At The Gates The Nightmare Of Being

Έχω αναφερθεί ξανά στο πόσο σωστά διαχειρίστηκαν το reunion οι At The Gates. Αρχικά μόνο για συναυλίες, χωρίς να κυκλοφορήσουν αμέσως δίσκο. Το έκαναν μόνο όταν θεώρησαν πως είχε έρθει η σωστή ώρα και μέχρι τώρα δεν μας έχουν απογοητεύσει. Χωρίς να προσπαθούν να ηχογραφήσουν ένα “Slaughter Of The Soul Part II” αλλά κοιτώντας μπροστά. Που έτσι κι αλλιώς θα ήταν αδύνατον, αφού μιλάμε για ένα από τα σπουδαιότερα albums στο σκληρό ήχο.

Full-length νούμερο εφτά λοιπόν για τους Σουηδούς θρύλους και νούμερο τρία από την επανασύνδεση και μετά. Εδώ μπορώ να πω ότι το συγκρότημα με εξέπληξε πολύ ευχάριστα, αφού δοκιμάζει αρκετά διαφορετικά πράγματα και στοιχεία στον ήχο του. Το συγκρότημα έτσι κι αλλιώς δεν ήταν ποτέ μονοδιάστατο στη δισκογραφία του. Μη φανταστείτε ριζικές αλλαγές φυσικά, το χαρακτηριστικό τους στυλ παραμένει.

Αναφέρομαι σε κομμάτια όπως τα “The Nightmare Of Being”, “Garden Of Cyrus”, “Cult Of Salvation”, “Cosmic Pessimism”, “Eternal Winter Of Reason” και το σχεδόν επτάλεπτο progressive “The Fall Into Time”. Εδώ βλέπουμε το συγκρότημα σε mid-tempo συνθέσεις, πιο σκοτεινές, πιο ατμοσφαιρικές, με ακουστικά περάσματα και ασυνήθιστες για τους ίδιους μελωδικές γραμμές (θα τις χαρακτήριζα και gothic), πνευστά, έγχορδα, πλήκτρα, χορωδίες καθώς και τον Tomas Lindberg να δοκιμάζει καθαρά φωνητικά σαν απαγγελία που μου θύμισαν σε σημεία τους παλιούς καλούς In Flames (και όχι το τωρινό ανέκδοτο).

Φυσικά δε λείπουν και οι συνθέσεις με την κλασική δομή, δηλαδή του γρήγορου thrashy melodic death metal με τα χαρακτηριστικά κοφτά riffs που συναντάμε σε κομμάτια όπως τα “Spectre Of Extinction”, “The Paradox” (τα δύο πρώτα singles/videos από το δίσκο), το έπος “Touched By The White Hands Of Death” και το “The Abstract Enthroned”. Σε κάποια από αυτά βέβαια δε λείπουν και λίγα ιντερλούδια πειραματισμού αλλά γενικά ακολουθούν το γνώριμο μουσικό ύφος της μπάντας.

Βάζοντας και την εξαιρετική αλλά όχι γυαλισμένη παραγωγή, έχουμε έναν άκρως ενδιαφέρον δίσκο, με τους At The Gates να μην εφησυχάζουν και να δείχνουν ότι έχουν όρεξη να πειραματιστούν με τη μουσική τους και να μην πατήσουν απλά στην γνωστή και πετυχημένη συνταγή. Τεράστιο respect γι’ αυτή την κίνηση. Το ίδιο θα έλεγα φυσικά αν δεν μου άρεσε το τελικό αποτέλεσμα. Όχι όμως μόνο μου αρέσει αλλά το θεωρώ και από τα καλύτερα που άκουσα μέσα στην τρέχουσα χρονιά.