Πριν από το φεστιβάλ στις 11 και 12 Ιουλίου έβρεχε συνεχόμενα χωρίς σημάδια βελτίωσης του καιρού, οπότε ο κόσμος έφερε μαζί του γαλότσες και αδιάβροχα και την ελπίδα ότι οι σκηνές θα έμεναν στεγνές!
Παρασκευή
Ξυπνώντας την Παρασκευή μας περίμενε μια μεγάλη έκπληξη: λιακάδα! δεν υπήρχε ίχνος βροχής στον ορίζοντα, που ήταν μια μεγάλη ανακούφιση και αμέσως μας έφτιαξε τη διάθεση. Περίπου 15 χιλιάδες άτομα συγκεντρώθηκαν στο φεστιβάλ για να απολαύσουν ένα μείγμα ’80s hard rock και metal.
Ο Michael Schenker κάλεσε τον Dougie White (Rainbow, Yngwie Malmsteen) στα φωνητικά καθώς και τους πρώην Scorpions Francis Bucholz και Herman “Ze German” Rarebell στους Temple Of Rock. Η μπάντα ήταν σφιχτή και το σετ περιλάμβανε το αγαπημένο κλασσικό των Scorpions “Lovedrive”. Προφανώς, ο Schenker δεν ξέχασε πως να ποζάρει αλα 80ίλα…
Η τελευταία φορά που είδα τον Sebastian Bach ήταν το 1989, όταν οι Skid Row έπαιζαν στο Festhale στη Φρανκφούρτη και άλλη μια φορά σε ένα εξ απροόπτου show στο Hippodrome στο Λονδίνο. Τότε, η φωνή του ήταν σε εξαιρετική φόρμα. Θυμάμαι πολύ καλά ότι είχα εντυπωσιαστεί καθώς ήταν πολύ καλύτερος από τον Bon Jovi. Οπότε, είχα πολλές προσδοκίες και περίμενα πως και πως τη συναυλία. Στα 46 του είναι ακόμα εμφανίσιμος, αλλά δυστυχώς η συναυλία κατέληξε να είναι βασανιστήριο. Δεν παραπονιέμαι για το setlist που περιλάμβανε πολλές επιτυχίες του (18 and Life, Monkey Business, Youth Gone Wild, Slave to the Grind). Αλλά, η κάποτε υπέροχη φωνή του ήταν όλο ουρλιαχτό. Επιπλέον, η μπάντα του δεν ήταν καλή και δεν ήταν δεμένη, δίνοντας την εντύπωση απροβάριστων session-άδων. Πραγματικά, ήταν οδυνηρό να τον ακούς να χάνει τις νότες, ενώ οι τσιρίδες του τους έκανε να ακούγονται σαν ένα χάλια συγκρότημα διασκευών Skid Row. Υπόψη ότι το λέω από λύπη και όχι από εμπάθεια, αλλά ο Sebastian Bach έχει χάσει τη φωνή του. Κάποιοι φίλοι είπαν ότι τον έχουν δει σε πολύ καλή φόρμα, αλλά αυτή η παρουσία του με άφησε σοκαρισμένη και λυπημένη.
Όταν ο θρύλος της κιθάρας, Axel Rudi Pell, ανακοινώθηκε σαν headliner για την Παρασκευή δεν ήξερα τι να περιμένω. Τον είχα ήδη δει σε αρκετά φεστιβάλ και σίγουρα ενώ η μουσική του σίγουρα είναι υψηλής ποιότητας από τη σκοπιά ενός μουσικού, είχα βαρεθεί γρήγορα. Για να κάνει το τρίωρο show πιο ενδιαφέρον κανόνισε ένα reunion με τους Steeler αλλά και πολλούς καλεσμένους: Jeff Scott Soto (Journey, Yngwie Malmsteen, Talisman), Ronnie Atkins (Pretty Maids), Graham Bonnet (Rainbow), John Lawton (Uriah Heep), Tony Carey (Rainbow) και τον Doogie White. οι τραγουδιστές τραγούδησαν με τη σειρά από 2-3 τραγούδια ο καθένας, ενώ αργότερα εγκαταστάθηκαν στη σκηνή δυο drum set για μια “μάχη” ανάμεσα στον Bobby Rondinelli και τον Vinny Appice. Στο γεμάτο με κομφετί φινάλε, όλοι οι τραγουδιστές ανέβηκαν για το “Smoke On The Water”.
Ο Axel και οι φίλοι του προσπάθησαν σκληρά για να μας κάνουν να περάσουμε καλά. Σίγουρα, ήταν μια μοναδική σύμπραξη καλεσμένων, αλλά πέρα από τη συμμετοχή των διαφορετικών τραγουδιστών δεν τον θεωρώ έναν άξιο headliner. Ίσως, κάποιος που είναι μουσικός να εντυπωσιάζεται με το στυλ και την τεχνική του, τις μελωδικές ενορχηστρώσεις, αλλά το ως επί το πλείστον μπαλαντοειδή και mid-tempo τραγούδια δεν ξεσήκωσαν σε καμία περίπτωση το κοινό στο διάστημα αυτών των τριών ωρών. Και είναι μια ώρα που θες να ξεχάσεις το πόσο μουδιασμένα αισθάνεσαι τα πόδια σου από την ορθοστασία όλης της ημέρας. Αν δεν ήταν και η υπέροχη και μελωδική φωνή του Jeff Scot Soto, ίσως έφευγα νωρίτερα, όπως έκαναν αρκετοί φίλοι μου. Ειλικρινά, θα προτιμούσα να έβλεπα μια μεγάλη μπάντα σαν headliner σε ένα τόσο μεγάλο φεστιβάλ. Τι θα λέγατε για τους Def Leppard του χρόνου;
Αμέσως μόλις τελείωσε το πρόγραμμα στον ανοιχτό χώρο άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς, οπότε όλοι έψαξαν για καταφύγιο. Ο εσωτερικός χώρος δεν ήταν και ότι καλύτερο για τους φίλους του μελωδικού ήχου με μια death metal μπάντα διασκευών. Παλιότερα, ο χώρος έμενε γεμάτος μέχρι τις 3 το πρωί, αλλά με την ακραία μουσική έμειναν λίγα άτομα. Ήταν ώρα για καληνύχτα.
Σάββατο
Η βροχή σταματούσε και ξεκινούσε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, οπότε ο πρωινός καφές αποδείχτηκε μια περιπέτεια. Ακόμα χειρότερα, το μετεωρολογικό δελτίο προειδοποιούσε για σφοδρή καταιγίδα το βράδυ. Σαν προληπτικά μέτρα οι διοργανωτές αφαίρεσαν τα μεγάλα μπάνερ από τα πλάγια της σκηνής, πράγμα που προκάλεσε δυσαρέσκεια ενόψει της εμφάνισης του headliner το βράδυ.
Πολλοί περίμεναν με ανυπομονησία το απογευματινό show των Stryper που η αλήθεια είναι ότι έχουν αποκτήσει cult χαρακτήρα. Το εκπληκτικό ήταν πως είναι ακόμα δημοφιλείς και πολλοί οπαδοί τραγουδούσαν τα τραγούδια τους. Οι Obituary ήταν μάλλον άτυχοι γιατί την ώρα που έπαιζαν έβρεχε πολύ.
Επόμενοι ήταν οι Unisonic που αντιμετώπισαν ελαφριά βροχή όσο έπαιζαν. Ο πρώην τραγουδιστής των Helloween, Michael Kiske, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κάποιου που δεν χρειάζεται να κρύβεται 25 χρόνια μετά. Η φωνή του είναι δυνατή και λαμπερή -δεν ξέρω αν τα 17 χρόνια διάλειμμα από τις συναυλίες έπαιξαν ρόλο σε αυτό- αλλά σίγουρα είναι απόλαυση να τον ακούς. Πολλοί ήταν εκείνοι που αργότερα παραπονέθηκαν στο Facebook για την υπεροπτική στάση του Kiske, ενώ τον κατηγόρησαν ότι βαριόταν επί σκηνής, αλλά εγώ δεν διαπίστωσα κάτι τέτοιο. Ίσως γεννήθηκε για να τραγουδάει, αλλά είναι ανασφαλής frontman. Είχα δει τους Unisonic στην πρώτη τους “πριβέ” συναυλία το 2009 και θυμάμαι ότι ο Michael ήταν κάπως νευρικός τραγουδώντας μπροστά σε ένα μικρό κοινό τότε. Αν και κάποιος θα σκεφτόταν πως θα έπρεπε να είχε ξαναβρει την αυτοπεποίθησή του παίζοντας τόσα show και περιοδείες με τους Avantasia. Ο Kai Hansen ήταν φυσικά μαζί του φέρνοντας στο μυαλό ημέρες Helloween, ειδικά μάλιστα όταν ακούστηκαν και τα “I Want Out” και “March Of Time”.
Το γκριζαρισμένο μούσι του Scott Ian ήταν η μόνη ένδειξη ότι οι Anthrax είναι στο χώρο εδώ και πάνω από 30 χρόνια. Η εμφάνιση του Joey Belladona ήταν γεμάτη ενθουσιασμό και το συγκρότημα ακούστηκε πολύ δεμένο, αλλά κυρίως φαινόταν ότι συνεχίζουν να απολαμβάνουν αυτό που κάνουν και δεν το κάνουν μόνο για τα λεφτά. Έπαιξαν πολλά από τα old school hits τους (Indians, Caught in a Mosh, Madhouse, Antisocial) και ο κόσμος γούσταρε πολύ.
Όταν ανέβηκαν στη σκηνή οι Europe η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι ο ηχολήπτης ξέχασε να ανοίξει τον ήχο. Έπρεπε να πλησιάσεις πολύ για να καταλάβεις ότι όντως κάποιος ήταν στη σκηνή και έπαιζε. Η φωνή του Joey Tempest ήταν σε αξιοπρεπή επίπεδα και η εμφάνισή τους δεν ήταν κακή. Φαντάζομαι ότι όλοι λατρεύουν το “The Final Countdown”.
Αλλά, ανάμεσα στους Anthrax και τους Twisted Sister, οι Europe έμοιαζαν παράταιροι. Οι Anthrax θα έπρεπε να είναι οι headliners της ημέρας γιατί το show τους ήταν μεθυστικό.
Ήμουν ενθουσιασμένη που θα έβλεπα επιτέλους τους Twisted Sister, αφού εξαιτίας των Queensryche το 2010 τους είχα χάσει σε εκείνο το Bang Your Head. Μην έχοντας ακούσει τίποτα άλλο από διθυράμβους για αυτούς ανυπομονούσα για το βράδυ του Σαββάτου. Και, πράγματι ικανοποίησαν τις προσδοκίες μου.
Στα 59 του ο Dee Snider θα πρέπει να γυμνάζεται σαν τρελός για να διατηρεί αυτή την άψογη φυσική κατάσταση. Αυτός και ο κιθαρίστας Jay Jay French δεν έτρεχαν μόνο από άκρη σε άκρη όλη τη σκηνή, αλλά ο Dee τόλμησε να βγάλει τη μπλούζα του και να μείνει έτσι για όλη σχεδόν τη βραδιά. Όλα τα μέλη της μπάντας απευθύνθηκαν στο κοινό και έκαναν μέχρι και σκετς σαν stand up comedy που έφεραν πολύ γέλιο. Οι Twisted Sisted φαίνονται να είναι πολύ προσγειωμένοι σαν άτομα.
Μου έκανε εντύπωση που έπαιξαν το “We’re Not Gonna Take It” νωρίς στο σετ τους και δεν το άφησαν για το encore. Αλλά, με αυτό τον τρόπο κράτησαν ζεστό το ενδιαφέρον του κόσμου που τραγουδούσε όλα τα τραγούδια στίχο στίχο. Το σετ τους ήταν ένα best of με τραγούδια όπως Burn in Hell, I Wanna Rock, Stay Hungry, The Fire Still Burns, Captain Howdy, SMF – ένας rock’n’roll παράδεισος! Πολύ κρίμα που οι Twisted Sister έπαιξαν μόνο 90 λεπτά. Πραγματικά ο χρόνος κύλισε πολύ γρήγορα και ειλικρινά θα τους ήθελα για τρεις ώρες!
Αλλά, το καλύτερο με την εμφάνισή τους ήταν ότι θα μας έκανε να ξεχάσουμε την τρομερή θύελλα που περίμενε να ξεσπάσει το βράδυ. Αν και δεν έπεσε σταγόνα στους Twisted Sister αργότερα μάθαμε ότι οι διοργανωτές σκόπευαν να σταματήσουν τη συναυλία και να μας στείλουν όλους σπίτια μας καθώς στα γύρω χωριά έπεφταν κεραυνοί και χαλάζι. Σαν από θαύμα η κακοκαιρία δεν έπληξε το φεστιβάλ του Balingen. Τελικά, ήμασταν πολύ τυχεροί.
Για μια ακόμα φορά το Bang Your Head αποδείχτηκε ένα φεστιβάλ όπου τόσο νέοι όσο και μεγαλύτεροι οπαδοί απολαμβάνουν να πηγαίνουν. Έχει πια καθιερωθεί, ενώ είναι άρτια οργανωμένο με μια ζεστή και άνετη ατμόσφαιρα. Το προσωπικό είναι πάντα φιλικό και χαμογελαστό κάνοντας τον επισκέπτη να νοιώθει ευπρόσδεκτος. Το Σάββατο έκλεισε με τα συνηθισμένα πυροτεχνήματα και το αποχαιρετιστήριο μήνυμα του promoter, Horst Franz, στο οποίο ανακοίνωσε τα άμεσα σχέδια του Bang Your Head.
Το 2015 θα είναι η 20η επέτειος του φεστιβάλ, το οποίο θα γίνει 3ήμερο με τους W.A.S.P., Y&T, Pretty Maids, Exciter, Omen, Morgana Lefay, Tank και Primordial να εμφανίζονται στις 16-18 Ιουλίου. Για περισσότερες πληροφορίες κάντε κλικ εδώ…
Ανταπόκριση και φωτογραφίες Äfa Angelhardt
