Έχετε ακούσει Flower Kings, έχετε ακούσει Kaipa, σας αρέσουν και οι Tangent, γενικά σας εξιτάρει το Prog της δεκαετίας του ’70 και ο γλυκός τρόπος που η μουσική επιβάλλεται στις αισθήσεις. Οι Σουηδοί Beardfish είναι προέκταση του αυτού βραχίονα και η απόδειξη ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να σταματήσει να παράγεται πρωτότυπη μουσική από εξίσου πρωτότυπους ανθρώπους.
Το έκτο άλμπουμ τους είναι ο τυπικός μουσικός μπαχτσές που έχουμε συνηθίσει από τις κυκλοφορίες του είδους. Με επτά τραγούδια στο σύνολο, με τρία από αυτά πάνω από οκτώ λεπτά και ένα πάνω από δεκαπέντε (πώς;), δεν νομίζετε πως τούτο το τούτο ανταποκρίνεται στις παράλογες απαιτήσεις σας, όταν μια τέτοια συγκροτηματάρα βγάζει δίσκο;
Το Hammond είναι όπως το ονειρευτήκατε, τα μετρήματα χαϊδολογάνε διάφορα νούμερα, η φωνή είναι μιουζικαλική και ζεστή – κάποια στιγμή θα νομίζετε ότι ακούτε το “Jesus Christ Superstar” με κίτρινο πυρετό!
Βέβαια, όπως αντιλαμβάνεστε, τα παραπάνω συνηγορούν στο ότι το σχήμα αυτό παίζει ένα σωρό πράματα. Φλερτάρει με το Pop και το Ροκ, χαλαρώνει και στρετσάρει, παίρνει ένα ρυθμό σε 3/4 και κοπανάει με τις ώρες, τον αλλάζει και παίζει με τονισμούς, σολάρει και περνάει θέματα, κρατάει τις ισορροπίες και εισαγάγει το καινουργό. Είναι σουρεάλ αλλά ωραίο (αντιγραφή κάργα)!
Δέκα χρόνια ζωής συμπληρώνουν φέτος οι Σκανδιναβοί. Μάλιστα. Έξι άλμπουμ σε μια δεκαετία είναι καλή σοδιά… Ιδίως μάλιστα όταν ακούγονται τόσο ευχάριστα στα αυτιά μας. Το μεγαλείο των καλών μουσικών και των καλύτερων συνθέσεων…
