Ο καλαίσθητος χώρος της Αρχιτεκτονικής στου Ζωγράφου αποδείχτηκε πολύ μικρός για το κοινό που κατέκλυσε το club για να απολαύσει το Δημήτρη Κατή και τα υπόλοιπα μέλη των Εξόριστων. Εξίσου μικρή ήταν και η σκηνή αλλά μικρό το κακό. Στις 11:00 ακριβώς ο Κατής παίζει τις πρώτες νότες από “Το Σπαθί του Νικητή” μέσα σε γενικό πανδαιμόνιο. Ο κόσμος τραγουδούσε κάθε στίχο και ο νέος τραγουδιστής, Φίλιππος Μοδινός, πραγματικά δεν το πίστευε! Ο Μοδινός ήταν εκπληκτικός, δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να ερμηνεύσει τα ούτως ή άλλως απαιτητικά επικά τραγούδια και όσο και αν είμαι δεμένος με την πρώτη σύνθεση των Εξόριστων, θα πρέπει να τονίσω ότι είναι ο καλύτερος τραγουδιστής που πέρασε από τη μπάντα (μαζί με τον Στέλιο Καρπαθάκη). Είμαι σίγουρος ότι ο Φίλιππος θα αποκτήσει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και άνεση αλλά και η μπάντα θα «δέσει» περισσότερο με το πέρασμα του χρόνου.

Για 2 ώρες και 10 λεπτά (!) οι Εξόριστοι κάλυψαν όλη την καριέρα τους δίνοντας –όπως αναμενόταν άλλωστε- ιδιαίτερο βάρος στον πρώτο δίσκο. Στο άκουσμα διαχρονικών ύμνων όπως τα “Κάνω Μια Ευχή”, “Σύνορα Παντού”, “Δόξα Και Τιμή”, “Γλυκειά Παρθένα”, οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν συγκλονιστικές, όπως ήταν άλλωστε και στα “Άννα”, “Ω Θεοί Του Ολύμπου”, “Ιαχές Θριάμβου” κ.α. Ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε η προσθήκη στο set list του κομματιού “Του Δία Η Οργή” αλλά και η guest εμφάνιση στα φωνητικά του Θανάση Παπαβασιλείου στο “Όνειρο Παλιό”.


Απόλυτο highlight ήταν φυσικά η εμφάνιση του Δημήτρη Κατή ο οποίος με περίσσεια άνεση και απλότητα «κεντούσε» με τις δύο Fender Stratocaster ενώ μάγεψε με το επτάλεπτο περίπου solo πριν από το “Εξόριστοι” που έφερε εικόνες Blackmore στο μυαλό μας. Η μοναδική μου ένσταση έχει να κάνει με τη σειρά των κομματιών αφού θα προτιμούσα να παρουσιάζονταν στο τέλος του set list οι κλασικές επιτυχίες. Λεπτομέρειες…

Μακάρι να τους ξαναδούμε σύντομα επί (μεγαλύτερης) σκηνής και γιατί όχι να ακούσουμε έναν ακόμη δίσκο από τους Εξόριστους. Θα ήταν…Δόξα και Τιμή για όλους τους fans του επικού ήχου.

Σάκης Νίκας