Εδώ και καιρό πίστευα πως αυτό θα ήταν ένα album αποδείξεων για τους Arch Enemy. Με κυκλοφορίες που δεν ανταποκρίνονταν στις δυνατότητές τους, είχαν χρόνια να μας δώσουν κάτι πραγματικά καλό. Η ανανέωση που έγινε στο συγκρότημα φαίνεται πως λειτούργησε ευεργετικά και εδώ μας προσφέρουν κάτι που είναι αντάξιο του ονόματός τους.
Μιλάμε για ένα συγκρότημα που αν και προέρχεται από τον ακραίο χώρο, έχει καταφέρει να κερδίσει οπαδούς εκτός του συγκεκριμένου ήχου χρησιμοποιώντας όλο και περισσότερη μελωδία και κλασσικές heavy επιρροές στα τραγούδια του (Amon Amarth και Kreator δύο παρόμοια παραδείγματα) παρ’ όλη τη συνθετική πτώση τους. Τι διαφορετικό όμως έχει το “Will To Power”; Καλύτερες συνθέσεις, τόσο απλό. Τα μελωδικά leads και solos φυσικά κυριαρχούν, αλλά δεν παύει να βγάζει τον αέρα ενός καλοδουλεμένου album. Είτε μιλάμε για πιο βαριά κομμάτια όπως τα “The Race” και “First Day In Hell” είτε για πιο μελωδικά και ατμοσφαιρικά όπως τα “The Eagle Flies Alone” και “A Fight I Must Win”.
Η πρώτη όμως μεγάλη διαφορά φαίνεται στο “Reason To Believe”. Ένα τραγούδι σε στυλ power ballad στο οποίο η Alissa τραγουδάει κυρίως με καθαρά φωνητικά. Όχι ότι δεν το περιμέναμε, αφού είχε δηλώσει ότι κάποια στιγμή θα ήθελε να τραγουδήσει κι έτσι, όπως έκανε στο προηγούμενο της συγκρότημα The Agonist. Ξεχωρίζει και το “Dreams Of Retribution” με τα πλήκτρα του Jens Johansson (Stratovarius) που φέρνει έναν neoclassical αέρα. Και μπορεί ο Amott να δήλωσε ότι ο Loomis δεν θα έγραφε μουσική ώστε να μην αλλοιωθεί η ταυτότητα του group, αλλά εμένα δε μου βγαίνει από το μυαλό ότι ο ξανθός παικταράς έχει βάλει το χέρι του στις συνθέσεις.
Σε γενικές γραμμές μιλάμε για την καλύτερη κυκλοφορία του συγκροτήματος εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία. Οι πειραματισμοί που έκαναν πιστεύω πως τους βγήκαν απόλυτα και τους δικαιώνουν. Πολύ καλές συνθέσεις, οι κιθάρες (προφανώς) κεντάνε, η Alissa δίνει ρέστα με τη φωνάρα της και το rhythm section είναι σταθερή αξία. To επερχόμενο live τους αυτή τη φορά το περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία.
