive Aggression” βλέπουμε ξεκάθαρα την όρεξη και ανάγκη της μπάντας για εξέλιξη. Όπως το “Theater Of The Absurd” είχε μια διαφοροποίηση από το EP “Adrenaline Shot” (2014), έτσι και ο νέος δίσκος είναι διαφορετικός από τον προκάτοχό του και μάλιστα αρκετά καθώς μπήκαν πολλά νέα στοιχεία. Αυτά εντοπίζονται τόσο στον τομέα των φωνητικών, όσο και στην προσέγγιση με τον οποίο έχουν γραφτεί τα τραγούδια. Σε διάρκεια είμαστε στα ίδια επίπεδα, αφού όπως και στο προηγούμενο έχουμε οχτώ συνθέσεις που κρατάνε λίγο παραπάνω από ένα μισάωρο.
Στο θέμα των φωνητικών λοιπόν, η μπάντα έφυγε από τα κλασικά «φωναχτά» για το thrash και πήγε σε πιο ακραία μονοπάτια προσεγγίζοντας το death στοιχείο. Και δεν είναι ότι άλλαξαν κάποιο μέλος σε αυτή τη θέση, αφού εξακολουθούν να τα μοιράζονται οι κιθαρίστες και ιδρυτικά μέλη Βάνιας (κύρια) και Γιάννης (δεύτερα). Στο μουσικό κομμάτι, οι Amken έβαλαν περισσότερη ποικιλία στις συνθέσεις τους. Όπως για παράδειγμα το ότι βλέπουμε πολλές περισσότερες mid-tempo στιγμές. Τέτοιες φυσικά υπήρχαν και στο “Theater Of The Absurd” αλλά σαφώς λιγότερες, αφού σε κάθε τραγούδι ο γενικός προσανατολισμός ήταν οι γρήγορες ταχύτητες. Επίσης, σημαντικό το ότι η μπάντα ακούγεται πιο θαρραλέα και σίγουρη με την τεχνική της κατάρτιση.
Το αποτέλεσμα είναι φοβερό και οι πιο heavy κιθάρες σε αυτά τα σημεία σε συνδυασμό με τα ακραία φωνητικά μου έφεραν στο μυαλό τους τεράστιους The Haunted. Άλλο ένα χαρακτηριστικό είναι ότι έχουν διανθίσει το δίσκο με εξαιρετικές κιθαριστικές μελωδίες, οι οποίες σε κάποια τραγούδια είναι πιο έντονες. Γενικά η δουλειά που έχει πέσει στο album δεν περνάει απαρατήρητη και η διαφορά από το πιο…ξεροκέφαλο (αλλά εξίσου καταπληκτικό) “Theater Of The Absurd” είναι τέτοια που κάποιος μπορεί να σκεφτεί ότι μιλάμε για ένα τελείως διαφορετικό συγκρότημα. Δεν θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι για την κυκλοφορία του κατάφεραν να υπογράψουν σε μία εταιρεία με το μέγεθος της Massacre.
Ο ήχος είναι άψογος, στον οποίο συνέβαλαν οι συνήθεις ύποπτοι Φώτης Benardo (παραγωγή, μίξη) στο Devasoundz Studio και Γιώργος Νεράντζης (mastering). Πολύ ενδιαφέρον και το, διαφορετικό για τα δεδομένα τους, εξώφυλλο του Adam Burke. Βάζοντάς τα όλα αυτά μαζί, καταλαβαίνει κανείς ότι μιλάμε για μία άκρως επαγγελματική δουλειά σε κάθε τομέα από τους Έλληνες thrashers που δεν πρέπει να προσπεράσει κανένας οπαδός αυτού του στυλ. Τα περισσότερα συγκροτήματα ψάχνουν να φτιάξουν μία δισκογραφική δουλειά που θα τους πάει στο επόμενο επίπεδο. Οι Amken με το “Passive Aggression” πιστεύω ότι το κατάφεραν.
