Με μία μικρή καθυστέρηση άνοιξαν οι πόρτες και μπαίνοντας στην Ακαδημία, οι Memoriam έχοντας ήδη ξεκινήσει το set τους, έπαιζαν το “Drone Strike”. Αποτελούμενοι από βετεράνους της βρετανικής σκηνής, έχουν ήδη δύο album στο ενεργητικό τους και για να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΩΝ BOLT THROWER όπως προσπάθησαν να τους βαφτίσουν κάποιοι. Κάτι που έχει δηλώσει και ο τραγουδιστής τους Karl Willets (ex-Bolt Thrower), αφού και διαφορετικό ήχο έχουν και μόνο ένα κιθαρίστα. Με καλό ήχο λοιπόν, τσαμπουκά και όρεξη, έδωσαν μία απολαυστική παράσταση δηλώνοντας την αγάπη τους για το (ευρωπαϊκό) death metal. Δεν έλειψαν βέβαια και τα ευτράπελα, αφού σε μια φάση ο Scott Fairfax έφυγε από τη σκηνή (πρόβλημα στην κιθάρα;) προς έκπληξη του συγκροτήματος. Ο Karl δεν έχασε χρόνο, έκατσε κάτω και άρχισε να αστειεύεται με το κοινό με αυτή την ανεπανάληπτη βρετανική προφορά, μαζί με τον μπασίστα Frank Healy. Μέχρι που είπε αυτό που όλοι ήθελαν να ακούσουν: “I see some Bolt Thrower t-shirts down there”. Με την επάνοδο του Scott, το “Spearhead” προκάλεσε πανικό και έκανε τον κόσμο να ξεσηκωθεί. Τίμια και δυναμική εμφάνιση από ένα συγκρότημα που υπηρετεί σωστά τον ήχο του.
Η συνέχεια επιφύλασσε μία προσθήκη του τελευταίου μήνα, τους Σουηδούς Unleashed οι οποίοι μάλιστα ήρθαν για την πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα. Με μία πορεία σχεδόν είκοσι ετών, σταθερή σύνθεση εδώ και δεκαπέντε χρόνια και δεκατρία studio-albums, προσπάθησαν σε ένα full-set να καλύψουν το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας τους. Αρκετός κόσμος είχε πάει για να τους δει, αφού αποτελούν απωθημένο πολλών death metal οπαδών. Με πολύ καλό ήχο, όρεξη και τον frontman τους Johnny Hedlund να παρακινεί συνεχώς τον κόσμο αποζημίωσαν το κοινό τους τόσο με παλιά κομμάτια όπως τα “Before The Creation Of Time”, “The Dark One”, “Into Glory Ride”, “Execute Them All”, “Death Metal Victory” αλλά και καινούρια όπως τα “Stand Your Ground”, “The Hunt For White Christ”, “Hammer Battalion” και “Your Children Will Burn” μεταξύ πολλών άλλων. Αν και ποτέ δεν ήμουν οπαδός τους, η εμφάνισή τους ήταν υποδειγματική και τα πιο παλιά κομμάτια ιδιαίτερα ενδιαφέροντα. Με κέρδισαν εύκολα και θα ασχοληθώ περισσότερο μαζί τους.
Η αναμονή για την απαραίτητη αλλαγή σκηνικού και το soundcheck δεν κράτησε πολύ, ώσπου τα φώτα έσβησαν, το intro ακούστηκε και υπό τους ήχους του “To Drink From The Night Itself” (έπος) η σουηδική πεντάδα βγήκε στο σανίδι και άρχισε να παίρνει κεφάλια. Το “Slaughter Of The Soul” αμέσως μετά προκάλεσε χαμό, ένας πίθηκας άρχισε να κοπανάει όποιον βρει για να πάει μπροστά και η εμφάνισή τους συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση. Το “At The War With Reality” στη συνέχεια δείχνει ότι οι At The Gates δεν πατάνε μόνο στο ένδοξο παρελθόν τους, αλλά έχουν και σπουδαίο παρόν (και μέλλον) αφού ο κόσμος δε σταμάτησε να εκδηλώνει την αγάπη του με κάθε τρόπο. Τα τραγούδια συνέχισαν να έρχονται το ένα μετά το άλλο, χωρίς μεγάλες παύσεις και με τον Tomas Lindberg να είναι παράξενα λακωνικός, αφού απλά ευχαριστούσε τον κόσμο χωρίς πολλά λόγια.
Φυσικά δε γίνεται να μην αναφερθώ και στο νέο μέλος, τον Jonas Stålhammar ο οποίος αντικατέστησε επάξια τον Anders Björler παίρνοντας πάνω του τα περισσότερα lead μέρη και έπαιζε λες και βρίσκεται στο συγκρότημα για πολύ περισσότερο καιρό από μόλις ένα χρόνο. Ο Adrian Erlandsson βαρούσε ασταμάτητα πίσω από το drum kit, ο Martin Larsson βράχος στα κιθαριστικά του μέρη και ο Jonas Björler δονούσε το χώρο με τις μπασογραμμές του. Ο μόνος όμως που μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα ήταν ο Lindberg. Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να κατανοήσω, είχε βάλει echo στα φωνητικά του το οποίο όπως και να το κάνουμε είναι μία τελείως άκυρη επιλογή την οποία δεν θυμάμαι να έχει κάνει σε προηγούμενες εμφανίσεις. Βέβαια δεν έφτασε ούτε κατά διάνοια των τραγωδία του David DeFeis (Virgin Steele) αλλά και πάλι δεν στέκει σαν απόφαση. Η ιδιαίτερη φωνή του ακουγόταν αναλλοίωτη μεν, με την χαρακτηριστική χροιά και επιθετικότητα, αλλά η απορία παρέμεινε.
Οι At The Gates πάντως έπαιξαν μεγάλη μπάλα, τιμώντας κυρίως τα δύο albums της επανασύνδεσης και φυσικά το ανυπέρβλητο “Slaughter Of The Soul” καθώς τα τρία πρώτα εκπροσωπήθηκαν από ένα τραγούδι το καθένα. Το setlist βέβαια τσάκιζε κόκκαλα και κατέστρεφε σβέρκους, δεν είναι και δύσκολο με τόσους ύμνους που έχουν. Είναι μπαντάρα και είναι πάντα φοβερό συναίσθημα να τους βλέπεις ζωντανά. Το μόνο παράπονό μου (πέρα από το εφέ του Lindberg) ότι δεν είχαν καλό ήχο. Γενικά, ένα death metal βράδυ που δε νομίζω να άφησε κάποιον από τους παρευρισκόμενους ανικανοποίητο. Πότε ξανάρχονται είπαμε;
Γιώργος Τερζάκης
Setlist: To Drink From The Night Itself, Slaughter Of The Soul, At War With Reality, A Stare Bound In Stone, Cold, The Circular Ruins, Death And The Labyrinth, Daggers Of Black Haze, Under A Serpent Sun, The Swarm, Raped By The Light Of Christ, The Chasm, Heroes And Tombs, Nausea, Suicide Nation, The Book Of Sand (The Abomination), Blinded By Fear, Kingdom Gone, The Night Eternal
{galleryLiveReports/2018/AtTheGates}{/gallery}
