392 μέρες μετά το Λονδίνο, βρίσκομαι ξανά σε ένα στάδιο, στην ίδια περιοδεία, στην καλύτερη, πιο ώριμη φάση της καριέρας τους, μοιράζομαι την εμπειρία με 40.000 περίπου fans κάθε εθνικότητας, και προσπαθώ να μοιραστώ τις εντυπώσεις μου με όση αντικειμενικότητα μου έχει απομείνει και, κυρίως, χωρίς να επαναληφθώ.
Όλοι οι αστικοί μύθοι σχετικά με το ατελείωτο μποτιλιάρισμα στους δρόμους της Μόσχας επιβεβαιώνονται σήμερα, με αποτέλεσμα να καταφέρω να έχω οπτική επαφή με το stage μόλις στο 10ο κομμάτι του σετ. Άλλα 4 κομμάτια (Εstranged, Live and Let Die, Slither, Rocket Queen) τα άκουσα εκτός γηπέδου (υπολογίστε πόση ώρα μου πήρε να μπω στο γήπεδο…), αλλά ως εδώ μια χαρά, σχεδόν ίδιο setlist με πέρσι στο Λονδίνο, θα το αντέξω. Ευτυχώς πρόλαβα τον Duff και το καθιερωμένο (punk) slot του, το οποίο σήμερα περιλαμβάνει το Attitude των Misfits, συνοδευόμενο από (άσεμνες αλλά so appropriate) χειρονομίες του προς το τραγικά ασυγκίνητο κοινό της αρένας, το οποίο τελικά θα παρέμενε έτσι ως το τέλος – μη με ρωτήσετε γιατί, στο στάδιο το μόνο που μπορούσες να πιείς ήταν (ρώσικη) μπύρα χωρίς αλκοόλ και φυσικά απαγορευόταν το κάπνισμα…
Όταν ξεμπερδέψαμε με τα διαδικαστικά, συμφιλιωθήκαμε με κάποια μικροθεματακια στον ήχο και το γεγονός ότι το σκοτάδι δεν θα έπεφτε παρά προς το τέλος του live, πήραμε απόφαση πως το κοινό απόψε θα παραμείνει απόλυτα απαθές, καταφέραμε να αφοσιωθούμε στα τεκταινόμενα και απολαύσαμε, για τα επόμενα 150 λεπτά, ένα μοναδικό setlist:
Shadow of Your Love, You Could Be Mine, Attitude (φανταστικός Duff), This I Love (τέλειο, βαθύ, τρυφερό, παρεξηγημένο), Civil War (έπος), Yesterdays, Coma (αγαπημένο και μεγαλειώδες), το solo του Slash με τα περάσματα από Nino Rota και Theme From Godfather, Sweet Child O’ Mine (…), Wichita Lineman, το (αξεπέραστο) Don’t Cry, το (νοσταλγικό) Used to Love Her, το κλασικό ντουέτο/ανατριχίλα του Slash με τον Fortus στο Wish You Were Here των Pink Floyd, November Rain (με τον Axl στο πιάνο και intro την εισαγωγή του “Layla”, για να μας αποτελειώσει), Black Hole Sun (πέρσι τέλειο, σήμερα ίσως το low point του set), Knockin’ on Heaven’s Door με intro Only Women Βleed (γιατί μόνο αυτοί μπορούν να συνδυάσουν Bob Dylan και Alice Cooper), Nightrain (all aboard!), Patience, Madagascar, The Seeker (Ναι! Αυτο, των The Who…), Paradise City. Kαι για να μη μας αφήσουν να φύγουμε έτσι, φυσικά και θα επέλεγαν κάτι μοναδικό όπως το “Heroes”, για να μας συνοδεύσει στην έξοδο. Φυσικά στην εκδοχή των Motörhead. Γιατί έτσι!
Οι Guns ‘n’ Roses βρίσκονται στην καλύτερη φάση της καριέρας τους ως μπάντα, και της ζωής τους ο καθένας ξεχωριστά. Ακόμα, 13 μήνες μετά από την πρώτη μας συνάντηση, δεν ξέρω πού θα οδηγήσει όλο αυτό που βρίσκεται ήδη 2,5 χρόνια στο δρόμο και λέγεται Not In This Lifetime Tour. Το μόνο που ξέρω είναι ότι in this lifetime αξιώθηκα να τους συναντήσω 4 φορές, και κάθε μία από αυτές να είναι ξεχωριστή. Ακόμα και εκείνη η απαράδεκτη στο ΟΑΚΑ, ή αυτή στο Terra Vibe 12 χρόνια και κάτι μέρες πριν τη Μόσχα. Λένε ότι η πρώτη φορά δεν ξεχνιέται.
Η πρώτη μου φορά μαζί τους στο ΟΑΚΑ, ήταν τραυματική αλλά όντως αξέχαστη. Μηδένισα το κοντέρ πέρσι, όπως ακριβώς έκαναν κι εκείνοι. Το περσινό Λονδίνο λογίζεται ως η πρώτη μου φορά και η φετινή Μόσχα ως η δεύτερη. Αν πρέπει να συγκρίνω, φέτος τους είδα πιο δεμένους, αλλά πέρσι ήταν πιο άρτιοι. Στη Μόσχα δεν βοήθησε καθόλου το κοινό, και σε κάποια σημεία ο ήχος, παρόλα αυτά η μπάντα έδωσε τα πάντα. Είδα έναν Duff σε πολύ καλή κατάσταση, κινητικό, με πιο ενεργό ρόλο τόσο μουσικά όσο και στο show. Έναν Axl ορεξάτο και φωνητικά άριστο, τον Slash να παίζει σαν να ήταν η τελευταία του φορά πάνω στη σκηνή, και τον Fortus πάντα αλάνθαστο και μετρημένο. Μαζί με τους υπόλοιπους, αποτελούν τους Guns ‘n’ Roses του 21ου Αιώνα. 31 χρόνια μετά την κυκλοφορία του Appetite For Destruction παραμένουν επίκαιροι, παραμένουν κορυφαίοι. Πρέπει να υπάρχουν τέτοιες μπάντες, πρέπει να γίνονται τέτοιες περιοδείες, πρέπει να βλέπουμε τέτοια shows.
Λείπει η αλητεία και δεν ξεχειλίζει ο τσαμπουκάς, αλλά αυτό που παρουσιάζουν σε συνεπαίρνει. Είναι Rock n Roll. Είναι απελευθερωμένο από κάθε κακή ενέργεια, από κάθε κακό vibe, από κάθε βλαβερή επιρροή, από καθετί έξω από τη Μουσική. Οι Guns n Roses του 2018 έχουν διάθεση και έμπνευση. Οι Guns n Roses του 2018 έχουν βρει το δρόμο τους. Οι Guns n Roses του 2018 είναι στο δρόμο.
Κι αν βρεθούν στον δικό σας δρόμο, μην λοξοδρομήσετε, not in this lifetime.
Δημήτρης Παπανδρέου
