Συνεπής στο δισκογραφικό του ραντεβού, μιάς και κυκλοφορεί δίσκο κάθε ένα με δύο χρόνια, ο Γερμανός βιρτουόζος (και προσωπικό συναυλιακό απωθυμένο) Axel Rudi Pell μας παρουσιάζει το Game of Sins. Ο Pell είναι τόσο πιστός σε αυτό που κάνει εδώ και 30 περίπου χρόνια και η νέα του δουλειά δεν θα μπορούσε να διαφέρει από το στυλ και το ύφος που μας έχει συνηθίσει. Αυτό γιά κάποιους θεωρείται μειονέκτημα και γιά κάποιους άλλους (όπως ο γράφων) προτέρημα. Δεν κατακρίνω την αλλαγή ή την εξέλιξη αλλά είναι ωραίο το αίσθημα να παίρνεις αυτό που περιμένεις από μία μπάντα που μάλιστα κινείται στο χώρο του μελωδικού heavy metal. Το κρισιμότερο γρανάζι στη μηχανή του Pell παραμένει ο αειθαλής Johnny Gioeli με τη σπουδαία και χαρακτηριστική φωνή του ενώ η μεγάλης σημασίας προσθήκη του Bobby Rondinelli δίνει έξτρα πόντους (χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να υποβαθμίσω τον προκάτοχό του Mike Terrana). Δεν θα μπορούσε φυσικά να λείπει το αναμενόμενο μεγάλης διάρκειας αργόσυρτο κομμάτι όπως και η δακρύβρεχτη μπαλάντα που συναντάμε σε κάθε δίσκο Pell όπως δεν λείπουν τα μεγάλα ρεφραίν και τα πιασάρικα Scorpion-ικά riff. Ο Γερμανός δεν είναι ο τυπικός βιρουόζος με τα εκτυφλωτικά σόλο, είναι μιά ριφφομηχανή που συνθέτει με τον τρόπο του Rudolf Schenker και του Tonny Iommi (χωρίς να επιχειρώ ευθείες συγκρίσεις με το έργο του καθενός). Γιά άλλη μιά φορά θετικό πρόσημο γιά αυτό τον ακούραστο εργάτη της μουσικής μας που ιδρώνει τη φανέλα σαν Στολτίδης ή Ζήκος. Μέσσι και Ρονάλντο ας είναι άλλοι.
