Ένα από τα μεγαλύτερα θέματα της μουσικής βιομηχανίας είναι τα αστέρια της, ιδιαίτερα σε περιόδους μεταβατικές όπου οι παλιοί σιγά σιγά εγκαταλείπουν και χρειάζεται κάποιος ή κάποιοι από την νέα γενιά για να πάρει τη σκυτάλη. Στην προσπάθεια της βιομηχανίας να κατασκευάσει κάτι, ή να σπρώξει για να καλύψει τα κενά έχουμε δει να περνούν από τα μάτια και τα αυτιά μας πολλές μπάντες και καλλιτέχνες που ξεκίνησαν με τις καλύτερες προϋποθέσεις και ή κατέληξαν στα αζήτητα, ή εγκατέλειψαν. Οι Avenged Sevenfold είναι μια ξεχωριστή περίπτωση καθώς ξεκίνησαν με έναν ήχο τον οποίο με τη δική τους σκληρή και καλή δουλειά κατάφεραν να τον κάνουν hype στην Αμερική και να δημιουργήσουν ένα μεγάλο ρεύμα και πολύ ενδιαφέρον γύρω από το όνομά τους. Έγιναν μεγάλο όνομα, απέκτησαν οπαδούς, προβολή, δόξα, πλούτη, μέχρι που τους χτύπησε η τραγωδία με τον αιφνίδιο θάνατο του ντράμερ τους Jimmy Sallivan (The Rev). Αυτή η αναποδιά φαινομενικά δεν τους επηρέασε, πέρα φυσικά από προσωπικό και ψυχολογικό επίπεδο, αφού η δημοτικότητά τους συνέχισε να ανεβαίνει σαν τρελή.
Τώρα λοιπόν, στο πρώτο τους άλμπουμ της νέας τους περιόδου τους πιάνει μια κρίση ταυτότητας, γιατί όπως λένε όπου σταθούν και όπου βρεθούν θέλουν να κάνουν μουσική σαν κι αυτή των μεγάλων συγκροτημάτων με τα οποία μεγάλωσαν (βλ. Metallica, Maiden, Guns’n’Roses κλπ), να απευθυνθούν σε ακόμα μεγαλύτερη μάζα οπαδών (στο χωριό μου αυτό το λέμε mainstream!) και έτσι επιστρέφουν στις ρίζες, αλλάζουν το στυλ τους και κάνουν ένα άλμπουμ που θυμίζει σε σημείο παρεξηγήσεως πολλά πράγματα που «κληρονόμησαν». Κάτι σχετικό, βέβαια, έχει συμβεί και στο παρελθόν με άπειρα συγκροτήματα που για πολλούς και διάφορους λόγους, εμφανείς ή όχι, εμπορικούς, ή καλλιτεχνικούς άλλαξαν ρότα με αποτέλεσμα την μεγάλη εμπορική επιτυχία μαζί με το κράξιμο από τους οπαδούς τους (πάει κάπου συγκεκριμένα το μυαλό σας;). Το πώς θα πορευτούν από εδώ και πέρα οι Avenged Sevenfold είναι μια άλλη ιστορία, την οποία θα πρέπει να την δούμε για να μάθουμε, αλλά ήδη το άλμπουμ για το οποίο δεν έχουμε πει τίποτα ακόμα κατακτά τις κορυφές των charts παγκοσμίως, όποια αξία κι αν έχει βέβαια πλέον και αυτό.
Τέλος, για να πούμε και δυο πράγματα για το “Hail To The King” πρέπει να παραδεχτούμε πως δεν είναι κακό σαν άλμπουμ, απλά είναι πολύ flat για μια μπάντα που μας είχε συνηθίσει σε πολύ μεγαλύτερη έμπνευση και πιο πολύπλοκες συνθέσεις. Ο M Shadows είναι ένας πολύ καλός τραγουδιστής, όπως και οι υπόλοιποι παίχτες που στέκονται σε υψηλό επίπεδο ακόμα και στο πιο μίνιμαλ καινούριο άλμπουμ. Η ουσία είναι ότι αυτό το άλμπουμ σηματοδοτεί ένα πολύ κρίσιμο σημείο για το συγκρότημα που ήδη βρίσκεται ανάμεσα στους εκλεκτούς και τους «μεσσίες» της σημερινής βιομηχανίας της μουσικής, αλλά παράλληλα με αυτή την κυκλοφορία και στην «μπούκα» αρκετών κριτικών και συναδέλφων, οι οποίοι έχουν βγάλει τα μαχαίρια! Η συνέχεια αναμένεται άκρως ενδιαφέρουσα…
