Ο Γερμανός είναι πάντα πιστός στο ραντεβού του με το studio. Σταθερά, κάθε δύο χρόνια κυκλοφορεί album, καλά μεν στο σύνολο τους, τα τελευταία δέκα και βάλε όμως χρόνια έμοιαζε να μην έχει να δώσει κάτι καινούργιο, και όσο καλά album και να έβγαζε, έμοιαζε εγκλωβισμένος στο ίδιο μοτίβο, αυτό της αυτοεπανάληψης. Θα έλεγα ότι αν κάποιος είχε δύο ή τρία album του Axel Rudi Pell από το “Shadow Zone” (2002) και μετά, είναι υπερκαλυμμένος.
Το “Into The Storm”, η νέα του δουλειά δε διαφέρει σε τίποτα ως προς ήχο, ιδέες, δομή και ότι άλλο μπορεί να χαρακτηρίσει την εκάστοτε επόμενη κυκλοφορία ενός καλλιτέχνη, θα πρέπει όμως να παραδεχτώ ότι συνθετικά είναι πολύ ανώτερο, θα έλεγα το καλύτερο του album μετά από το “The Masquerade Ball”, δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια πίσω. Εδώ, οι μελωδίες είναι εξαιρετικές και πιο εύπεπτες, στοιχείο που είναι απαραίτητο για το συγκεκριμένο είδος. Σημαντικό επίσης είναι το γεγονός ότι το album δε…χαλαρώνει σε κανένα σημείο του, δεν κάνει κοιλιά, που λέμε. Τα “Tower Of Lies”, Changing Times” και “Touching Heaven” είναι εξαιρετικά, όπως επίσης ενδιαφέρον παρουσιάζει και η διασκευή του “Hey Hey My My” του Neil Young, όπως και του εκπληκτικού “Way To Mandalay”, του καλύτερου κατά τη γνώμη μου κομματιού των Blackmore’s Night που υπάρχει στην digipack έκδοση ως bonus. Δε θα πρέπει ακόμα να παραλείψω να αναφέρω το γεγονός ότι στα τύμπανα πλέον της μπάντας είναι ο Bobby Rondinelli ο οποίος αντικατέστησε τον Mike Terrana έπειτα από δεκαπέντε χρόνια συνεχούς παρουσίας.
Πιστεύω ότι οι φίλοι του παραδοσιακού και original metal, αξίζει να επενδύσουν στο “Into The Storm”.
