Έξι ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την “Αποβλάκωcιc”. Τι έκαναν λοιπόν τόσο καιρό οι αγαπητοί Anorimoi; Το έπαιζαν ντίβες; Τους είχαν τελειώσει τα κρέατα και δεν έβρισκαν έμπνευση; Βαριόντουσαν τη ζωή τους; Τείνω προς το τελευταίο, αλλά την αλήθεια την ξέρουν μόνο οι ίδιοι. Κάποια στιγμή όμως αποφάσισαν να ικανοποιήσουν τις ορδές των οπαδών τους και να τους χαρίσουν ένα ακόμα αριστούργημα. Και η “Κώλαση” έπεσε σαν βόμβα μεγατόνων στην ανυποψίαστη ανθρωπότητα.
Τα είπαμε σε πρώτη φάση στην προακρόαση του album, όπου είχα την τιμή να καλεστώ, αλλά είναι διαφορετικό να το ακούς στην τελική μορφή του γιατί πάντα σου ξεφεύγει κάτι από την πρώτη φορά. Ειδικά όταν σε ταΐζουν donuts και σφολιατάκια. Οπότε, μετά από πολύ προσεκτικές ακροάσεις (που λέει ο λόγος), τα πράγματα ήταν πιο ξεκάθαρα.
Το “12.000 Πόδια” είναι ο νέος συναυλιακός ύμνος της μπάντας και ήδη περιμένω να τον ακούσω πάλι ζωντανά, αφού την πρώτη φορά που το έπαιξαν δεν το ήξερε κανείς. Το “Λάννιστερ Μήτσος, Του Ηλία Και Της Ειρήνης” (τι τίτλος), πέρα από απολαυστικούς στίχους για τους καταραμένους spoiler-άδες, έχει πολύ εθιστικό ρυθμό και τα μπλιμπλίκια που έχουν βάλει το κάνουν ακόμα καλύτερο. Τέτοια έχει και το “Είμαι Το Πουτανάκι Μου”, αλλά με μικρότερη εφαρμογή. Τα γυναικεία οπερετικά φωνητικά (ω, ναι) στην γέφυρα του “Cthulhu” δείχνει ότι τους βγαίνει ό,τι και να κάνουν.
Το αγαπημένο μου από αυτή την κυκλοφορία, “Το Πέος Της Παρηγοριάς”, είναι ένα φοβερό τραγούδι με έντονο melodic rock χαρακτήρα, ειδικά στο refrain. Το ότι το τραγουδάω στη δουλειά και με κοιτάνε οι υπόλοιποι με απορία, θα έπρεπε να με ανησυχεί αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια. Το “Κωλοκαύτωμα” μιλάει απευθείας στην ψυχή και την καρδιά μου και είναι από τις κορυφές του album με απολαυστική μουσική και solo. Το ίδιο ισχύει και για το ερωτικό “Ανθοδέσμη Από Κρέας” με την εθιστική μελωδία του και τους ευφάνταστους στίχους. Το “Χοντρό Λάθος” έχει και αυτό γυναικεία οπερετικά φωνητικά και ένα σημείο σχεδόν death metal.
Οι Anorimoi λοιπόν πειραματίζονται. Το έκαναν και στο παρελθόν, το κάνουν και τώρα. Μη φανταστείτε όμως κάτι τρομερό, το στυλ της μπάντας μένει ίδιο και απλά εμπλουτίζεται από άλλα στοιχεία. Κακές στιγμές δεν υπάρχουν, ούτε καν μέτριες και ας άφησα έξω από την παραπάνω παρουσίαση την “Γκομενιά” και το “Σαν Μαραμένο Κάστανο”. Έτσι κι αλλιώς, η μπάντα πέρα από το όλο χιουμοριστικό χαρακτήρα που έχει δεν παύει να παίρνει πάρα πολύ σοβαρά τη μουσική της. Γι’ αυτό και συνεχίζουν ακάθεκτοι μετά από 26 ολάκερα χρόνια. All Hail Anorimoi! Δεν θα περάσει ο φασισμός!
