Οι Babylon A.D. είναι ένα από τα καλύτερα hard rock συγκροτήματα που ξεπήδησαν από το θρυλικό Sunset Strip αν και η βάση τους ήταν αρχικά το San Francisco. Από τα δύο κλασικά τους album στις αρχές της δεκαετίας του 90, την περίοδο ανυπαρξίας λόγω του grunge και τη θριαμβευτική επιστροφή τους, ο τραγουδιστής της μπάντας Derek Davis μας δίνει όλες τις λεπτομέρειες σε μία απολαυστική κουβέντα μαζί του.
Συνέντευξη: Σάκης Νίκας
Rockpages.gr: Derek, έχουν περάσει μερικοί μήνες από τότε που κυκλοφόρησε το “Rome Wasn’t Built in a Day”. Πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό τώρα… είσαι απόλυτα ευχαριστημένος;
Derek Davis: Ναι, είμαστε αρκετά ενθουσιασμένοι με όλες τις κριτικές που έχουμε πάρει από όλα τα περιοδικά και έχουμε δώσει πολλές συνεντεύξεις. Τα δύο singles τα πήγαν πολύ καλά. Το “Rome Wasn’t Built in a day”, έφτασε στο νούμερο 3 στα κλασικά charts και το “Wrecking Machine” έφτασε στο νούμερο 2 στα κλασικά ραδιοφωνικά charts. Οπότε το album τα πάει πολύ, πολύ καλά. Δε νομίζω ότι θα μπορούσαμε να γράψουμε κάτι καλύτερο, για να είμαι ειλικρινής μαζί σου.
Rockpages.gr: Επίτρεψε μου να σου πω ότι το πιο εντυπωσιακό στοιχείο στο δίσκο είναι το γεγονός ότι η όλη ατμόσφαιρα θυμίζει πολύ το πρώτο album…τουλάχιστον, αυτό μου έβγαλε ακούγοντας το. Εσύ τι πιστεύεις;
Derek Davis: Ναι, κάναμε κατά κάποιο τρόπο μια συνειδητή προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση. Άκουγα το πρώτο album αρκετά όσο έκανα την παραγωγή του δίσκου και ήθελα κατά κάποιο τρόπο να αποκτήσω αυτόν τον ογκώδη ήχο που είχε το πρώτο album. Βασικά, προσπαθήσαμε να σιγουρευτούμε ότι διαλέξαμε τραγούδια υψηλής ποιότητας και, όπως ακριβώς είπες, αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε…να αποτυπώσουμε ένα παρόμοιο συναίσθημα με το πρώτο άλμπουμ, αλλά να είναι και κάπως μοντέρνο και όχι απλώς νοσταλγικό.
Rockpages.gr: Υπάρχουν αρκετά highlights, αλλά σίγουρα ένα από αυτά είναι το τραγούδι “Face of God”. Oι στίχοι και η φωνητική μελωδία είναι πραγματικά εξαιρετικά. Τι μπορείς να μας πεις γι’ αυτό;
Derek Davis: Ναι, λοιπόν, όλως τυχαίως, το “Face of God” θα είναι το επόμενο single που θα κυκλοφορήσει τις επόμενες δύο εβδομάδες. Οπότε θα προσπαθήσουμε να το πάμε στο χριστιανικό ραδιόφωνο αλλά και σε όλους τους classic rock σταθμούς και ελπίζουμε ότι θα έχουμε πολύ airplay από αυτό. Είμαστε όλοι χριστιανοί στο συγκρότημα, και ήταν απλά κάτι που όταν έγραφα το τραγούδι, η μελωδία και το refrain γράφτηκαν από μόνα τους, τελείως αβίαστα. Και μετά έγραψα τους στίχους γύρω από αυτό. Νομίζω ότι είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχω γράψει ποτέ…στο ίδιο επίπεδο με το “Desperate” ή το “So Savage the Heart”. Και, ξέρεις, κάποιοι μπορεί να νομίζουν ότι είναι λίγο διαφορετικό επειδή έχει θρησκευτικές προεκτάσεις αφού δεν μας θεωρούν πραγματικά ως μια θρησκευτική μπάντα όπως οι Stryper ή κάτι τέτοιο, καταλαβαίνεις; Αλλά νομίζω ότι το τραγούδι μιλάει από μόνο του.
Rockpages.gr: Ξέρεις κάτι, Derek…θα ήθελα πολύ να ακούσω μερικά πιο old school μελωδικά τραγούδια όπως το ομώνυμο κομμάτι ή το “Looking For A Hearbeat”…τραγούδια που παλιότερα θα τα χαρακτηρίζαμε «εμπορικά». Ξέρω ότι έχουν μείνει κομμάτια από τα writing sessions αυτού του δίσκου. Υπάρχει περίπτωση να ακούσουμε τραγούδια σε αυτό το ύφος στο επόμενο album σας;
Derek Davis: Κοίτα…για αυτό το δίσκο, γράψαμε 17 τραγούδια…μπήκαν 11, αλλά γράψαμε 17 τραγούδια τα οποία τα κάναμε demo και αφήσαμε πέντε διαφορετικούς ανθρώπους να τα αναλύσουν κατά κάποιο τρόπο και να επιλέξουν αυτά που θεωρούσαν καλύτερα σε μια κλίμακα από το 1 έως το 10. Κάτι σαν βαθμολογία. Οπότε ήταν μόνο η μπάντα που διάλεγε το τραγούδι, λέγοντας, αυτό είναι ένα σπουδαίο τραγούδι ή όχι. Ήταν περισσότερο σαν να είχαμε εξωτερικούς ανθρώπους που εμπιστευόμασταν τη γνώμη τους. Να μας δώσουν μια βαθμολογία από το 1 έως το 10 για κάθε τραγούδι. Και ήταν κάπως σαν να είχαμε τη δική μας ανεξάρτητη ομάδα A&R ατόμων. Και αν ένα τραγούδι όπως, ας πούμε, το “Looking for a Heartbeat” το έδινες σε πέντε διαφορετικούς ανθρώπους και τους ζητούσες να βαθμολογήσουν από το 1 έως το 10, κάποιος μπορεί να έλεγε ότι είναι επτάμισι. Κάποιος μπορεί να έλεγε ότι είναι εννιάμισι, κάποιος μπορεί να έλεγε ότι είναι οκτώ, αλλά θα μπορούσαμε να καταλάβουμε, να πάρουμε μια ιδέα για το τι αρέσει με βάση τους πέντε διαφορετικούς ανθρώπους στους οποίους το στείλαμε. Και τότε θα ήξερες αν ήταν καλό τραγούδι ή όχι. Έτσι, τα τραγούδια που βάλαμε στο δίσκο ήταν όλα αυτά που είχαν τις καλύτερες βαθμολογίες, και δεν υπήρχε τίποτα στο album που να ήταν κάτω από επτάμισι. Ξέρεις, είχαμε πολλά εννιάρια…το “Face of God”, ήταν δέκα σε όλους τους πίνακες, το οποίο ήταν αρκετά τρελό αφού δεν υπήρχε ούτε ένα άτομο που να είπε: «Λοιπόν, είναι ένα πολύ καλό τραγούδι». Όλοι έλεγαν: «αυτό το τραγούδι είναι φανταστικό»!
Rockpages.gr: Περιγράφεις μια κατάσταση δημοκρατικών διαδικασιών μέσα στη μπάντα…
Derek Davis: Ναι, είναι μια δημοκρατία…100%. Ίσως να μετράει λίγο παραπάνω η γνώμη μου, για να είμαι ειλικρινής μαζί σου, ακριβώς επειδή κάνω την παραγωγή και γράφω τα μισά τραγούδια, όλες τις μελωδίες και τους στίχους αλλά αφήνω τον καθένα να έχει το λόγο του και θέλω ο καθένας να συνεισφέρει όσο περισσότερο μπορεί, γιατί αυτή είναι η ηχητική ταυτότητα μιας μπάντας, πραγματικά. Δεν αφορά μόνο εμένα, καταλαβαίνεις; Είναι για όλη την μπάντα. Θέλω να πω, έχω τα δικά μου solo projects που κάνω και μου αρέσουν. Οπότε δεν χρειάζεται να προσπαθήσω να πω ότι όλα αυτά τα τραγούδια πρέπει να είναι δικά μου. Θα προτιμούσα να έχω τραγούδια από όλους στο συγκρότημα. Θα προτιμούσα να μου δίνουν όσο περισσότερο υλικό μπορώ ώστε να μπορώ να γράψω γύρω από αυτό, καταλαβαίνεις; Και αυτός είναι ο ήχος των Babylon A.D.!
Rockpages.gr: Θα έλεγες ότι η προσθήκη του Craig (Pepe) και του Dylan (Soto) βοήθησε τη δυναμική της μπάντας;
Derek Davis: Ναι, απολύτως. Ακουγόμαστε σαφώς καλύτεροι τώρα. Η μπάντα είναι πιο δεμένη, πιο συγκεντρωμένη, μας έδωσαν κατά κάποιο τρόπο μια καλή ενεργειακή ώθηση, που ήταν αυτό που πραγματικά χρειαζόμασταν. Ξέρεις, αφού έφυγε ο Jamie και ο Rob είχε ένα ιατρικό πρόβλημα και δεν μπορούσε να παίξει άλλο, ήμασταν κάπως επηρεασμένοι και αναρωτιόμασταν τι θα κάνουμε. Και έτυχε ο Ron, ο κιθαρίστας μας, να τζαμάρει με αυτούς τους τύπους. Και μόλις τους ρώτησα αν θέλουν να κάνουμε ένα ακόμη δίσκο, συμφώνησαν αμέσως. Οπότε πήγαμε και τους τσεκάραμε και κάναμε πρόβα περίπου επτά ή οκτώ τραγούδια. Στην πρώτη πρόβα και ορκίζομαι στο Θεό, τα τραγούδια ήταν τέλεια. Ακούγονταν ακριβώς όπως ο δίσκος, τους ρώτησα αν μπορούν να παίξουν όλα αυτά τα τραγούδια των Babylon A.D… ξέρεις όλα τα κλασικά, “The Kid Goes Wild”, “Hammer Swings Down”, “Bang Go The Bells” κτλ…τα τραγούδια ακούγονταν ακριβώς όπως στο δίσκο! Ήταν απίστευτο!
Rockpages.gr: Ποιος είχε την ιδέα για το εξώφυλλο και τον τίτλο του δίσκου;
Derek Davis: Ήταν δική μου ιδέα. Ξέρεις, εγώ έγραψα το τραγούδι και τον τίτλο “Rome Wasn’t Built in a Day”. Απλά σκέφτηκα ότι ήταν ένας πολύ ωραίος τίτλος και έφερνε συνειρμικά πολλές εικόνες στο νου. Ξέρεις, όταν γράφω τραγούδια…μου αρέσει να τα προσεγγίζω σαν ένα μικρό film…σαν μία ταινία μικρού μήκους. Ίσως το τραγούδι να είναι 4 λεπτά, αλλά για μένα είναι η μικρή μου μικρογραφία κινηματογραφικής ταινίας, καταλαβαίνεις; Έτσι έχω πάντα ένα όραμα που συνοδεύει το τραγούδι. Και αυτός είναι ο λόγος που κάνουμε πολλά βίντεο, ξέρεις, γιατί θέλω τα βίντεο να ταιριάζουν με το τραγούδι, ώστε να μπορεί ο κόσμος να κατανοήσει καλύτερα τι θέλω να πω με τους στίχους.
Rockpages.gr: Γιατί δεν συνέχισες με τη Frontiers; Μήπως η Perris Records σου έκανε καλύτερη συμφωνία;
Derek Davis: Ο Tom Mathers είναι ο πρόεδρος της Perris Records και τον γνωρίζω αρκετά χρόνια. Κάναμε το “American Blitzkrieg” μαζί πριν από περίπου 20 χρόνια. Και έτσι κρατήσαμε επαφή όλα αυτά τα χρόνια. Ο Tom επικοινώνησε μαζί μου πριν από περίπου δύο χρόνια και μου είπε: «Έχετε κάποιο ακυκλοφόρητο υλικό;» Είπα: «Λοιπόν, έχω μια ζωντανή ηχογράφηση, δύο συναυλίες που είχαν άψογο ήχο. Ίσως θα μπορούσαμε να βγάλουμε κάποιο live album». Συμφώνησε αμέσως και στη συνέχεια μας πρότεινε να κυκλοφορήσει και νέο studio album αν είχαμε κάτι τέτοιο στο μυαλό μας. Φυσικά και δεχτήκαμε. Πρέπει να σου πω ότι ο Tom ήταν κατενθουσιασμένος με τα demos που του στείλαμε. Κάπως έτσι έκλεισε η συμφωνία με την Perris και ήταν σα να δείξαμε στον κόσμο ότι οι Babylon A.D. επέστρεψαν πιο δυνατοί από ποτέ!
Rockpages.gr: Μπορεί η Ρώμη να μην χτίστηκε σε μια μέρα, αλλά ξέρω σίγουρα ότι οι Babylon A.D. υπέγραψαν συμβόλαιο με την Arista μέσα σε λίγες μέρες μετά την άφιξή τους στο Los Angeles…είναι κάπως τρελό αυτό, έτσι;
Derek Davis: Ναι, ήταν σα να ζούσαμε σε μια φαντασίωση για μια εβδομάδα ή κάτι τέτοιο. Μετακομίσαμε κυριολεκτικά στο Hollywood σε μια πολυκατοικία που λεγόταν St James, όπου όλοι έμεναν εκεί. Ο Charlie Sheen ζούσε εκεί, οπότε ήταν σαν ένα τρελό Madhouse! Βρεθήκαμε να μένουμε σε αυτή την ολοκαίνουργια πολυκατοικία ακριβώς πάνω στη Hollywood Boulevard, ακριβώς στο δρόμο πάνω από το Chinese Mann’s Theatre. Kάθε βράδυ ήμασταν κάτω στο Rainbow ή στο Roxy ή στο Whiskey ή σε όλα τα θρυλικά clubs της εποχής. Αλλά το περίεργο ήταν ότι μετακομίσαμε από το San Francisco στο Saint James στο Hollywood. Φτάσαμε εκεί…νομίζω ήταν Τρίτη και την Παρασκευή πήρε τηλέφωνο ο Clive Davis τον manager μας και του είπε ότι θέλει να μας δει το Σάββατο! Εν τω μεταξύ δεν είχαμε κάνει καμία πρόβα, όλος ο εξοπλισμός μας ήταν σε ένα διαμέρισμα στο οποίο κοιμόμασταν κιόλας όλοι μας. Ο Davis είχε κλείσει τα S.I.R. Studios για εμάς και όπως καταλαβαίνεις, είχαμε φρικάρει!
Οπότε πήγαμε στο studio νωρίς το πρωί και κάναμε πρόβα το σετ μερικές φορές, και ο Clive έφτασε εκεί γύρω στις 3:00 το μεσημέρι με κάποιους A&R τύπους από τη Νέα Υόρκη. Kάθισαν όλοι σε έναν μεγάλο καναπέ ακριβώς μπροστά μας, κυριολεκτικά ακριβώς μπροστά μας. Εμείς ήμασταν σε μια μεγάλη σκηνή, αλλά εκείνοι ήταν σε έναν καναπέ περίπου 5 μέτρα μακριά. Και έτσι παίξαμε επτά τραγούδια στη σειρά. Και μόλις τελειώσαμε…στο ορκίζομαι, θα το θυμάμαι μια ζωή αυτό, ο Clive Davis κυριολεκτικά πήδηξε από τον καναπέ, άνοιξε τα χέρια του και είπε: «Καλώς ήρθατε στην οικογένεια, παιδιά!». Και όλοι κοιταχτήκαμε μεταξύ μας και ήμασταν κάπως σοκαρισμένοι, δεν ξέραμε τι να πούμε. Τον ρώτησα: «δηλαδή, τώρα έχουμε δισκογραφικό συμβόλαιο;» Και είπε: «απολύτως, οι δικηγόροι μας θα έρθουν σε επαφή μαζί σας, παιδιά. Θα σας κάνουμε μεγαλύτερους από τους Aerosmith και όλες αυτές τις άλλες μαλακίες (γέλια)». Και έτσι, ναι, ήταν περίεργο γιατί ήταν σαν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα.
Rockpages.gr: Derek, είμαι μεγάλος οπαδός των πρώτων δύο δίσκων. Εξάλλου, η γενιά μου μεγάλωσε με το MTV και τραγούδια όπως το “Hammer Swings Down” και το “Bang Go The Bells”. Σου λείπουν εκείνες οι μέρες;
Ντέρεκ Ντέιβις: Ναι και όχι. Θέλω να πω, ήταν σαν να βρισκόμαστε σε ένα τρενάκι του λούνα παρκ. Ένα τρελό τρενάκι του λούνα παρκ. Ξέρεις, κάτι συμβαίνει κάθε μέρα και κάθε στιγμή στη ζωή σου…ήταν δύσκολο να σταματήσεις το τρένο… πολλά πάρτι, πολλοί ωραίοι άνθρωποι που έκαναν πολλά τρελά πράγματα που ποτέ δεν πίστευα ότι θα κάναμε, καταλαβαίνεις; Αλλά η μπάντα είχε μια καλή διαδρομή. Ήμασταν πολύ δημοφιλείς από το 1988 έως το 1993. Και μετά, φυσικά, ήρθαν οι Nirvana και είπαν, «όχι άλλο Hard Rock!». Όπως και όλοι οι άλλοι, δεν έχει σημασία ποιος ήταν… Warrant, Dangerous Toys, Winger. Όλοι εγκαταλείφθηκαν την ίδια στιγμή, ξέρεις, σαν να έφυγαν τα παλιά και να ήρθαν τα καινούργια. Έτσι νομίζω ότι όλοι άρχισαν να παραπαίουν και εμείς αρχίσαμε να παραπαίουμε εκείνη την εποχή. Έτσι νομίζω ότι από το 1993 μέχρι το 1999 δεν κάναμε τίποτα. Όλοι μεγάλωσαν, παντρεύτηκαν, πήγαν στο κολέγιο. Αρχίσαμε να γινόμαστε και να λειτουργούμε σαν φυσιολογικοί άνθρωποι αντί για μια τρελή party rock μπάντα γιατί ήμασταν γνωστοί για μερικές αρκετά εξωφρενικές μαλακίες εκείνη την εποχή. Έτσι ήταν μια καλή στιγμή για να ωριμάσουμε, καταλαβαίνεις τι εννοώ; Θέλω να πω ότι βρεθήκαμε από την κορυφή στα πολύ χαμηλά επίπεδα ανυπαρξίας. Δεν υπάρχουν πραγματικά πολλά ενδιάμεσα στάδια και όταν ήμασταν στο δρόμο, ήταν πάντα μια σταθερή, όμορφη κατάσταση. Κάνεις συνεχώς συνεντεύξεις στο ραδιόφωνο, δίνεις συναυλίες και συναντάς πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους. Για μένα, το να είμαι τραγουδιστής ήταν σαν να μην υπήρχε σχεδόν καθόλου χρόνος για ύπνο. Ήταν δύσκολο, φίλε. Και, ξέρεις, ταξιδεύεις στο δρόμο. Συνήθως έχεις περίπου οκτώ άτομα στο λεωφορείο και ζούμε μόνοι μας με μία βαλίτσα στο χέρι. Και το κάναμε αυτό. Ήμασταν στο δρόμο αρκετά συχνά. Πολλο νομίζουν ότι δεν παίζαμε τόσο πολύ, αλλά παίζαμε συνέχεια. Κάναμε έξι περιοδείες στις Ηνωμένες Πολιτείες που διαρκούσαν από 2 έως 3 μήνες κάθε φορά. Παίξαμε με πολλές μπάντες και κάναμε πολλά φεστιβάλ και άλλα τέτοια πράγματα. Μας προσφέρθηκαν μερικές μεγάλες συναυλίες με τον Alice Cooper και τους Aerosmith και πάντα πιστεύαμε ότι δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό. Όταν είσαι σε αυτή τη φούσκα και νομίζεις ότι το τρένο θα συνεχίσει να πηγαίνει για πάντα τα πράγματα φαίνονται πολύ διαφορετικά. Και όταν ξαφνικά μας άφησαν…ζούσαμε στο Los Angeles εκείνη την εποχή. Από τη μία στιγμή στην άλλη έχασα το σπίτι μου στο Los Angeles, μια Corvette και βασικά τη ζωή μου. Έπρεπε να γυρίσω πίσω στο σπίτι της μητέρας μου με τη γυναίκα μου που ήταν έγκυος. Δύσκολες καταστάσεις.
Rockpages.gr: Πιστεύεις ότι οι Babylon A.D. έφτασαν στο καλλιτεχνικό τους απόγειο εκείνη την εποχή;
Derek Davis: Δεν νομίζω. Νομίζω ότι η απόδειξη είναι αυτό το νέο album…νομίζω ότι είμαι πολύ καλύτερος τραγουδοποιός, από άποψη στίχων και μελωδίας. Και είμαι και καλύτερος τραγουδιστής. Το ξέρω ότι είμαι. Γράφω συνεχώς όλη την ώρα κάτι που δεν έκανα παλιά. Πέρυσι, ξέρεις, ηχογράφησα ένα σωρό τραγούδια και προσπαθώ να καταλάβω πώς θα τα βγάλω όλα αυτά τα τραγούδια ώστε να τα ακούσει ο κόσμος. Αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι για μένα…να έχω όλα αυτά τα τραγούδια να κάθονται και μετά να γράφω κι άλλα συνεχώς.
Rockpages.gr: Πραγματικά πιστεύω ότι οι Babylon A.D. και όχι μόνο, ωφελήθηκαν από την έλευση των social media, καθώς περισσότεροι άνθρωποι ανακάλυψαν το συγκρότημα. Ποια είναι η γνώμη σου;
Derek Davis: Ναι. Νομίζω ότι αυτό είναι αλήθεια, γιατί αν δεν υπήρχαν τα social media, το Facebook και το Instagram και όλα όσα υπάρχουν εκεί έξω, νομίζω ότι μπάντες σαν εμάς θα παρέμεναν στην αφάνεια και δεν θα είχαν τόσο μεγάλο κοινό. Γιατί πώς θα διαδώσεις το μήνυμά σου αν δεν έχεις social media; Τα περιοδικά που ήταν διαδεδομένα και το MTV που ήταν τόσο διαδεδομένο πριν από 25 χρόνια και ανέδειξε πολλά συγκροτήματα δεν υπάρχουν πια. Οπότε βασικά πρέπει να φτιάχνεις τα δικά σου βίντεο και να προωθήσεις τον εαυτό σου. Είναι πολύ δύσκολο για μια μπάντα να συνεχίσει να παράγει και να ανακυκλώνει ειδήσεις, να ακολουθεί τους νόμους του παιχινιδιού, καταλαβαίνεις τι εννοώ; Αλλά όπως είπες, αν δεν υπήρχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν νομίζω ότι θα υπήρχαμε καν τώρα. Είναι από τα καλά πράγματα της τεχνολογίας.
