Οι Αμερικάνοι Ashbury έχουν καταφέρει κάτι περίεργο και συνάμα αξιοθαύμαστο. Ενώ δεν προέρχονται από τον ευρύτερο χώρο του heavy metal και δεν υπηρετούν αυτό τον ήχο, αντλούν τους οπαδούς τους σχεδόν αποκλειστικά από εκεί. Η αυτοχρηματοδοτούμενη κυκλοφορία του ντεμπούτου τους Endless Skies με το αρκούντως επικό εξώφυλλο πίσω στο μακρινό 1983, τους έκανε γνωστούς στους συλλεκτικούς κύκλους και για κάποιο λόγο το όνομά τους μπήκε στη λίστα με τις σημαντικές proto-metal κυκλοφορίες (δε συμφωνώ με τον όρο βέβαια…) δίπλα στους Legend, Loosely Tight, Survivor (μετέπειτα Philadelphia) κλπ. αν και δεν ανήκουν στον ίδιο χρονολογικό ορίζοντα. Για χρόνια το βινύλιο αυτό αποτελούσε συλλεκτικό φετίχ ενώ η μπάντα δεν έδειχνε το παραμικρό σημάδι ζωής. Το cult στάτους συνέχισε να μεγαλώνει όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις και σε κάποιο σημείο οι αδελφοί Davis, η κινητήρια δύναμη της μπάντας, συνειδητοποίησαν πως το όνομα Ashbury ήταν πλέον στα χείλη αρκετού κόσμου. Σίγουρα πολύ περισσότερου από τον καιρό που η μπάντα ήταν ενεργή στο Tucson της Αριζόνα. Αυτό τους έδωσε ώθηση να κυκλοφορήσουν το 2010 μία συλλογή από παλιά τραγούδια που προορίζονταν να αποτελέσουν το δεύτερο δίσκο της μπάντας και όπως ήταν φυσικό ακολούθησαν μερικές συναυλίες κυρίως σε Ευρωπαϊκό έδαφος. Η ανταπόκριση ήταν συγκινητική και έτσι μπορούμε να πούμε πως το τρίτο άλμπουμ ήταν θέμα χρόνου.
Φυσικά, δεν χρειάστηκαν περισσότερα από μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβω πως τίποτα δεν έχει αλλάξει στο Ashbury σύμπαν. Οι αδελφοί Davis δεν επιδρούν με άλλους μουσικούς παράγοντες και ρεύματα παρά συνεχίζουν με τον ήχο που ξεκίνησαν και μας συστήθηκαν 35 χρόνια πριν. Ένα κράμα Αμερικάνικου rock του Νότου μπολιασμένο με γενναίες δόσεις country και ένα αδιόρατο Κέλτικο feeling. Νοσταλγικές, ταξιδιάρικες μελωδίες στις οποίες πρωταγωνιστούν η ακουστική κιθάρα του Rob Davis και η lead ηλεκτρική του αδελφού του Randy. Η πλειοψηφία του άλμπουμ απαρτίζεται από μελαγχολικές μπαλάντες που οφείλουν πολλά στους συμπατριώτες τους Kansas, Lynyrd Skynyrd και Styx αλλά σίγουρα λοξοκοιτούν και προς τα Βρετανικά νησιά και συγκεκριμένα τους Wishbone Ash.
Υποθέτω πως ακόμα και οι σκληρότεροι μέταλ πολεμιστές χρειάζονται ένα μελωδικό διάλειμμα που και που και σίγουρα οι Ashbury προβάλουν ως μία ποιοτικότατη λύση.
