Ήρθαν, είδαν, έκοψαν κώλους. Κάπου θα το έχω ξαναγράψει αυτό, αλλά δεν πειράζει, δεν είναι τόσο κακό να επαναλαμβανόμαστε. Άλλη μία εμφάνιση των Annihilator στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και ανυπομονώ ήδη για την επόμενη, η οποία απ’ ότι φαίνεται δε θα αργήσει και πολύ.
Για κάποιο τεχνικό πρόβλημα απ’ ότι φαίνεται, οι πόρτες άργησαν να ανοίξουν. Τρία τέταρτα πέρασαν από την προγραμματισμένη ώρα, κάτι που δημιούργησε μία μεγάλη ουρά έξω από την Ακαδημία. Σαν αποτέλεσμα, πρόλαβα μόλις τα τελευταία δύο λεπτά της εμφάνισης των Dreamlord, αφού πιθανότατα είχαν μόνο ένα τέταρτο στη διάθεσή τους ώστε να μην πάει πίσω το πρόγραμμα. Μια heavy/thrash μπάντα που υπάρχει από το 1994, με πολύ αραιή παρουσία, αλλά η φετινή επάνοδός τους με νέο album προμηνύει ότι όλο και κάπου θα τους ξαναδούμε.
Η συνέχεια ανήκε στους Archer Nation, οι οποίοι είναι και το σχήμα που ακολουθεί τους Annihilator στη συγκεκριμένη περιοδεία. Με κάθε σεβασμό βέβαια προς το power trio από την Καλιφόρνια, απορούσα για ποιο λόγο. Πολύ απλό heavy metal, νομίζω και με κάποιες hard rock τζούρες, χωρίς τα riffs ή τις μελωδίες που θα σε κάνουν να ενθουσιαστείς ή να σου μείνει κάποιο κομμάτι στο μυαλό. Η μπάντα υπάρχει από το 2004 και μετράει δύο EPs και τρία full-lengths, κατάφερε όμως να κερδίσει τον κόσμο από την ενέργεια που έβγαζε και το μόνιμο χαμόγελο και ευχαριστίες του κιθαρίστα/τραγουδιστή Dylan Rosenberg. Κέρδισαν ένα μεγάλο χειροκρότημα στο τέλος, αλλά δε νομίζω ότι ενθουσίασαν και πολλούς από τη μουσική τους.
Η ώρα όμως για τους headliners είχε έρθει και εν μέσω αποθέωσης, οι Annihilator πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή και το εξαιρετικό “Betrayed” έκανε τον κόσμο να ξεσηκωθεί. Το χτύπημα της μπότας στη συνέχεια, σήμαινε μόνο ένα πράγμα: “King Of The Kill” και όλη σχεδόν η Ακαδημία να τραγουδάει τους στίχους μπροστά από έναν εκστασιασμένο Jeff. Καταπληκτικό σκηνικό, το οποίο ακολούθησε το “No Way Out” πριν ο Jeff βγάλει τον πρώτο λόγο του. Μας είπε ότι είναι οι Annihilator ή Ανιχιλάτορ ή…Anal Eater. Ότι είναι από τον Καναδά, θα κατακτήσουν τη χώρα μας πετώντας χιονόμπαλες και ότι λατρεύει την Ελλάδα για το φαγητό μας πρωτίστως αλλά και επειδή είμαστε πολύ αφοσιωμένοι metalheads. Δεν παρέλειψε να επισημάνει ότι το καλύτερο live στην ιστορία των Annihilator είναι αυτό που είχε παίξει στην Αθήνα το 2001 στο Ρόδον στην περιοδεία με τους Nevermore, το οποίο έρχεται ισόπαλο με ένα στο Λονδίνο στο Marquee.
Φυσικά, μετά από αυτόν τον σύντομο λόγο συνεχίστηκε η επίθεση των riffs. Κομματάρες από το παρελθόν όπως τα “Ultraparanoia”, “Schizos (Are Never Alone) Parts I & II” και “Knight Jumps Queen” συνδυάζονταν άψογα με νεότερα, όπως τον thrash δυναμίτη “Twisted Lobotomy” και το “Psycho Ward” από το επερχόμενο album της μπάντας. Ο ήχος ήταν εξαιρετικός, η απόδοση των μελών αψεγάδιαστη και είναι πολύ ωραίο να βλέπεις ότι ο Jeff βρήκε σε αυτά τα νέα παιδιά συνεργάτες που ανεβάζουν τόσο πολύ την απόδοση του συγκροτήματος επί σκηνής.
Λίγο πριν το τέλος, μας είπε ότι του χρόνου η δισκάρα “Never, Neverland” κλείνει τριάντα έτη από την κυκλοφορία της και την θεωρεί ως το καλύτερο που έβγαλαν ποτέ τους, οπότε σκοπεύει να περιοδεύσει παίζοντάς το ολόκληρο με ειδικό καλεσμένο τον Coburn Pharr που είχε τραγουδήσει στο album, οπότε παίχτηκε μόνο το “Phantasmagoria” από εκεί σαν…ορεκτικό γι’ αυτό που θα ακολουθούσε (δυστυχώς χωρίς τις μάσκες). Κάτι παρόμοιο σκόπευε να κάνει και με τον Randy Rampage πέρυσι, δηλαδή τον τραγουδιστή των “Alice In Hell” και “Criteria For A Black Widow”, αλλά η περιοδεία που είχε προγραμματιστεί για πέρυσι αναβλήθηκε λόγω του θανάτου του από ανακοπή καρδιάς, ο οποίος Randy μάλιστα μισούσε το πιο γνωστό τραγούδι του συγκροτήματος. Οι τρεις θρυλικές κομματάρες από το πρώτο album (μαζί με ένα πολύ μικρό απόσπασμα από το “Chicken And Corn”) έκαναν τον κόσμο να ξελαρυγγιαστεί και έκλεισαν μία θριαμβευτική εμφάνιση.
Setlist: Betrayed, King Of The Kill, No Way Out, One To Kill, Set The World On Fire, Ultraparanoia, The Trend (intro only), Schizos (Are Never Alone) Part I & II, Knight Jumps Queen, Twisted Lobotomy, Psycho Ward, Tricks And Traps, Phantasmagoria, Burns Like A Buzzsaw Blade, W.T.Y.D., Alison Hell
Εν κατακλείδι, δε νομίζω να γίναμε σοφότεροι με αυτή τη συναυλία, απλά θυμηθήκαμε μερικά πράγματα. Ο Jeff Waters είναι ένας απίστευτα ωραίος τύπος, αδιανόητα ταλαντούχος κιθαρίστας, εύκολα γίνεται κωμικός (αυτοαποκαλέστηκε Jim Carrey του Καναδά), η μπάντα που έχει βρει τα δίνει όλα πάνω στη σκηνή και δουλεύει σαν καλοκουρδισμένη μηχανή ενώ δε γίνεται να μην έχεις μία αξιομνημόνευτη βραδιά βλέποντας τους Annihilator να παίζουν. Τα λέμε του χρόνου λοιπόν στην περιοδεία για το “Never, Neverland”.
Γιώργος Τερζάκης
Φωτο: Χρήστος Κισατζεκιάν/www.livephotographs.com
{galleryLiveReports/2019/Annihilator{/gallery
