Είναι ξεκάθαρα θέμα προσδοκιών το κατά πόσο θα αρέσει σε κάποιον (και) το νέο album των Black Label Society. Ή, πιο συγκεκριμένα, κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε μια παραδοχή: Ότι ο Zakk Wylde εδώ και καιρό περισσότερο αποτίει φόρο τιμής στη μουσική με την οποία μεγάλωσε, παρά ενδιαφέρεται να γράψει κάτι καινοτόμο.
Ως προς το πρώτο, στο «Grimmest Hits» τα έχει καταφέρει πραγματικά εξαιρετικά. Υπέροχη, ζεστή, mid 70s παραγωγή, με το μπάσο αρκετά μπροστά ώστε να δίνει ακόμη πιο blues χαρακτήρα και τις κιθάρες του Zakk να χάνουν κάτι από τη metal οξύτητα για να κερδίσουν σε εκφραστικότητα και όγκο. Ο πατέρας Page, ο σεβάσμιος Blackmore και η αυτού μεγαλειότης Iommi θα χαμογελάσουν στο riff του «Betrayal», στην εισαγωγή του «A Love Unreal» και στο σόλο του «Disbelief». Απλά, ακόμη κι αυτές οι συνθέσεις δε νομίζω ότι διαθέτουν τα εχέγγυα για να μείνουν στο μυαλό του ακροατή για καιρό, και, επαναλαμβάνω, αυτός είναι πλέον ο κανόνας. Εννοείται πως αυτή η παρατήρηση δεν θα με εμπόδισε καθόλου απ’ το να πήγαινα στην περιοδεία που κάνουν τώρα οι BLS με τους Corrosion of Conformity, με τους δύο «Βίκινγκ» σε συσκευασία ενός.
