Η ακρόαση του εν λόγω δίσκου ξεκίνησε με τον χειρότερο τρόπο. Μια φωνή να ουρλιάζει την ίδια φράση χωρίς μουσική. Στη συνέχεια ούρλιαζε την ίδια φράση με μουσική και την επαναλάμβανε αρκετά συχνά κατά τα έξι σχεδόν λεπτά του εναρκτήριου, ομώνυμου κομματιού, “Corpus”. Δυστυχώς τα πράγματα στη συνέχεια δεν άλλαξαν τόσο προς το καλύτερο.
Οι Astrophobos μας έρχονται από τη Σουηδία και η πορεία τους ξεκίνησε το 2009. Η δισκογραφία τους περιλαμβάνει τρία full-length albums, μαζί με αυτό, καθώς και δύο EPs. Το στυλ που κινούνται είναι το melodic black metal, κάτι το οποίο δεν συμπεραίνεται εύκολα ούτε από το όνομά τους αλλά ούτε και από το αρκετά περίεργο και ασυνήθιστο εξώφυλλο.
Το “Corpus” περιλαμβάνει εφτά τραγούδια και διαρκεί 36 λεπτά. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε σε κάποιο σημείο, χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι το συγκρότημα δεν έχει κάνει γενικά μία καλή δουλειά. Η μουσική τους δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας αλλά για έναν οπαδό του ήχου θα αποτελέσει ένα άκουσμα που δεν θα το βαρεθεί. Το πόσο όμως θα συνεχίσει να το ακούει από εκεί κι ύστερα, είναι άλλο θέμα.
Οι Σουηδοί παίζουν με μεγάλη ευκολία τόσο σε γρήγορες όσο και σε μεσαίες ταχύτητες. Τα χαρακτηριστικά riffs της σουηδικής melodic black σκηνής γεμίζουν το δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος και φαίνεται ότι σε αυτό το κομμάτι οι κιθαρίστες Martin Andersson και Jonas Ehlin έριξαν αρκετή δουλειά. Το ίδιο θα πω και για κάποια ωραία ακουστικά κοψίματα που βοηθάνε το αυτί του ακροατή να ξεκουραστεί.
Από συγκροτήματα παρόμοιου ηχητικού ύφους, θα έλεγα ότι μου θύμισαν αρκετά τους συμπατριώτες τους Naglfar. Αυτό το οποίο όμως δεν μου άρεσε καθόλου και δεν μπόρεσα να το συνηθίσω όσες φορές και αν άκουσα τον δίσκο είναι τα φωνητικά του (επίσης μπασίστα) Mikael Broman. Νομίζω ότι είναι πολύ ακραία για ένα συγκρότημα με τόσο εμφανή τη μελωδία στη μουσική του και θα ταίριαζαν καλύτερα σε ένα πιο «ξερό» και σκοτεινό black metal στυλ.
Εν κατακλείδι, η τρίτη full-length δισκογραφική δουλειά των Astrophobos είναι μια καλή πρόταση για τον οπαδό του melodic black metal ήχου. Επαναλαμβάνω ότι προσωπικά δεν με ενθουσίασε αλλά δεν είναι ότι έκαναν και κακή δουλειά. Καλύτερη στιγμή το κλείσιμο με το “Under Jord” και τα γυναικεία φωνητικά της Elisabetta Marchetti των Ιταλών doomsters Inno.
