Ένατο άλμπουμ για το project του Tobias Sammet, που εκτόπισε το συγκρότημά του, τους Edguy, και αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον των οπαδών για το πομπώδες power metal.
Κάθε φορά που βάζω να ακούσω το εκάστοτε νέο άλμπουμ των Avantasia, αναρωτιέμαι αν θα μπορώ να θυμηθώ τα τραγούδια από την πρώτη ακρόαση. Γιατί, σίγουρα δεν τίθεται θέμα για το αν η παραγωγή θα είναι η τέλεια, ή αν η απόδοση όλων θα είναι στο 100%, ή αν θα περιέχει ορχήστρες, χορωδίες και δεκάδες στρώματα δεύτερων φωνητικών. Όλα αυτά είναι δεδομένα, το ζήτημα όμως είναι: τις συνθέσεις θα τις θυμάσαι; Η απάντηση για το “A Paranornal…” είναι πως ναι, θα τις θυμάσαι! Αμφιβάλω για τον τίτλο του άλμπουμ όμως!
Συμπληρώνοντας 20 χρόνια παρουσίας με το μεγαλόπνοο project του ο Sammet θυμίζει έμπειρο προπονητή που κρατάει την ραχοκοκαλιά της ομάδας του ανέπαφη, χρησιμοποιεί τους ίδιους παίχτες στους γνωστούς ρόλους και κάνει καναδυο προσθήκες και «ανακυκλώνει» κάποιους καλεσμένους από το παρελθόν. Αυτή η τακτική, που συνήθως δικαιώνεται στα ομαδικά σπορ, φαίνεται πως έχει αποτέλεσμα και στους Avantasia.
Η Floor Jansen, το μεγαλύτερο γυναικείο όνομα μετά την Sharon Den Adel, λάμπει στα “Kill The Pain Away” και στην μπαλάντα “Misplaced Among The Angels”, δημιουργώντας δίκαια προσδοκίες για τη συμμετοχή της και σε επόμενο άλμπουμ. O Ralf Scheepers, και αυτός στην πρώτη του συμμετοχή σε άλμπουμ Avantasia, τσιρίζει όπως περιμένει κανείς στο “The Wicked Rule The Night”. Από εκεί και πέρα έχουμε τους παλιούς να… κάνουν την αγγαρεία. Γιατί, αγγαρεία είναι όταν είσαι ο Michael Kiske, έχεις αυτή τη θεϊκή φωνή, που ό,τι κι αν τραγουδήσεις το κάνεις να ακούγεται υπέροχο! Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που το “The Inmost Light” θυμίζει, τι άλλο; Helloween! Από εκεί και πέρα ο Geoff Tate βάζει τη σφραγίδα του στο “Scars” που μου έφερε λίγο στο μυαλό το “Empire” πριν μπουν οι δίκασες, o Bob Catley αισθάνεται σαν το σπίτι του στο πιο ‘80s κομμάτι του άλμπουμ, “The Moonflower Society”, ενώ ο «αιώνιος έφηβος» Eric Martin τραγουδά ένα από τα πιο μοντέρνα και πιο φρέσκα Avantasia τραγούδια που έχουμε ακούσει, το “Rhyme And Reason”.
O Jorn Lande… αγγαρεία κι αυτός! Προσθέτοντας άλλη μια συμμετοχή στο project του Tobias δεν μπορεί να αποτύχει στο “I Tame The Storm”, που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. Τέλος, o άλλος συνήθης ύποπτος, Ronnie Atkins, προσθέτει τη μαγική του χροιά στην υπέροχη μπαλάντα “Paper Plane” και ελπίζουμε να μην είναι η τελευταία του συμμετοχή.
Γενικά, τολμώ να πω ότι αυτό είναι το καλύτερο άλμπουμ Avantasia που άκουσα από το “Angel Of Babylon” και μετά, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι το πρώτο από τότε που με έκανε να το προσέξω ακούγοντάς το. Δεν ήταν απλά άλλο ένα από τα ίδια. Τουλάχιστον, όχι σε όλα του τα τραγούδια. Στο “Paranormal…” μου φαίνεται ότι ο πολυμήχανος Γερμανός ρισκάρει λίγο, βγαίνει από τα στεγανά του, τολμάει και τελικά δικαιώνεται. Βάζει τα δυνατά του και προσφέρει άλλο ένα φιλί της ζωής σε ένα κατά κανόνα στάσιμο είδος του heavy metal, που πολλές φορές αγαπάμε να μισούμε. Είπαμε… έμπειρος προπονητής!
