Μου είναι πάντα πολύ ενδιαφέρον να ακούω συγκροτήματα από χώρες που δεν μπορείς να πεις ότι έχουν και παράδοση στο χώρο του metal. Μια τέτοια περίπτωση είναι και οι Baest από την Δανία (το όνομά τους σημαίνει το προφανές στη γλώσσα τους, δηλαδή “beast”). Ξέρω τι θα σκεφτείτε μερικοί, ναι μεν η Δανία έχει μερικές πασίγνωστες μπάντες, αλλά δεν τους λες και μεγάλη δύναμη στο χώρο.
Δημιουργήθηκαν το 2015 και ένα χρόνο μετά έβγαλαν ένα demo και το “Marie Magdalene” EP. Το πρώτο τους full-length λοιπόν είναι γεγονός και έχουμε να κάνουμε με μία απολαυστική death metal προσπάθεια. Για να βρουν τον ήχο τους δεν πήγαν και πολύ μακριά, η Σουηδία έτσι κι αλλιώς γειτονική χώρα είναι καθώς επηρεάστηκαν από όλα τα συγκροτήματα που εδραίωσαν τον ευρωπαϊκό death metal ήχο. Στο μυαλό μου, μου έφεραν περισσότερο τους αγαπημένους μου Bloodbath. Η φωνή του Simon Olsen εξ’ άλλου θυμίζει αρκετά αυτή του Mikael Akerfeldt και πραγματικά είναι εκπληκτικός, δίνοντας το παράδειγμα για το πως πρέπει να ακούγονται τα σωστά, κτηνώδη growls.
Στη μισή (και κάτι ψιλά) ώρα λοιπόν που διαρκεί το “Danse Macabre”, οι Baest κάνουν τρομερή δουλειά. Παράδειγμα, το εναρκτήριο “Crosswhore” και το “Messe Macabre” είναι καταιγιστικά. Το ομώνυμο είναι ίσως η καλύτερη σύνθεση, το οποίο ξεκινάει με ακουστικές κιθάρες και συνεχίζει εξαιρετικά με εναλλαγές ρυθμών. Το “Ritual” είναι ένα ολιγόλεπτο ακουστικό διάλειμμα το οποίο δείχνει ότι το συγκρότημα δεν διστάζει να βάλει και κάτι το διαφορετικό στο album.
Φυσικά το μέγα αγκάθι σε πολλά συγκροτήματα που προσπαθούν να ακουστούν έτσι είναι η παραγωγή. Ευτυχώς όμως, ο ήχος του album είναι ιδανικός. Ακούγονται όλα πεντακάθαρα (όχι γυαλισμένα) χωρίς όμως να χάνουν στο old-school feeling το οποίο προσπαθούν να περάσουν. Η πρώτη προσπάθεια των Δανών δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Ήρθαν για να μείνουν. Death metal με μπάλες. Και δεν εννοώ αθλητικές.
For The Fans Of: Bloodbath, Grave, Vomitory
