Όταν η συζήτηση πηγαίνει στον φινλανδικό metal, ένα από τα πρώτα ονόματα που (πρέπει να) έρχεται στο μυαλό είναι οι Amorphis. Με μία σταθερή πορεία από το 1990 και πολλά διαμάντια στη δισκογραφική τους πορεία, επιστρέφουν με το δέκατο τέταρτο full-length album τους τέσσερα χρόνια μετά το “Queen Of Time”.
Το “Halo” είναι κατά κάποιο μοναδικό τρόπο πιο heavy αλλά και πιο μελωδικό/ατμοσφαιρικό από τις πρόσφατες δουλειές τους. Το πώς γίνεται αυτό ρωτήστε τους ίδιους, αφού είναι αξιοσημείωτο ότι μετά από τόσα χρόνια στη σκηνή εξακολουθούν να έχουν μεγάλη έμπνευση και να δημιουργούν τόσο καλές δουλειές με το δικό τους χαρακτήρα.
Τα δύο βασικά συστατικά του “Halo” είναι το melodic death και το atmospheric metal. Στις πιο δυνατές στιγμές του ακούμε ωραίες heavy κιθάρες και τον εξαιρετικό Tomi Joutsen με τα αντίστοιχα death growls του. Στον αντίποδα, στις πιο atmospheric στιγμές τους, ακούμε τον γνωστό ήχο του συγκροτήματος με τον Joutsen να μας χαρίζει πολύ όμορφες μελωδικές ερμηνείες.
Βέβαια, δεν μένουν μόνο εκεί αφού διάφορα στοιχεία εμπλουτίζουν τον ήχο τους. Όπως οι folk επιρροές ή prog χαρακτήρας που ποτέ δεν έφυγε από το DNA τους, αφού θα ακούσεις τραγούδια με σημεία και εναλλαγές που δεν περιμένεις. Ή πινελιές όπως την κιθάρα να ηχεί σαν sitar στο “On The Dark Waters”, συμφωνικά στοιχεία που απογειώνουν μεταξύ άλλων τα “The Moon” και “Seven Roads Come Together” ή το υπέροχο solo πλήκτρων στο “Windmane” για να αναφέρω μερικά.
Σε αυτή την προσπάθεια συμβάλλουν και αρκετοί καλεσμένοι. Στην ενορχήστρωση για δεύτερο συνεχόμενο δίσκο ο Ιταλός Francesco Ferrini (Fleshgod Apocalypse) καθώς και για πρώτη φορά ο Αμερικάνος Jesse Bartholomew Zuretti (Binary Code). Τον Joutsen επίσης πλαισιώνει με δεύτερα φωνητικά η Ισραηλινή Noa Gruman (Scardust) και η Σουηδή Petronella Nettermalm (Paatos). Συμμετοχές που δίνουν το κάτι παραπάνω και βοηθάνε στο τελικό αποτέλεσμα.
Και επειδή μιλάμε για τους Amorphis και όχι τίποτα τυχαίους, όλα τα παραπάνω έχουν μπει με τέτοιο τρόπο που το “Halo” διατηρεί τον γνώριμο ήχο τους και δεν ακούγονται παράταιρα ή αλλοιώνουν τον χαρακτήρα του συγκροτήματος. Εξάλλου, δεν συνηθίζουν να μας απογοητεύουν. Ένα album με επιθετικές αλλά και πολύ μελωδικές στιγμές που αξίζει να ακούσει κάθε οπαδός του ατμοσφαιρικού metal ήχου.
