Η κυκλοφορία του «Hardwired… to Self-Desrtuct» έφερε έναν γενικευμένο ενθουσιασμό στην… «Metallica family», που λέει και ένας γνωστός μου, όχι μόνο γιατί είναι πολύ καλός δίσκος και περιέχει κομμάτια που θέλει κανείς να δει ζωντανά – το συγκρότημα θα μπορούσε ως γνωστόν να περιοδεύει αποκλειστικά με τα 5 πρώτα albums του μέχρι να σβήσει ο ήλιος – αλλά γιατί η κυκλοφορία του σηματοδότησε ευρωπαική arena tour, σε εσωτερικούς δηλαδή χώρους. Δεν τους είχα ξαναδεί μέσα και οι διπλές επισκέψεις στην ίδια πόλη μεταφράζονται σε σπανιότερα τραγούδια… fast forward λοιπόν στο βράδυ της 10ης Σεπτεμβρίου στο Παρίσι.
Support σε ολόκληρη την περιοδεία είναι οι Kvelertak, 3 κιθάρες, 1 βαλσαμωμένη κουκουβάγια με φλεγόμενο μάτι και μπόλικη τρέλα, οι οποίοι ήταν καλύτεροι από την τελευταία φορά που τους είδα το 2014, ιδιαιτέρως κεφάτοι και με το κοινό να συμμετέχει, για τα εκνευριστικά ήρεμα γαλλικά στάνταρ πάντα, αλλά νομίζω πως δύσκολα θα κάνουν το επόμενο βήμα, από τη στιγμή που δεν καταλαβαίνεις μισή λέξη απ’ όσα λένε.
Όταν το «It’s a Long Way to the Top» ξεκινά στα ηχεία, οι θέσεις έχουν γεμίσει, οι τέσσερις πρώτες σειρές γύρω από τη σκηνή στριμώχνονται λίγο παραπάνω, και για μια στιγμή νομίζεις πως ο χρόνος έχει γυρίσει 20 χρόνια πίσω και βρίσκεσαι στο Texas, στο live που έγινε γνωστό ως «Cunning Stunts».
«Hardwired» και «Atlas, Rise!» συνθέτουν ένα εξαιρετικό δίδυμο, ενώ το «Seek & Destroy» στην τρίτη θέση έχει νέα ζωντάνια απελευθερωμένο από τον μανδύα του εορταστικού grand finale. Τα riffs του «Through the Never» που ακολούθησε είναι πάντα μια καλή επιβεβαίωση για το ποιός διαθέτει το καλύτερο δεξί χέρι στην ιστορία του heavy metal. Hetfield, Hammett και Trujillo βρίσκονται σε συνεχή κίνηση γύρω από τον περιστρεφόμενο θρόνο του Lars στο κέντρο του «Κολοσσαίου». Ο ήχος είναι άψογος, ο James μπορεί να τραγουδά σε κάποιο μικρόφωνο της άλλης πλευράς της σκηνής και ακούγεται λες και είναι δίπλα στο αυτί σου.
Είχαμε τη πρεμιέρα του «ManUNkind» και μια μαγευτική εκτέλεση του «Halo on Fire». Το «Moth Into Flame» δε χρειάζεται τα ιπτάμενα drones – πυγολαμπίδες για να εντυπωσιάσει, αλλά… δεν θα πούμε και όχι αφού «προσφέρονται». Από τα classics δε μπορώ να μη ξεχωρίσω αυτό το ρημάδι το «Sad but True» που και στη χιλιοστή του εκτέλεση ταρακουνά το κτίριο συθέμελα.
Η επιλογή του «Fight Fire with Fire» στο encore με έκανε να φύγω ακόμα πιο χαρούμενος και χορτασμένος. Αν μπορούσα να δω μια τελευταία συναυλία πριν το πυρηνικό ολοκαύτωμα που περιγράφουν οι στίχοι του τραγουδιού, απλά θα ξανάβλεπα τους Metallica.
Ρωμανός Τερζής
Setlist: Hardwired, Atlas, Rise!, Seek & Destroy, Through the Never, Fade to Black, Now That We’re Dead, ManUNkind, For Whom the Bell Tolls, Halo on Fire, Helpless, Fuel, Moth Into Flame, Sad but True, One, Master of Puppets
Encore: Fight Fire with Fire, Nothing Else Matters, Enter Sandman
