Με αφορμή την νέα του κυκλοφορία, το άλμπουμ “Chess” που είναι ένας φόρος τιμής στη θρυλική εταιρεία, κάνουμε μια εφόλης της ύλης κουβέντα με τον Bernie Marsden. Μιλάμε για τα blues, τον Rory Gallagher, τον Gary Moore, τους Paice Ashton Lord, τα σόλο άλμπουμ του και φυσικά δεν αργούμε να φτάσουμε στους Whitesnake και τον David Coverdale. Πάντα πρόσχαρος και χιουμορίστας, λέει αστεία, γελάει με την καρδιά του και απαντάει σε όλα με ειλικρίνεια και χωρίς υπεκφυγές. Υπόσχεται μάλιστα να έρθει στην Ελλάδα με την πρώτη ευκαιρία για να παίξει… Συνέντευξη: Γιάννης Δόλας
Rockpages.gr: Από πού προέρχεται η αγάπη σου για τα blues;
Bernie Marsden: Ξεκίνησε πολύ νωρίς όταν ήμουν 14 ή 15 ετών. Ήμουν τυχερός, ένα άτομο από την οικογένειά μου μεγάλωσε στο Liverpool την εποχή των Beatles. Του άρεσε πολύ το rhythm’n’blues. Ήταν ο πρώτος που μου έβαλε να ακούσω Howlin’ Wolf και Sony Boy Williamson και αργότερα, δυστυχώς μου πήρε τη συλλογή μου από άλμπουμ των Beatles. Δεν το καταλάβαινα τότε, αλλά μου άρεσε πολύ το συναίσθημα και το στυλ αυτής της μουσικής.
Rockpages.gr: Τώρα, έχεις ένα νέο άλμπουμ από τη σειρά “Inspirations” για την δισκογραφική εταιρεία Chess. Πόσο σημαντική θα έλεγες ότι ήταν αυτή η εταιρεία στη μουσική γενικά;
Bernie Marsden: Αν κοιτάξει κανείς πίσω στην τελευταία 50ετία θα διαπιστώσει πως ήταν απίστευτα σημαντική γιατί στέγαζε όλους τους καλλιτέχνες που μόλις ανέφερα. Υπήρχαν εκείνοι που ήρθαν στην Ευρώπη, σχετικά νωρίς στη δεκαετία του ’60. Μερικές φορές μπορούσες να τους δεις, όχι και τόσο συχνά, αλλά περιστασιακά εμφανίζονταν στην τηλεόραση και έλεγες «ωχ, νάτος! Αυτός είναι ο Howiln’ Wolf, ο Muddy Waters¨. Και η ανταπόκριση που είχαν ήταν πολύ καλή, ειδικά εδώ στο Ηνωμένο Βασίλειο, νομίζω και στη Γερμανία ότι ήταν δημοφιλείς… τα «blues πακέτα», έτσι συνήθιζαν να τα λένε «Αμερικάνικο blues πακέτο» και αυτή ήταν μια μεγάλη περιοδεία σε μεγάλους χώρους εκείνη την εποχή. Ακόμα και τότε, αυτά ήταν πολύ επιτυχημένα. Φυσικά, η συμπεριφορά απέναντι στους Αμερικάνους καλλιτέχνες στην Ευρώπη, ήταν πολύ καλύτερη από αυτή που τύγχαναν στην Αμερική. Οι τύποι της Chess ήταν σημαντικοί, διότι ήταν εκείνοι που το είχαν καταφέρει αυτό. Τους έβαλαν όλους αυτούς υπό τη στέγη της ίδιας εταιρείας, πράγμα που το έκανε εύκολο για τους ακροατές από όλο τον κόσμο να τους ακούσουν.
Στην πραγματικότητα πρώτα έκανα το άλμπουμ για την “Chess” και μετά το “Kings”…
Rockpages.gr: Που ήταν μια ιδέα που είχατε με τον Billy Gibbons των ΖΖ Top…
Bernie Marsden: Δεν ήταν τόσο μια ιδέα. Ήταν μια κουβέντα που κάναμε. Γνωριζόμαστε με τον Billy εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια, μπορεί και παραπάνω. Ακούγαμε λοιπόν το άλμπουμ που έκανε με εκείνον τον τύπο από τους Fabulous Thunderbirds και είπα «αυτό ακούγεται σαν τα άλμπουμ που μεγαλώσαμε ακούγοντας» και μου λέει «ναι, κι εμένα» και είπε «δεν θα ήταν τέλειο αν μπορούσαμε να κάνουμε ένα άλμπουμ με αυτά που ακούγαμε όταν ήμασταν μικροί;» Και το σκέφτηκα και αποφάσισα ότι ήταν καλή ιδέα κι έτσι έκανα.
Rockpages.gr: Μπορείς να θυμηθείς ποιο ήταν το πρώτο δισκάκι από την Chess που αγόρασες;
Bernie Marsden: Ναι, νομίζω πως ήταν ένα EP με το “The First Time I Met The Blues” του Buddy Guy. Αυτό ήταν το πρώτο που θυμάμαι ότι ακουγόταν πολύ τότε και ο ήχος της κιθάρες του Buddy Guy με χτύπησε κατακέφαλα.
Rockpages.gr: Όπως είπες και όπως άλλωστε καταγράφεται ιστορικά όλοι αυτοί οι blues καλλιτέχνες από την Αμερική άσκησαν μια μεγάλη επιρροή στους Βρετανούς μουσικούς, που με τη σειρά τους έκαναν την λεγόμενη “British Invasion” στην Αμερική. Πάντα μου προκαλούσε απορία και περιέργεια το πώς η Αμερικάνικη μουσική πήγε πρώτα κάπου αλλού και επέστρεψε στην Αμερική, όπου ο κόσμος την αντιμετώπισε σαν κάτι καινούριο, ενώ ουσιαστικά ήταν επηρεασμένη από κάτι που ήδη είχαν.
Bernie Marsden: Κατά κάποιο τρόπο απάντησες μόνος σου. Είναι ένα από αυτά τα παράξενα φαινόμενα. Οι Αμερικάνοι δεν εκτιμούσαν αυτό που είχαν. Και αυτό είναι πολύ να κάνει με την κουλτούρα της Αμερικής, ιδιαίτερα εκείνη την εποχή. Επίσης, υπήρχαν και μερικοί ιστορικοί του blues που έγραψαν μερικά σπουδαία βιβλία για αυτή τη μουσική. Τότε, εμφανίστηκαν όλοι αυτοί οι νεαροί από την Αγγλία, οι Rolling Stones, οι Yardbirds, ο John Mayall, ο Eric Clapton, την πήραν στα χέρια τους και την έκαναν δική τους. Και αυτή ήταν η γενιά με την οποία μεγάλωσα εγώ. Μάλιστα, μια φορά μιλώντας με τον BB King, τον οποίο είχα την τύχη να γνωρίσω, μου είπε ότι οι Βρετανοί έσωσαν τα blues. Και ήταν ξεκάθαρος πως με την εμπλοκή ανθρώπων όπως οι John Mayall and Jeff back, Eric, Clapton, Peter Green, αυτή η μουσική ήρθε στο προσκήνιο για το αγγλικό ακροατήριο. Πίστευε ότι τα blues θα έφευγαν από την Αμερική. Θα γινόντουσαν σαν την πρώιμη jazz, ένα μικρό κλαμπ από κάποιους ελιτιστές.
Rockpages.gr: Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, αλλά κάτι παρόμοιο δεν έγινε και στα τέλη των ‘80s, αρχές των ‘90s όταν πάλι όταν ένας Ιρλανδός και ένας Αμερικανός έσωσαν και πάλι τα blues; αναφέρομαι στον Gary Moore και τον Stevie Ray Vaughan.
Bernie Marsden: Αααα… χαχαχα (γελάει) δεν το έχω ξανακούσει αυτό! Δεν νομίζω ότι έσωσαν τα blues. Καταλαβαίνω τι εννοείς, λες ότι τα ξανασύστησαν σε μια νέα γενιά ακροατών. Εδώ, υπάρχει μια σύγχυση γιατί ο Gary έπαιζε blues τον πρώτο καιρό και κάποια στιγμή μπούχτισε να παίζει rock’n’roll και rock γενικά, καθώς τον έσπρωχναν προς το metal. Κάθε φορά που τον έβλεπα μιλούσαμε για τα παλιά και για το πώς ξεκινήσαμε και πως φτάσαμε εκεί που ήμασταν και πάντοτε καταλήγαμε ότι υπεύθυνος για όλα ήταν ο Muddy Waters, ή όποιος άλλος και τότε συνειδητοποιούσαμε ότι ο λόγος για τον οποίο πιάσαμε και οι δυο μας την κιθάρα ήταν ο Peter Green.
Έτσι, έκανα ένα άλμπουμ που λεγόταν “Green And Blues” πριν ο Gary κάνει το δικό του “Blues For Greeny” και χρησιμοποίησα κάποιους από τους δικούς του για εκείνα τα sessions (ΣΣ τους σαξοφωνίστες Nicke Payn και Nick Pentelow), οι οποίοι αργότερα του είπαν ότι έπαιζαν παλιά blues μαζί μου και έτσι εκείνος είπε: «κι εγώ θα θελα να το κάνω αυτό». Και κάπως έτσι έκανε το “Blues For Greeny”, το “Still Got The Blues” το είχε κυκλοφορήσει αρκετά νωρίτερα. Οπότε, ναι αυτό ήταν σημαντικό γιατί για πολύ κόσμο ήταν «blues»… τώρα, αν ήταν blues, ή όχι δεν είμαι και πολύ σίγουρος. Ήταν η λευκή Ευρωπαϊκή εκδοχή των blues.
Αν είσαι ένα λευκός από την Αμερική, την Αγγλία, ή την Ελλάδα μπορείς να παίξεις blues αν το αισθάνεσαι και νομίζω πως αρκετοί είχαν μια ευκαιρία. Ιδιαίτερα ο Stevie Ray Vaughan και ο Gary.
Rockpages.gr: Ποιοι θα έλεγες πως είναι οι πιο σημαντικοί blues καλλιτέχνες; Άνδρες – γυναίκες, λευκοί – μαύροι, Αμερικάνοι – Ευρωπαίοι…
Bernie Marsden: Ωωωω, δεν μπορείς να πεις κανέναν. Είναι σαν την ομάδα που κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν ήταν ένα άτομο. Ένας μπορεί να βάλει ένα γκολ, αλλά για να έχεις μια καλή ομάδα… κάθε φορά που ψάχνεις να βρεις ποιος ήταν ο καλύτερος, ο σπουδαιότερος… για μένα δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Γιατί υπάρχουν τόσοι διαφορετικοί καλλιτέχνες. Για παράδειγμα, η Betty Smith ήταν πάρα πολύ σημαντική, αλλά για μένα ήταν πολύ δύσκολο να την καταλάβω και η συνταγή που ακολουθούσε μου φαινόταν η ίδια κάθε φορά. Μου άρεσε πάρα πολύ η Rosetta Tharpe, την οποία άκουσα για πρώτη φορά τη δεκαετία του ’60. Ήταν φανταστική. Έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα και ανταγωνιζόταν τους άντρες. Αλλά, αν ψάξεις τα παλιά θα βρεις την Memphis Minnie, ή έναν τύπο που τον έλεγαν Honeyboy Edwards, τον οποίο γνώριζα καλά. Έπαιζε παλιό πένθιμο blues, είχε ένα τραγούδι που το έλεγαν “Blue Sky”. Είχε παίξει πολλές συναυλίες με την Memphis Minnie στις δεκαετίες ’40-’50. Έλεγε ότι μπορούσε να παίξει κιθάρα και να τραγουδήσει blues το ίδιο καλά με οποιονδήποτε άντρα είχε ακούσει. Το κρατάω αυτό από κάποιον σαν κι αυτόν. Είχε παίξει με τον Robert Johnson, οπότε κάτι πρέπει να ξέρει!
Είναι καλή η ερώτηση, αλλά είναι αδύνατον να πεις ένα μόνο όνομα και σίγουρα θα ήθελα να σου πω ένα ή δυο. Ο ΒΒ King ήταν πολύ σημαντικός σύμφωνα με πολλούς και είχε δηλώσει ότι αν δεν υπήρχαν όλοι οι σπουδαίοι blues δίσκοι τη δεκαετία του ’60 δεν θα γινόταν ποτέ η έκρηξη του blues.
Rockpages.gr: Στην Ελλάδα ο Rory Gallagher είναι πολύ δημοφιλής. Τα τραγούδια του παίζονται στο ραδιόφωνο σε καθημερινή βάση.
Bernie Marsden: Ουάου!
Rockpages.gr: Του άρεσαν τα blues, αλλά ήταν 100% blues αυτό που έπαιζε;
Bernie Marsden: Όχι, όπως λέγαμε και στην προηγούμενη ερώτηση…ο Rory ήταν ο Rory! Ήταν μοναδικός, όπως ήταν το Freddie King, ή ο BB King. Αυτό που έκανε ήταν ένας συνδυασμός της αγάπης του για τα blues και της Ιρλανδικής μουσικής με την οποία μεγάλωσε. Ήταν φοβερός ακουστικός παίχτης. Ήταν ένας από αυτούς τους καλλιτέχνες που μπορούσε να τα παντρέψει όλα αυτά μαζί, και να βγει κάτι αυθεντικό και ήταν καλό μου φίλος και τρομερός καλλιτέχνης. Υπάρχει μια πολύ διάσημη ατάκα του Jimi Hendrix από το 1970 όταν τον ρώτησε κάποιος: «πως είναι να είσαι ο καλύτερος κιθαρίστας στον κόσμο;» Και ο Hendrix απάντησε: «δεν ξέρω, ρωτήστε τον Rory Gallagher».
Rockpages.gr: Έχεις κάνει ένα tribute στον Rory…
Bernie Marsden: Ναι, έχω κάνει. Έχω κάνει δυο άλμπουμ με τα μέλη της μπάντας του Rory και τα πήγαν μια χαρά. Δεν κυκλοφόρησαν ποτέ στην Ελλάδα, ίσως κάποτε το κάνω. Και όταν έπαιζα αυτές τις συναυλίες ήταν φανταστικά. Δεν έπαιξα όλο το υλικό του Gallagher, γιατί δεν νομίζω ότι είναι σημαντικό να προσπαθείς να είσαι ο Rory Gallagher… είναι σαν αν προσπαθείς να είσαι ο Howlin’ Wolf. Αυτοί ήταν πολύ ιδιαίτεροι. Αλλά, είναι τρομερό να παίζεις τη μουσική του, που ο κόσμος λατρεύει να ακούει. Δεν θα έκανα ποτέ αυτό το project αν δεν είχα τις ευλογίες της οικογένειάς του. Τους άρεσε πολύ η ιδέα και το ενέκριναν 100%.
Rockpages.gr: Είμαι σίγουρος πως και οι Έλληνες θα το ενέκριναν 100%…
Bernie Marsden: Θα ήταν πολύ ωραίο αν ερχόμουν εκεί να παίξω. Έχω έρθει πολλές φορές στα ελληνικά νησιά!
Rockpages.gr: Αλλά, δεν έχεις παίξει ποτέ εδώ.
Bernie Marsden: Όχι, σίγουρα όχι με μια μπάντα. Έχω παίξει ενώ ήμουν διακοπές. Όταν με πήγαιναν σε κάποιο bar…
Rockpages.gr: Διάβαζα στο Classic Rock ότι θεωρείς το “Malice In Wonderland” των Paice Ashton Lord το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας σου. Μπορείς να θυμηθείς κάποια πράγματα από τότε; Πως ήταν να παίζεις μαζί με αυτά τα μεγαθήρια;
Bernie Marsden: Ναι, νομίζω ότι αυτός ο δίσκος αρέσει σε πολλούς, όχι μόνο από τους κύκλους των μουσικών, αλλά επειδή επίσης υπάρχει και η νοσταλγία. Ήταν ένα μεγάλο βήμα για μένα το να δουλεύω με αυτά τα ονόματα, ιδιαίτερα τον Jon και Ian. «Ανέβασε» πολύ τις μετοχές μου, όπως λένε. Ο Tony ήταν μια άλλη υπόθεση, απίστευτα αστείος. Ένας πολύ καλός μουσικός, αλλά δεν ήταν rock μουσικός, ήταν jazz. Ήξερα το πόσο καλοί ήταν, αλλά το να κάνω ένα άλμπουμ μαζί τους ήταν μια απόλαυση, να έχουμε και πνευστά και να φτιάχνουμε τέτοια μουσική, που ήταν τόσο αυθεντική και φυσικά οι οπαδοί των Deep Purple δεν γούσταραν! Χαχαχα (γελάει)! Αλλά, αυτός είναι και ο λόγος που αυτό το άλμπουμ έχει μια τόσο σημαντική θέση στην καρδιά μου. Γιατί είναι σαν το μωρό που δεν μεγάλωσε πολύ. Οι Whitesnake ήταν τεράστιοι και ό,τι άλλο έκανα πήγε πολύ καλά. Αυτό όμως πίστευα ότι θα γίνει μεγάλο, αλλά ποτέ δεν τα κατάφερε να φτάσει εκεί που φανταζόμουν.
Rockpages.gr: Υπήρχαν σκέψεις για δεύτερο άλμπουμ;
Bernie Marsden: Το δεύτερο άλμπουμ ήταν πρόβλημα γιατί το πρώτο δεν είχε εμπορική επιτυχία. Και νομίζω ότι δεν υπήρχε και το κατάλληλο κλίμα για κάτι τέτοιο… ο Jon και ο Ian πλήρωναν για τα πάντα και φτάσαμε στο σημείο που ήταν μια τρέλα και το σταμάτησαν και κάπως έτσι ξεκίνησαν οι Whitesnake. Αλλά, αυτό είναι μια άλλη ιστορία!
Rockpages.gr: Φυσικά, θα πρέπει να σου πω ότι εξαιτίας των Whitesnake στην Ελλάδα έχεις πολλούς οπαδούς, που θα πέθαιναν να σε ακούν να παίζεις οτιδήποτε από τη σόλο καριέρα σου, εννοώντας τα “Look At Me Now”, “And About Time Too”… αυτό θα ήταν τρομερό. Και τώρα που τα ανέφερα αυτά, η σύνθεση που ηχογράφησε αυτά τα άλμπουμ ήταν all-star…
Bernie Marsden: Ήμουν ο πιο άγνωστος στο πρώτο μου άλμπουμ!
Rockpages.gr: Πως ήταν να μοιράζεσαι το στούντιο με όλους αυτούς; Με κάποιους είχες παίξει και σε άλλα γκρουπ βέβαια…
Bernie Marsden: Τη μόνη φορά που ήταν θέμα –δεν ήταν πρόβλημα- ήταν την πρώτη μέρα με τον Jack Bruce! Τσιμπιόμουν για καμιά ώρα. Δεν μπορούσα να κοιτάξω απέναντι στο δωμάτιο και να μη σκεφτώ «ο Jack Bruce!» Χαχαχα (γελάει)! Έκανα λάθη στη δική μου μουσική και τέτοια. Το ίδιο μου συνέβη όταν συνεργάστηκα με τον Cozy Powell στο πρώτο του άλμπουμ.
Όταν φτάσαμε να κάνουμε το “And About Time Too” ήμασταν πλέον πιο άνετοι με τον Jack και βέβαια έπαιξα με τον Jack στο τελευταίο του άλμπουμ στο Abbey Road…
Rockpages.gr: Επίσης, στους Whitesnake ήσουν ανάμεσα στα πρώην μέλη των Deep Purple και τότε εμφανίστηκε και το περίφημο μπλουζάκι (ΣΣ οι Marsden, Moody, Murray φορούσαν ένα t-shirt που με μεγάλα γράμματα έγραφε “Deep Purple”, αλλά μόλις πλησίαζε κανείς έβλεπε και τα μικά γράμματα που έλεγαν: “No I wasn’t in fucking…”)… ποιανού ήταν η ιδέα;
Bernie Marsden: Ω, αυτός ήμουν εγώ. Δεν ήταν κάτι σοβαρό. Κάποιοι άνθρωποι, κάποια περιοδικά και κάποιοι από το fan club των Deep Purple νομίζω έλεγαν ότι αυτό είχε προκαλέσει θυμό. Καμία σχέση. Όπου κι αν πηγαίναμε την πρώτη περίοδο – πηγαίναμε στην Ελλάδα; Και ήταν δυο από τους Deep Purple, τρεις από τους Deep Purple… Οπότε, κάθε φορά που οι δημοσιογράφοι, ή κάποιος έλεγε «συγγνώμη, είστε από τους Deep Purple;» Σκέφτηκα λοιπόν πως θα μπορούσα να το σταματήσω αυτό; Γι’αυτό το έκανα. Βασικά, ο Jon Lord φορούσε συνέχεια ένα τέτοιο μπλουζάκι. Είχε πλάκα.
Rockpages.gr: Δεν είμαι και τόσο σίγουρος αν άρεσε στον David…
Bernie Marsden: Ω, ναι εντάξει ήταν… δεν ήταν από εκείνους που θα υποκινούσαν κάτι και μετά όταν θα στρεφόταν εναντίον του θα έλεγε «όχι, όχι. Εγώ δεν το έκανα ποτέ αυτό». Πολλές φορές ήταν το θύμα από τι πλάκες που κάναμε, αλλά προσποιούνταν πως δεν ήταν.
Rockpages.gr: Συνειδητοποιούσατε τότε, στα πρώτα άλμπουμ των Whitesnake ότι καθορίζατε έναν Βρετανικό ήχο ενός blues rock ιδιώματος, το οποίο αποτέλεσε επιρροή και ακολουθήθηκε από πολλά συγκροτήματα;
Bernie Marsden: Αχχμμ, όχι. Δεν νομίζω ότι ξέραμε τι κάναμε. Όταν ακούω τα άλμπουμ τώρα βλέπω τι εννοείς. Είναι πολύ καλά άλμπουμ. Το επίπεδο της ενέργειας στα δυο πρώτα άλμπουμ είναι φανταστικό, η κατεύθυνση είναι λίγο περίεργη, αλλά η ενέργεια είναι 100%. Νομίζω ότι όταν κάναμε το “Ready & Willing” βρήκαμε την ταυτότητά μας και γράφαμε πιο πολλά κλασικά rock τραγούδια. Αυτό δεν πάει να πει πως το υλικό στα πρώτα άλμπουμ δεν ήταν το ίδιο δυνατό. Το “Trouble” είναι ένα πολύ δυνατό άλμπουμ και το “Walking In The Shadow Of The Blues” παίζεται ακόμα και σήμερα και ο κόσμος το λατρεύει.
Rockpages.gr: Υπάρχει περίπτωση να κάνεις κάτι με τον David Coverdale;
Bernie Marsden: Δεν το σκέφτομαι και πολύ. Μιλάμε, εδώ που τα λέμε μου έστειλε ένα μήνυμα σήμερα. Δεν έχουμε κάποιο θέμα μεταξύ μας, αλλά είπε πως του χρόνου θα αποσυρθεί, οπότε θα γίνει το τελευταίο τουρ των Whitesnake, που ενώ μιλάμε προγραμματίζεται. Και μετά… κανείς δεν ξέρει. Μπορεί να θέλει να κάνει κάτι, μπορεί να του τηλεφωνήσω… όταν έγραψα όλα αυτά τα τραγούδια για τον Joe Bonamassa στο τελευταίο του άλμπουμ, κάποια από αυτά θα μπορούσαν να είναι κατάλληλα ια τον David.
Ποιος ξέρει; Γράφω με διαφορετικά άτομα. Δουλεύω με διαφορετικούς ανθρώπους όλη την ώρα. Θα ήταν καλό για εμένα κι εκείνον να κάνουμε κάτι πριν γεράσουμε… χαχαχα (γελάει)!
Rockpages.gr: Ποιος θα έλεγες ότι είναι ο καλύτερός σου φίλος στη μουσική βιομηχανία;
Bernie Marsden: Ω, δεν ξέρω! Χμμμ, μάλλον ο Steve Lukather. Είμαστε φίλοι με τον Steve πολύ καιρό. Κι ο Warren Haynes είναι φίλος μου. Νομίζω ότι είναι δύσκολο για τους μουσικούς να έχουμε αυτό που ορίζει κανείς «καλύτερο φίλο». Γιατί, μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς και να είμαστε συνάδελφοι. Αλλά, επειδή για τουλάχιστον 18 μήνες μπορεί να είμαστε στο δρόμο είναι δύσκολο. Δεν έχεις πολλούς στενούς φίλους. Εγώ θεωρώ φίλους αυτούς με τους οποίους θέλω να βγω για φαγητό, έτσι άτομα σαν τον Steve, τον Warren και τον Joe είναι καλοί φίλοι. Το μόνο πράγμα με τον Joe είναι πως μπορεί να είμαστε κοντά επαγγελματικά, αλλά δεν είμαστε τόσο κοντά κοινωνικά.
Rockpages.gr: Πίστευα ότι θα ανέφερες τον Micky Moody, αλλά νομίζω ότι δεν έχετε επαφή τα τελευταία 10 χρόνια…
Bernie Marsden: Ποτέ δεν ήρθαμε κοντά. Δουλεύαμε μαζί, αλλά δεν ήμουν πιο κοντά σε εκείνον, από ότι ήμουν στον Neil Murray. Στην ουσία, ήμουν πιο κοντά στον Neil Murray. Νομίζω ότι αυτή είναι μια παρεξήγηση από τον τρόπο που παίζουμε κιθάρα μαζί πάνω στη σκηνή.
Rockpages.gr: Επίσης, είχατε κάνει και πολλά άλμπουμ μαζί…
Bernie Marsden: Όλα αυτά ήταν απλά δουλειά.
Rockpages.gr: Κάποια στιγμή δούλεψες μαζί με τον Mel Galley, τον Neil Murray και τον Bobby Kimball για ένα άλμπουμ, που θα κυκλοφορούσε σαν MGM, αλλά αυτό ποτέ δεν έγινε. Είχατε ηχογραφήσει κάτι; Υπάρχει πιθανότητα να κυκλοφορήσει ποτέ;
Bernie Marsden: Ναι, είχαμε ηχογραφήσει τέσσερα – πέντε τραγούδια που δεν βγήκαν ποτέ. Ξέρω που είναι… ήταν πολύ καλά! Αλλά, ο Bobby δεν ήταν στο γκρουπ και μετά τηλεφώνησε στο management και ζήτησε να γίνει μέλος, έτσι ένα Σαββατοκύριακο ήρθε να μας δει και έγραψε φωνητικά σε κάποια από τα κομμάτια που είχαμε ετοιμάσει… και μετά… δεν ήταν πια στο γκρουπ! Έτσι, δεν κράτησε. Νομίζω ότι παίξαμε τρεις ή τέσσερις συναυλίες με άλλο τραγουδιστή, αλλά δεν πρόκειται να πάει πουθενά. Ωστόσο, η μουσική ήταν καλή, κάπως διαφορετική. Ναι, ίσως κάποια μέρα να τα κυκλοφορήσω, ίσως σε κάποια ανθολογία…
Rockpages.gr: Έχεις κάνει λοιπόν άλμπουμ, έχεις παίξει σε μπάντες που ήταν πολύ πετυχημένες και δημοφιλείς. Έπαιξες blues, έκανες ντοκιμαντέρ, έβγαλες βιβλία. Τι άλλο θα ήθελες να κάνεις που δεν είχες ακόμα την ευκαιρία; Τι σκέφτεσαι;
Bernie Marsden: Χαχαχα (γελάει) Απολαμβάνω τη ζωή μου, βασικά. Αυτά τα δυο άλμπουμ, το “Chess” και το “Kings” ήταν μια απόλαυση. Δεν υπήρχε πίεση, είχα καλούς μουσικούς και τους κατάλληλους ανθρώπους, την κατάλληλη εταιρεία που τα κυκλοφορεί. Αυτή τη στιγμή γράφω άλλο ένα βιβλίο. Έτσι, παίρνω λίγο τον χρόνο μου και μετά, ίσως του χρόνου επιστρέψουμε στα κανονικά live. Θα κάνω promotion και μακάρι να έρθω και στην Ελλάδα να παίξω μουσική!
