Ψάχνοντας κανείς να βρει νούμερα και συγκυρίες για το καινούριο άλμπουμ των Sabbath μπαίνει στη διαδικασία να μετρήσει πόσα χρόνια είχαν να κυκλοφορήσουν στούντιο άλμπουμ (18), πόσα χρόνια πριν κυκλοφόρησαν άλμπουμ με τον Ozzy (35), ποιο ήταν το τελευταίο άλμπουμ του Geezer στη μπάντα (“Cross Purposes”)… Όλα αυτά όμως λίγη σημασία έχουν μπροστά στο “13”, το οποίο στέκει σαν το απόλυτο metal άλμπουμ για ένα ηγετικό συγκρότημα λίγο πριν το τέλος. Ένα αξιοπρεπέστατο άλμπουμ, αντάξιο της τεράστιας σημασίας των Black Sabbath για την σκληρή μουσική.
Μετά από 40 χρόνια καριέρας το πώς βλέπει κανείς ένα καινούριο άλμπουμ είναι προσωπική υπόθεση, για τους τρεις μεταλο-νονούς όμως ήταν μονόδρομος. Παρέα με τον μετρ των επιστροφών, αναβιώσεων, ανεγέρσεων – όπως θέλετε πείτε το- Rick Rubin, σερβίρουν ένα άλμπουμ με τον χαρακτηριστικό ήχο του συγκροτήματος, με πολύ καλές συνθέσεις, άριστο παίξιμο και έναν πολύ καλό Ozzy. Ενώ, κατορθώνουν αυτό στο οποίο πολλοί σύγχρονοί τους απέτυχαν, να διατηρήσουν δηλαδή ανέπαφη την ταυτότητά τους και να μην αναγκαστούν να νοθεύσουν το στυλ και τα χαρακτηριστικά τους προκειμένου να έχουν ένα καλό αποτέλεσμα. Οι Black Sabbath, το ένα από τα δυο συγκροτήματα που όρισαν το Birmingham σαν αιώνια πρωτεύουσα του heavy metal δεν συμβιβάστηκαν ούτε στο ελάχιστο, δεν θα τους ταίριαζε κάτι τέτοιο άλλωστε.
Παράλληλα, δεν πρέπει να παραβλέψουμε και τις αντιξοότητες κάτω από τις οποίες πήρε σάρκα και οστά αυτό το άλμπουμ, με πρώτη και… χειρότερη τη διάγνωση του riff-master Tony Iommi με λέμφωμα. Φυσικά, για έναν άνθρωπο που παραλίγο να χάσει τα δάκτυλά του, έχει μειωμένη την αίσθηση της αφής στα αριστερά του ακροδάχτυλα και παρόλα αυτά κατόρθωσε να κάνει καριέρα σαν ένας από τους σημαντικότερους κιθαρίστες, δεν υπάρχουν εμπόδια.
Έτσι, ακούγοντας το “Loner” δεν μπορείς να μην παραδεχτείς ότι θα μπορούσε να κερδίσει και αυτό τη δοκιμασία του χρόνου μαζί με τα άλλα κλασσικά. Και ναι, το “Zeitgeist” θυμίζει πολύ το “Planet Caravan”, αλλά δικό τους δεν είναι και αυτό; Από πότε είναι κακό να αντιγράφεις τον εαυτό σου; Μπορεί τα “God Is Dead” και “End Of The Beginning” που ήταν τα πρώτα που βγήκαν στη δημοσιότητα να μην μας είπαν πολλά, ωστόσο ο γνώριμος σκοτεινός, εφιαλτικός Sabbath-ικός ήχος ήταν εκεί και μας άνοιξε την όρεξη για τα υπόλοιπα, όπως το προσωπικό μου αγαπημένο “Age Of Reason”… αυτό που τελικά σου αφήνει το “13” είναι μια γρήγορη βόλτα στο παρελθόν, αλλά παράλληλα και μια επαναφορά στο παρόν με ήχο, παραγωγή και περιεχόμενο που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από τις σύγχρονες κυκλοφορίες.
Οι Sabbath κρατούν ακόμα ψηλά τη σημαία της μουσικής που αγαπήσαμε και αποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι είναι επίκαιροι όσο ποτέ, παρόλα τα χρόνια που έχουν περάσει από την 13 Φεβρουαρίου του 1970. Άξιοι!
