Βρισκόμαστε στο μαγευτικό Cambridge στην έναρξη άλλης μιας εκτός έδρα εποποιίας του Rockpages.gr για τη συναυλία Europe, Black Star Riders. Λίγες ώρες πριν το show έχουμε μπροστά μας τον Jimmy DeGrasso, ο οποίος μπροστά στην κάμερα μιλάει για το νέο άλμπουμ, το ντεμπούτο, τους Thin Lizzy, το στυλ του συγκροτήματος και τα μελλοντικά τους σχέδια. Ο Jimmy είναι ευχάριστος τύπος έχει κάτι να πει για όλα και δηλώνει εκτός των άλλων και φανατικός πρώην skater! Συνέντευξη: Σάκης Νίκας, Δημήτρης Καζαντζής Κάμερα: Γιάννης Δόλας Μοντάζ, Post Production: OpenField
Rockpages.gr: Πρώτα από όλα πες μας πως πάει η περιοδεία;
Jimmy DeGrasso: Λοιπόν, πάει πολύ καλά, όλοι τα πάνε καλά με όλους, δεν μαλώνουμε! Χαχαχα! Το κοινό είναι καλό με όλους… έχουμε ήδη διανύσει μιάμιση εβδομάδα και αλλάξαμε ακόμα και το σετλιστ μας κάποια βράδια γιατί βλέπουμε ότι έρχεται πολύς κόσμος, οπότε δεν θέλουμε να τους παίζουμε τα ίδια κάθε βράδυ. Έτσι, κάνουμε κάποιες αλλαγές εδώ κι εκεί. Οπότε, όλα πάνε καλά εκτός βέβαια από την έλλειψη ύπνου…
Rockpages.gr: Ποιες είναι οι αντιδράσεις για τα δυο άλμπουμ των Black Star Riders;
Jimmy DeGrasso: Δεν ξέρω! Εσείς τι λέτε; Χαχαχα! Από όσο έχω ακούσει ο πρώτος δίσκος είχε καλή αποδοχή, αλλά νομίζω ότι ο δεύτερος απέχει από τον πρώτο υπό την έννοια ότι… το πρώτο άλμπουμ ηχογραφήθηκε σαν Thin Lizzy. Γιατί το συγκρότημα θα ονομαζόταν Thin Lizzy. Αλλά αυτό άλλαξε την τελευταία στιγμή. Οπότε το άλμπουμ ήταν Black Star Riders αντί για Thin Lizzy. Στο δεύτερο άλμπουμ είχαμε διαφορετική προσέγγιση, γιατί στην ουσία δεν γράφαμε υπό τις απαιτήσεις που θα είχε κάποιος από τους Thin Lizzy. Το ξέρω ότι ακούγεται λίγο περίεργο, αλλά μου είναι δύσκολο να το εξηγήσω. Γιατί όλοι ξέρουν ότι αυτή είναι η μπάντα που προηγουμένως λεγόταν Thin Lizzy, οπότε ακόμα κι αν δεν λεγόμαστε πια έτσι, το όνομα είναι συνδεδεμένο σε μας. Πάντως, θα έλεγα ότι μας άνοιξε δρόμους όσον αφορά τη δημιουργική διαδικασία. Έπρεπε να προσαρμοστούμε στο τι περίμενε να ακούσει ο κόσμος από ένα Thin Lizzy άλμπουμ 30 χρόνια μετά. Οπότε, σε αυτό το άλμπουμ πολλά είναι διαφορετικά. Θα ακούσει κανείς κάποιες διαφορετικές επιρροές να μπαίνουν στη μουσική μαζί με κάποιους ήχους Thin Lizzy, όπως οι διπλές κιθάρες και κάποια συγκεκριμένα grooves και ο Ricky πάντα θα έχει την Ιρλανδέζικη, Κέλτικη σπίθα στο τρόπο που γράφει τραγούδια και στίχους. Οπότε, υπάρχει ακόμα αυτό, αλλά μας άνοιξε το δρόμο για να απομακρυνθούμε σε κάποια σημεία. Έτσι, πιστεύω ότι λειτούργησε πολύ καλά γιατί μας επέτρεψε να εξελιχθούμε πολύ περισσότερο.
Rockpages.gr: Υπήρξε πίεση από τις απαιτήσεις που θα είχε ο κόσμος αλλά και ο τύπος εξαιτίας της σύνδεσης με τους Thin Lizzy;
Jimmy DeGrasso: Όχι και τόσο. Στο πρώτο άλμπουμ θα έλεγα λίγο ναι. Αλλά κανείς δεν θα μας πιέσει πιο πολύ από εμάς τους ίδιους γιατί μοχθούμε να βγάλουμε τον καλύτερο δυνατό δίσκο. Δεν μας ενδιαφέρει αν έχει κανείς απαιτήσεις από μας. Κανείς δεν μας λέει τι να κάνουμε! Είμαστε ανεξάρτητοι δημιουργικά, οπότε κατά βάση γράφουμε και ηχογραφούμε ό,τι θέλουμε. Οπότε, πάντα κάνουμε τα καλύτερα τραγούδια και ηχογραφήσεις που μπορούμε. Θα έλεγα ότι οι περισσότεροι από όσο μου έχουν πει εξεπλάγησαν από αυτό το άλμπουμ γιατί εξελίχθηκε και από όσα διαβάζω στις κριτικές αναφέρεται ότι το συγκρότημα βρήκε το στυλ και τον ήχο του. Και να σου πω και την αλήθεια από τον πρώτο δίσκο έχουμε περάσει ενάμιση χρόνο περιοδεύοντας και παίζοντας μαζί ασταμάτητα. Ενώ σαν Thin Lizzy υπήρχε άλλος ντράμερ, πληκτράς, ενώ όταν ήρθα στο συγκρότημα ουσιαστικά κάναμε πρόβα για δυο μέρες και μετά ηχογραφήσαμε το άλμπουμ. Οπότε, παρόλο που με τον Damon (Johnson) παίζαμε μαζί και γνώριζα τον Scott και τον Ricky, είναι διαφορετικό όταν παίζεις μαζί κάθε μέρα και μαθαίνεις σιγά σιγά το στυλ που παίζει ο καθένας και τον τρόπο προσέγγισής του. Οπότε, όπως είπα ήταν ένας συνδυασμός του ενάμιση χρόνου περιοδείας και των συνθέσεων που γράψαμε μαζί. Γι’αυτό βγήκε τόσο καλό, ενώ βέβαια, αλλάξαμε και παραγωγό, αφού δουλέψαμε με τον Nick Raskulinecz… πωπω είναι δύσκολο να πεις το όνομά του, πάντα λάθος το κάνω… χαχαχα! Ο Nick ήρθε και ουσιαστικά ήταν το 6ο μέλος του συγκροτήματος. Με το που ήρθε –και αυτό τον κάνει τόσο μεγάλο παραγωγό- άκουσε πράγματα που οι πέντε μας δεν τα ακούγαμε. Είχε κάποιες ιδέες για κάποια πράγματα, πως να αλλάξουμε ενορχηστρώσεις και μελωδίες που εγώ δεν άκουγα, ή κανένας από τους άλλους. Άκουσε ό,τι είχαμε κάνει και μας πήγε αλλού γιατί είχε τη δική του άποψη. Και αυτό είναι που τον κάνει τόσο μεγάλο παραγωγό και για αυτό όλοι θέλουν να δουλέψουν μαζί του. Μάλιστα, μιλήσαμε πριν απο δυο μέρες και λέγαμε για το επόμενο άλμπουμ! Αυτό το άλμπουμ δεν έχει δυο εβδομάδες που κυκλοφόρησε και εμείς συζητάμε ήδη για το επόμενο! Τελειώσαμε με αυτό και θέλουμε να προχωρήσουμε στο επόμενο. Ήδη συζητάμε για το τι θέλουμε να κάνουμε, ήχους που θέλουμε να δοκιμάσουμε, οπότε αυτή τη στιγμή είμαστε σε ένα καλό σημείο σε μια έκρηξη δημιουργικότητας. Πραγματικά, είναι μια πολύ συναρπαστική στιγμή και λαμβάνουμε πολύ θετική ανταπόκριση, η οποία μας πυροδοτεί και μας κάνει να θέλουμε να δουλεύουμε περισσότερο.
Rockpages.gr: Κοιτάζοντας το κοινό στις συναυλίες σας θα δει κανείς άτομα στην ηλικία…μας! πιστεύεις ότι η μουσική που γράφτηκε πριν από 30 και πλέον χρόνια, τα χρυσά χρόνια του rock μπορεί να μεταλαμπαδευτεί στις νεότερες γενιές;
Jimmy DeGrasso: Δεν θα έλεγα ότι το rock πέθανε, όσον αφορά τη δημοτικότητά του στο σύνολο της παγκόσμιας αγοράς. Ανεβαίνει και κατεβαίνει. Θυμάμαι στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές του ’80 που το rock ήταν εντελώς πεθαμένο! Ήταν-δεν θυμάμαι πια πως λέγονταν όλα αυτά- new wave, pop, bubble pop punk, pop punk, οι Police, οι Spandau Ballet, όχι ήταν κακοί, πολλά από αυτά μου άρεσαν, αλλά οι rock μπάντες τότε δεν ήταν καθόλου στη μόδα και εντελώς ξαφνικά γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’80 επέστρεψαν με τα βίντεο κανάλια της εποχής και έφτασαν μέχρι τα μέσα των ‘90s όπου ξαναπέθαναν. Μετά, είχες όλα εκείνα –πραγματικά τι ήταν όλο αυτό;- rap, urban-όπως κι αν το έλεγαν- hip hop και τα boy bands, πέντε αγόρια να τραγουδούν μαζί… αλλά, το rock και το metal ήταν εκεί πάντοτε και πάντα θα είναι. Το αστείο με το κοινό είναι ότι κατά πάσα πιθανότητα είναι οι ίδιοι που πήγαιναν στις συναυλίες και πριν από 20, 30 χρόνια, που ακόμα και σήμερα ακολουθούν τα αγαπημένα τους συγκροτήματα αν και νομίζω ότι βλέπω και πιο νέους ανάμεσα στο κοινό πλέον. Οπότε, το κοινό ήταν πάντα εκεί και μεγάλωσε. Πριν από 10-15 χρόνια πήγα να δω τους Page και Plant που έπαιζαν Led Zeppelin και υπήρχαν παιδιά στο ακροατήριο που ήταν 9 και 10 χρονών, τα οποία είχαν γεννηθεί 10 με 15 χρόνια αφού διαλύθηκαν οι Led Zeppelin, αλλά έβλεπες και πολλούς 60ρηδες και πιο μεγάλους στο κοινό. Η καλή μουσική πάντα θα τραβάει τους ανθρώπους. Νομίζω ότι το κοινό πια είναι διαφόρων ηλικιών. Έχεις γονείς που φέρνουν τα παιδιά τους ή παπούδες που φέρνουν τα εγγόνια τους, ενώ όταν πήγαινα εγώ σε συναυλίες το κοινό ήταν από 16 εως 20 χρονών. Δεν υπήρχαν παιδιά, δεν υπήρχαν ενήλικες! Αλλά, τώρα είναι ενδιαφέρον να βλέπεις την τόσο μεγάλη γκάμα σε ηλικίες στο κοινό, πρά&ga
Rockpages.gr: Κοιτάζοντας το κοινό στις συναυλίες σας θα δει κανείς άτομα στην ηλικία…μας! πιστεύεις ότι η μουσική που γράφτηκε πριν από 30 και πλέον χρόνια, τα χρυσά χρόνια του rock μπορεί να μεταλαμπαδευτεί στις νεότερες γενιές;
