Ομολογώ ότι οι Σουηδοί δεν με είχαν απογοητεύσει ποτέ στο παρελθόν. Όσο και αν έχουν κατηγορηθεί από τη μάστιγα των οπαδών που λέγονται πρωτοδισκάκηδες για τις τελευταίες δουλειές τους, προσωπικά απολάμβανα κάθε κυκλοφορία τους. Εδώ όμως τα πράγματα άλλαξαν και πολύ απότομα μάλιστα. Εξηγούμαι επ’ αυτού.
Το album μου δίνει την εντύπωση ότι έπρεπε να το βγάλουν λόγω συμβολαίου. Οι περισσότερες συνθέσεις μοιάζουν αρκετά απλές και διεκπεραιωτικές. Χωρίς μεγάλες συγκινήσεις, χωρίς κάτι να ξεχωρίζει, χωρίς τα κομμάτια τα οποία από την πρώτη στιγμή σου βγάζουν την αίσθηση ότι θα γίνουν κλασσικά. Δηλαδή κάθομαι και ακούω το riff του “Crack The Sky”, το οποίο είναι ξεκάθαρη αντιγραφή του “Varyags Of Miklagaard” και σκέφτομαι: το έκαναν επιτηδευμένα ή έχει πάει περίπατο η έμπνευσή τους;
Βέβαια, υπάρχουν και οι στιγμές που η μπάντα δίνει αξιομνημόνευτες συνθέσεις, αλλά αυτές είναι λίγες. Το “Raven’s Flight” είναι μία από αυτές, το οποίο στοχευμένα πιστεύω βγήκε σαν πρώτο single ώστε να δημιουργήσει μεγάλη ανυπομονησία και είναι ίσως και το καλύτερο εδώ. Πολύ καλά επίσης τα “Shield Wall” (το οποίο το ακούς και ξέρεις από τώρα ότι θα γίνει συναυλιακό must), η επικότητα του “Valkyria”, άντε και τα πολύ μελωδικά και mid-tempo “The Berserker At Stamford Bridge” (μάλλον για τον Sturridge θα λέει) και το “When Once Again We Can Set Our Sails”.
Γενικά πάντως, μετά από αρκετές ακροάσεις, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι έχουμε να κάνουμε με μία μετριότητα. Κομμάτια σαν αυτά οι Amon Amarth τα γράφουν για την πλάκα τους, αλλά το θέμα δεν είναι να βγάλουν άλλο ένα album για την ψυχή της μάνας τους, αλλά κάτι το οποίο θα ξεχωρίσει και θα είναι αντάξιο των υπόλοιπων δέκα που έχουν προηγηθεί. Δεν ξέρω αν το “Berserker” είναι η αρχή της πτώσης ή μια λογική κοιλιά σε ένα κατάλογο με εντυπωσιακές κυκλοφορίες. Πραγματικά ελπίζω για το δεύτερο.
