Ο μόνος λόγος για να παραβρεθώ στο φεστιβάλ του Δήμου Αμαρουσίου ΑΡΤΕΜΕΙΣ ήταν οι Bad Habits. Δεν ήξερα τα άλλα γκρουπ, καλλιτέχνες, αλλά βλέποντας τα ονόματά τους στην ανακοίνωση θεώρησα ότι οι Bad Habits θα έβγαιναν πρώτοι γιατί η σειρά που αναγραφόταν ήταν: Αθηνά Κοντοδήμα, Μαρία Μπεθάνη, Lou, Anemi, Bad Habits. Η αλήθεια είναι πως και στην επικοινωνία μου με το συγκρότημα –διότι λόγω κορωνοιού έπρεπε να εξασφαλίσεις την είσοδό σου στον χώρο κατόπιν τηλεφωνήματος- μου είπαν ότι θα έβγαινα κατά τις 8:30, «κατά τις 8:30-9, για παν ενδεχόμενο λέμε σε όλους να είναι εκεί 8:20 περίπου». Τα συγκροτήματα ξεκίνησαν μεν κατά τις 9, αλλά οι Bad Habits έπαιξαν τελευταίοι…
Μετά από τόσους μήνες συναυλιακής ανομβρίας είναι λογικό ο ενθουσιασμός και η προσμονή να περισσεύουν για ένα live, ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, αυστηρά σε καρέκλα ή κερκίδα. Οι νεαροί Bad Habits δεν απογοήτευσαν. Στη δεύτερη μόλις ζωντανή εμφάνισή τους έδειξαν ψήγματα καθαρόαιμου hard rock μεγαλείου με τα τραγούδια τους, το παίξιμο και κυρίως της σκηνική τους παρουσία που παρέπεμπε σε συγκροτήματα με μεγαλύτερη εμπειρία και συναυλίες στο ενεργητικό τους. Ίσως κάπου κάπου η ενέργειά τους ήταν υπερβολική και δημιουργούσε κάποια αμηχανία, αλλά το νεαρό της ηλικίας και ο πολύμηνος εγκλεισμός τα δικαιολογούν όλα.
Μόλις ήρθε επιτέλους η σειρά τους ανέβηκαν στη σκηνή, πάτησαν το γκάζι μέχρι το τέρμα και δεν κοίταξαν ποτέ πίσω. Χωρίς παύσεις ανάμεσα στα τραγούδια εξαπέλυσαν τον έναν δυναμίτη πίσω από τον άλλο σαν μια καλο-λαδωμένη μηχανή. Δεν υπήρχε χρόνος ούτε καν για να πάρεις μια ανάσα, ενώ σίγουρα δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους γιατί δεν υπήρχε ούτε ένα δευτερόλεπτο που κάποιος δεν έκανε κάτι. Οι δυο κιθαρίστες, Severin και Sellyoursouls (αυτό είναι όνομα!) αλώνιζαν από δεξιά στα αριστερά, η Jo, η τραγουδίστρια, σερνόταν στα πατώματα σε κάθε ευκαιρία, η Ellie στο μπάσο με τον Apostol κρατούσαν τα μετόπισθεν με τη στιβαρή τους rhythm section. Ήταν λοιπόν όλα τέλεια; Προφανώς και όχι. Είπαμε είναι ακόμα στο ξεκίνημά τους, λάθη θα γίνουν, αναποδιές, φάλτσα, τεχνικά προβλήματα είναι όλα μέσα στο παιχνίδι και είναι όλα μέρος του rock’n’roll, όπως και το να είσαι ατελώς τέλειος!
Δυστυχώς, αυτή η τόσο όμορφη και γεμάτη ενέργεια και όρεξη εμφάνιση έμελλε να κοπεί πρόωρα με την παρέμβαση του διοργανωτή. «Ένα κομμάτι ακόμα;» στην αρχή οι Bad Habits δεν έδωσαν και μεγάλη σημασία, αν και μια αναταραχή φαινόταν στον ορίζοντα. Η Jo ανακοίνωσε στο μικρόφωνο, πως αυτό θα ήταν το τελευταίο τραγούδι της βραδιάς. Όταν τελείωσε όμως η μπάντα ήθελε να παίξει κι άλλο. Δεν θα την άφηναν όμως. Δεν μπορώ να ξέρω τι είχε προηγηθεί, ποια συνεννόηση κλπ, αλλά προφανώς καθώς η ώρα περνούσε και ήμασταν ήδη στις 11:30 περίπου η αυλαία του φεστιβάλ έπρεπε να πέσει για τους κλασικούς λόγους κοινής ησυχίας κλπ. Επίσης, ήταν ξεκάθαρο ότι όλο το πρόγραμμα είχε πάει πίσω με αποτέλεσμα να πρέπει να πληρώσει το τίμημα το τελευταίο γκρουπ – πατροπαράδοτη ελληνική τεχνική που έχουμε ξαναβιώσει τόσες φορές, αν και συνήθως την πληρώνει το support, όχι ο headliner! Νεύρα, κάποιες κιθάρες πετάχτηκαν στο πάτωμα, οι πιο ψύχραιμοι προσπαθούσαν να ηρεμήσουν τους πιο οξύθυμους, ο κόσμος φώναξε, αλλά δυστυχώς έτσι άδοξα η συναυλία έλαβε τέλος.
Περιττό να αναφέρω ότι από όποια μεριά κι αν το δεις οι Bad Habits ήταν το γκρουπ που έκλεψε την παράσταση, είχε οπαδούς που ήρθαν να τους δουν, το καταλάβαινες άλλωστε από τα μπλουζάκια και την σχετική περιβολή, ο κόσμος φώναζε και ανταποκρινόταν, ενώ σχεδόν όλοι μεταφέρθηκαν από τις καρέκλες και τα τραπεζάκια του μπαρ στις καρέκλες κάτω από τη σκηνή και τις κερκίδες μόλις ξεκίνησαν για να τους παρακολουθήσουν. Αυτό δεν συνέβη με κανένα άλλο γκρουπ. Δεν έχω καμία διάθεση ούτε πρόθεση να υποτιμήσω κανένα από τα συγκροτήματα που έλαβαν μέρος στο φεστιβάλ, το οποίο είχε πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα και αυτό είναι απολύτως σεβαστό. Όπως πολύ αξιόλογο και αξιέπαινο είναι να διοργανώνεις μια συναυλία με δωρεάν είσοδο και να δίνεις το βήμα στο νέο αίμα για να εκθέσει το ταλέντο του από όποιο στυλ μουσικής κι αν προέρχεται. Μακάρι να έχουμε κι άλλες τέτοιες προσπάθειες.
Όμως, αυτό που μένει είναι μια αμήχανη στιγμή, ένα απρόοπτο και μια επεισοδιακή αποχώρηση του γκρουπ που είναι πάνω στη σκηνή και το οποίο δεν μπορεί να ολοκληρώσει την εμφάνισή του, όπως έκαναν οι υπόλοιποι που προηγήθηκαν. Επαναλαμβάνω ότι δεν γνωρίζω τη συνεννόηση που είχε γίνει από πριν, όπως κανένας από τους θεατές δεν είναι υποχρεωμένος να την γνωρίζει. Βλέπεις την πιο δημοφιλή μπάντα της βραδιάς να διώκεται από τη σκηνή, ενώ δεν έχει ολοκληρώσει την εμφάνισή της και αυτή είναι μια εικόνα που πιστεύω δεν αρέσει σε κανέναν, ούτε στο συγκρότημα και το κοινό προφανώς, αλλά φαντάζομαι ούτε και στους διοργανωτές.
Ελπίζω να έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τους Bad Habits σύντομα και αν είναι δυνατόν χωρίς περιορισμούς. Είμαι σίγουρος ότι απογοητεύτηκαν από την εξέλιξη της βραδιάς, αλλά από μια άποψη και αυτό είναι ένα «βάπτισμα του πυρός» σε αυτό που λέγεται ελληνική σκηνή. Θέλει στομάχι, θέλει πυγμή, δύναμη και αισιοδοξία γιατί όπως είπαν και οι γνωστοί ποιητές… “it’s a long way to the top if you wanna rock’n’roll”…
Γιάννης Δόλας
