Φανταστείτε λοιπόν ότι βρισκόμαστε σε μια ξένη γη και πρέπει να περπατήσουμε αρκετά χιλιόμετρα για να βρούμε… ξέρω γω τι να βρούμε, ας μείνουμε στο περπάτημα. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι η τοποθεσία αυτή είναι στο χάσιμο και ότι μοιάζει και λίγο εξωγήινη και ότι ψάχνουμε και αυτό το κάτι που είναι το βασικό θέμα της υπόθεσης… Τι μουσική θα θέλαμε να έχουμε στο μπαγκράουντ; Το ίδιο διαστημική ίσως; Ίσως μια υπέρ-γαλαξιακή Prog συννεφιά που ξεκίνησε από την Terra PinkFloyda και διέσχισε όλες τις προοδευτικές γαίες και έφτασε στο σήμερα; Οι Astra από το San Diego, από κει που δεν βρέχει σχεδόν ποτέ, έφτιαξαν ένα βαρέλι από στάλες έμπνευσης και ποτίζουν όλους εμάς που θέλουμε να ακούσουμε μουσική που δεν χρειάζεται να έχει αρχή και τέλος, δεν χρειάζεται να είναι δομημένα τα ρεφρέν, δεν χρειάζεται να υπάρχει κάποια σειρά. Ίσως όταν έμπαιναν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το δεύτερο άλμπουμ τους, να θεώρησαν ότι βρίσκονται στην Πομπηία.
Δεν μπορεί να εξηγηθεί όλο αυτό το μουσικό θέαμα. Είναι σαν κολάζ από φωτογραφίες, είναι σαν ένα trailer κινηματογραφικής ταινίας. Οι μουσικές και τα εφέ αναμιγνύονται, οι φωνές είναι στην ουσία χρώματα, ο τρόπος που το συγκρότημα αποδίδει τις ιδέες του είναι εξωφρενικά ονειρικός. Έχουμε ακούσει κι ακούσει Progressive σχήματα, όλα τους σχεδόν είναι εντυπωσιακά… Αυτό εδώ είναι τελείως φεύγα, είναι μια σειρά από στιγμές με μουσική επένδυση. Δεν ξέρω κατά πόσον φχαριστιέται κάποιος που ακούει αυτού του είδους τη μουσική, είναι βέβαιο πάντως ότι βγάζει το καπέλο σ’ αυτούς που την παράγουν.
Οκτάλεπτες, εννιάλεπτες και δεκαπεντάλεπτες συνθέσεις και ατελείωτες νότες… Το σκηνικό του θριάμβου; Φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής; Κι αν κάνετε κέφι, πατάμε ένα κουμπάκι και ξαναρχίζουμε…
