Ο πολύ σπουδαίος τραγουδιστής επιστρέφει μετά από τρία χρόνια, όσον αφορά τα σόλο άλμπουμ του τουλάχιστον, μια και τον είχαμε ακούσει και πέρυσι με τους Symfonia. Η σούπερ μπάντα δεν προχώρησε, ο Βραζιλιάνος γύρισε στις άλλες «δουλειές του» και… πάρτε κι αυτό!
Έχω γράψει για τον Matos ότι μπορεί να τραγουδήσει και τον τηλεφωνικό κατάλογο. Η φωνή του είναι τεράστια, η χροιά του μοναδική, η γλύκα που βγάζει αυτή η φωνή προς τα έξω είναι εξωγήινη! Εδώ ο μεγάλος βοκαλίστας συνεργάζεται ξανά με το κολλητό του Hugo Mariutti, ο οποίος παίζει κιθάρα στο δίσκο και συν-υπογράφει (με τον Matos) την συμπαραγωγή. Να πούμε εδώ ότι την παραγωγή έκαναν οι συνήθεις ύποπτοι Brendan Duffey και Adriano Daga.
Τα τρία πρώτα τραγούδια είναι «πέτα με στα βράχια»! Τρέχουν, καλπάζουν, σκάνε και κάτι tribal ρυθμοί στα τύμπανα και… τούμπανο. Ιδίως το τρίτο σειρά, το ομώνυμο κομμάτι, είναι φωτιά! Φοβερή δομή και τρομερό παίξιμο. Ερώτηση: η φωνή του μεγάλου είναι λίγο πίσω ή μου φαίνεται; Όσοι έχετε ακούσει, πείτε μας τι νομίζετε. Στη συνέχεια παρελαύνει μια μπαλάντα. “Gaza” και βαρέθηκα την ψυχή μου! Ο Matos τραγουδάει με πάθος, τα ρίχνει κανονικά, αλλά… δεν…
Το “Stop!” διαθέτει ένα μελωδικότατο ρεφρέν, είναι σχεδόν AOR και ακολουθείται από το “On your own”, με την πολύ ενδιαφέρουσα εισαγωγή και το πιάνο να συνυπάρχει αρμονικότατα με τα γκάζια. Μου κάνει Pink Floyd αυτό εδώ… Σκέτη καψούρα το σόλο στην κιθάρα…
“Unreplaceable” και τρέχουμε σαν παλαβοί στην αρχή, μπαγιατεύει λίγο στο κουπλέ, μετά τρέχει και καταλήγει σε ένα μάλλον «απλά χαριτωμένο» ρεφρέν. Το βασικό θέμα όμως είναι φοβερό. Ακόμα πιο φοβερό είναι το “Oversoul”, με το τρέξιμο και το διασταυρούμενο riff. Γκάραν-γκαράν και η φωνή που σε καταλαμβάνει. Και ξαφνικά μπαίνει στη μέση η πιο άκυρη γέφυρα, σε ρυθμό 2/4 και με τάση μάλλον θεατρική… Πάσο, αφού έτσι θέλει να εκφραστεί ο καλλιτέχνης…
Ο επίλογος πάλι μπαλάντα… κι αυτή δεν… Δεν έχει και τόση σημασία, ο δίσκος έχει τόσα άλλα κομμάτια να προσέξουμε. Καλώς σε ξαναβρήκαμε, Andre!
